Ήταν ένα μικρό καράβι …..

Μέρος 2ο

Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν (η δική μας).

    Όταν το πλοίο μας, ο Μακεδών, χτύπησε στον αχαρτογράφητο ύφαλο του Ιωνικού Νέας Μαγνησίας φέτος το καλοκαίρι στα ανοιχτά της Καρδίτσας κατέστη επείγουσα ανάγκη να το μεταφέρουμε εσπευσμένα στην ναυπηγο-επισκευαστική ζώνη της πόλης μας για να επιδιορθώσουμε τις αβαρίες και να ελέγξουμε το κατά πόσον θα είναι αξιόπλοο και στο μέλλον. Και μπορεί μεν ο Αρχιπλοίαρχος Άγγελος Μαυρίδης να ήταν κατήφης και περίλυπος για μέρες μετά τη σύγκρουση και το πλήρωμα να έδειξε προς στιγμήν ότι έπεσε σε περισυλλογή και κατάθλιψη, εντούτοις (και ενώ κάποιοι από εμάς ως εμπειρογνώμονες ανεβαίναμε στο πλοίο μόλις αυτό έπιασε λιμάνι για να το επιθεωρήσουμε εν όψει της μεταγραφικής περιόδου), την ίδια ώρα κάποιοι κατέβαιναν από την ανεμόσκαλα φορτωμένοι με την οικοσκευή τους και τα αγαθά που αγόρασαν από τα ”Duty Free” της Τοπικής κατηγορίας.
    Τα μηνύματα (γεμάτα χιόνια και παράσιτα είναι αλήθεια) που έπιανε στον ασύρματο ο μαρκόνης μας Δημήτρης Τσαβδαρίδης, και τα έδινε στον καπετάν Γιάννη και στο συμβούλιο των μετόχων πάραυτα, μιλούσαν ήδη από την αρχή του καλοκαιριού για τα σήματα SOS που εξέπεμπαν τα ποντοπόρα πλοία σε όλη την Ελλάδα, ο Απόλλων Καλαμαριάς στην Α2, ο Μινώταυρος Πατρών στην Α2 , και ο Β.Α.Ο. στην θάλασσα της Β’ Εθνικής. που εγκαταλείφθηκαν από τους πλοιοκτήτες και το πλήρωμα τους μεσοπέλαγα. Και οι δύο συμπολίτες μας βύθισαν αύτανδρα τα πλοία τους για να διεκδικήσουν τα ασφάλιστρα από το Loyd’s του Λονδίνου για να ναυπηγήσουν τις θαλαμηγούς του Βόλλεϋ και του Μπάσκετ τους, όπου στα σαλόνια των κλειστών (για πάντα πλέον για το άθλημα) θα δίνουν χοροεσπερίδες για την ενίσχυση των ομάδων-ναυαρχίδων τους. Έτσι στην πόλη μας έκλεισαν φέτος δύο γυμναστήρια χωρίς να ανοίξει κανένα καινούργιο. Στην περίπτωση τώρα του Β.Α.Ο. που έκανε το ίδιο πριν κάποια χρόνια(έβαλε δηλαδή επιπλέον κερκίδες όταν ανέβηκε το Μπάσκετ του στην Α1) πρέπει να θυμίσω στους τωρινούς διαχειριστές του πως στο τιμόνι του τότε βρίσκονταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος ναύαρχος ο Στέργιος Κωνσταντούλας που διέσωσε το Χάντμπολ του σωματείου στέλνοντας το στο κλειστό των Συκεών (αυτό φυσικά ποτέ δεν του το συγχώρεσε ο Φοίβος). Η σημερινή γερουσία που διοικεί τον σύλλογο αφού έβαλε κάτω τα κατάστιχα της έκρινε πως το άθλημα δεν αποδίδει κέρδη και η συντήρηση του κοστίζει πολλά και έτσι το έστειλε στον τάφο (λίγο) πριν από αυτούς. Στην δημοπρασία που ακολούθησε ο γνωστός μεσίτης Παυλέας, ειδικός στις αγοραπωλησίες ακινήτων (ομάδων) αφού και στο παρελθόν είχε εξαγοράσει τη θέση του Πειραματικού στη Β’ Εθνική, πλειοδότησε πάλι και απέκτησε τους τίτλους ευγενείας που βγήκαν στο σφυρί. Θα μπορούσε βεβαίως και να αγοράσει το σηπόμενο σκαρί του Απόλλωνα στην Α2 και έτσι θα είχε εξασφαλισμένη τη θέση του στη Β’ Εθνική την επόμενη περίοδο. Τι κρίμα που ο πρωτομάστορας της επιτυχίας Γιώργος Βασιλειάδης δεν έμεινε στο τιμόνι της ομάδας και φέτος για να αντικρύσει τις νέες θάλασσες (τελικά μπαρκάρησε στον Άρη που προφανώς εκτίμησε τις πρότερες επιτυχίες του) . Στη θέση του ο απόφοιτος της ναυτικής Ακαδημίας ο Παναγιώτης Γούσιος, με το πιάνο και τα γαλλικά (που ξεχωρίζει για την ευγένεια του) ανέβηκε στη γέφυρα ως Α’ Πλοίαρχος πλέον.

    Στα δικά μας τώρα, οι θαλασσόλυκοι του Μακεδόνα είχαν διαισθανθεί τι θα γινόταν. Κάτι οι ρευματισμοί τους που τους πέθαιναν το τελευταίο διάστημα, κάτι η παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα που τους έκανε να μοιάζουν με φαντάσματα του Γκόγια, κάτι η τενοντίτιδα στον ώμο που έκαιγε ολημερίς, ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως σύντομα θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις θάλασσες και τις φορτούνες μιας Εθνικής κατηγορίας με μπαράζ ή χωρίς. Μόνο όμως ο Καπετάν Γιάννης Μπαχάς, ο Γραμματικός Δημήτρης Σαλονικιός και μερικοί θαλασσόλυκοι όπως ο γέρο λοστρόμος Δημήτρης Χατζησάββας (που ταξίδεψε και στους Άγιους Τόπους εξ' ου και το επώνυμο) και ο μαρκόνης Δημήτρης Τσαβδαρίδης. Οι τελευταίοι είχαν ήδη ένα δύο χρόνια που έβγαζαν κανένα μεροκάματο, για να συμπληρώσουν τα συντάξημα, στη στοιχειωμένη σκούνα της Νέμεσης. Αυτοί και μόνο αυτοί, και λόγω ηλικίας πιο κοντά στο Θεό, το είχαν δει το όραμα.

Μέρος 3ο

Το πλοίο Φάντασμα (για λίγο μόνο)

    Η μη αναφορά των ονομάτων κάποιων σε αυτήν την μεταγραφή των γεγονότων από το Ημερολόγιο της κάποτε πανίσχυρης φρεγάτας μας, τους πλήγωσε (όχι όμως και τόσο ώστε να θελήσουν να μείνουν γραμμένοι και στη δύναμη του πλοίου μας) και μας έσπασαν τα τηλέφωνα της Bachas Shipping Company για να τους αποκαταστήσουμε το όνομα στο Hall of Fame της ομάδας. Αναμενόμενο το λάθος του χρονογράφου της αλληγορικής ιστορίας του "Μακεδόνα ως πλοίου" καθώς κάποιοι από τους παίκτες μας δόθηκαν από μικροί για υιοθεσία σε ανάδοχες οικογένειες (σωματεία) για να μάθουν μια τέχνη (του χάντμπολ) και έτσι και εμείς ξεχάσαμε να τους γράψουμε στην ιστορία ενώ αυτοί αντιθέτως μας γράψαν κανονικά τα τελευταία χρόνια. Ο Αλέξης Πεχλιβάνης , ο οποίος υπηρέτησε στα αμπάρια και στις μηχανές του Μακεδόνα αλλά και στα μικρά πλοία της άγονης γραμμής (που δεν ανεβαίνει κατηγορία δηλαδή), τον Πύρρο και την Νέμεση. Τον Παναγιώτη Σιπόπουλο (και αυτός με υποσχετική στον Δία) που πήρε τα μάτια του και ξενιτεύτηκε όταν ο μέντορας του στη δουλειά και στην ομάδα Βασίλης Δελόγλου αποστρατεύτηκε στις «κρίσεις του 2007» όταν και ανατέθηκε (να του λένε) το ΓΕΣ στον Δημήτρη Φιλίππου. Μαζί με αυτούς και οι δύο μας παίκτες με υποσχετική που πάντοτε καλόβλεπαν τα ποστάλια και έστελναν παρακλητικά τηλεγραφήματα στην εταιρία (τη Seirekidis Sipping Company) για να ναυτολογηθούν στο μοναδικό της καράβι. Ο Σίμος Πατσιαλάς και ο Θάνος Μαντζούνης μπαρκάρησαν τελικά εκεί. Ο Θάνος ήταν στον περσινό Μακεδόνα ο μόνος που ξεκίνησε με τον Θυρεό της Εταιρίας (τον διπλό πέλεκυ) στο στήθος του , αφού γράφτηκε στον Πύρρο Ευόσμου (και αυτή μας η ομάδα αξιώθηκε μια περίοδο στη Β’ Εθνική). Ο τελευταίος αν και έτρωγε πάντα στην τραπεζαρία του Μακεδόνα (αφού γνώριζε παιδιόθεν τους πλοιοκτήτες) εντούτοις τα μάτια του πάντοτε βούρκωναν όταν σκέφτονταν τα φώτα των λιμανιών που αντίκρυζαν τα πλοία της Α2 και της Β’ Εθνικής και πίστευε τις ιστορίες πάθους και χλιδής που του εξιστορούσαν οι ναύτες του κρουαζιερόπλοιου, με σημαία ευκαιρίας, «Δίας». Ο Μαντζούνης πάντοτε ονειρευόταν να φορέσει την χρυσοποίκιλτη στολή του πλοιάρχου σε καταδρομικό όμως την περίοδο 2007-2008 ναυτολογήθηκε και πάλι στον Δία ως μούτσος, δηλαδή με τον Φιλίππου προπονητή και εκεί έπαιξε ελάχιστα στην Α2. Το ίδιο έγινε και πέρσι στην Τοπική. Φέτος, προτίμησε από καμαρωτός συνεργάτης των πλοιοκτητών να πάει και πάλι καμαρώτος στο ίδιο μπάρκο. Είδες τι κάνει μια οξεία; Για τους άλλους που επιβιβάστηκαν, με τη φούρια των εκδιωχθέντων από τη Σμύρνη το ’22, στον Δία και τη Χ.Α.Ν.Θ., τους Φώτη Τσιάγγα, , Δημήτρη Κυράκη, Απόστολο Καμάκα (Δίας), Μπάμπη Χατζηγιαννίδη και Δημήτρη Φιλίππου αλλά και τον Στέλιο Χαρισίδη που προτίμησε θέση κλητήρα στην πόλη από Δημοτικού Σύμβουλου στο χωριό μας θα μιλήσουμε προσεχώς.

    Πλέον ένα καινούριο πλήρωμα κοιμάται στις κουκέτες, λερώνεται με τα γράσα στο μηχανοστάσιο, σφουγγαρίζει το κατάστρωμα, καθαρίζει πατάτες στο μαγειρείο αλλά και βγαίνει για διασκέδαση στα λιμάνια σαν μια παρέα. Αυτό το χρονικό θα παρακολουθεί πλέον τα ταξίδια τους.

    Το πλοίο μας ήδη ταξιδεύει στις οργισμένες θάλασσες της Β’ Εθνικής και αντιμετωπίζει ανέμους πολλών μποφόρ (30 με 35!!!). Στα καθημερινά όμως προσκλητήρια δεν μας λείπει κανείς (ίσως κάποιος γαλονάς) αν και είμαστε εμφανώς καταπονημένοι από τη ναυτία, αξύριστοι και άυπνοι. Από την γέφυρα ο καπετάνιος λέει πως στον χάρτη είναι σημειωμένη μια στεριά. Μπορεί και να έπεσε καφές (τόσους πίνει). Να τον πιστέψουμε πάλι όπως κάνουμε εδώ και είκοσι χρόνια από το 1989; Γιατί όχι άλλωστε δεν ναυαγήσαμε ποτέ. Όπως λέει και το τραγούδι:

Όρτσα τα πανιά...... είναι τα αμπάρια γεμάτα άγρια θεριά."

Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι….

Μέρος Πρώτο.

Η προσπάθεια για το άλμα από την ακτοπλοϊα στα υπερατλαντικά ταξίδια.

    Ως γόνος ναυτικού και με κάποια άξια λόγου, μεταξύ στεριανών, θαλάσσια υπηρεσία θα σας δώσω ένα χρονικό των τελευταίων χρόνων παρομοιάζοντας την πορεία της ανδρικής ομάδας του Μακεδόνα με τα ταξίδια ενός πλοίου. Τώρα που τελικά ανοιγόμαστε σε ξένα και, όπως πάντα, αφιλόξενα νερά και φουρτουνιασμένες θάλασσες στη Β’ Εθνική σας καλώ να διαβάσετε μέσα από τις γραμμές του κειμένου και να νοιώσετε την αλληγορία στα γραφόμενα μου.
    Τα τελευταία χρόνια ο «Μακεδών» ταξίδευε ως καράβι των ακτοπλοϊκών γραμμών στο Αρχιπέλαγος της Τοπικής κατηγορίας. Λίγα τα νησιά της λιμνοθάλασσας και όλα με ήρεμα και ασφαλή λιμάνια. Όλοι οι προορισμοί ήταν γνωστοί και καταγεγραμμένοι στους ναυτικούς μας χάρτες χωρίς υφάλους και δυσκολίες. Η θαλαμηγός μας έπιανε όποτε ήθελε λιμάνι και οι κάτοικοι του έτρεχαν στην ακρόπολη τους φοβισμένοι παραδίδοντας κάθε χρόνο σχεδόν αμαχητί την πόλη τους. Ποια είναι αυτά τα νησιά και τα λιμάνια του Αρχιπελάγους της Τοπικής; Ο «Απόλλωνας» στη Σταυρούπολη με φρούραρχο της πόλης μέχρι πρότινος τον συνάδελφο Κώστα Γκαγκανά που προτίμησε εφέτος την οχυρή τοποθεσία του «Φοίβου» Συκεών αναλαμβάνοντας το παιδικό του τμήμα, το ψαροχώρι των «Πρωτοπόρων» με τους λιγοστούς υπερήλικες κατοίκους του και κάθε φορά που δέναμε στον μόλο του τους αφήναμε και έναν παίκτη μας για να βγάλουν τον χειμώνα (πρωτάθλημα), η «Νίκη» στην εξωτική Ευκαρπία που μας υποδέχονταν πάντα με λουλούδια και καρπούς ερχόμενοι όλοι οι άνδρες και τα γυναικόπαιδα στην ακρογιαλιά (στον αγώνα δηλαδή) για να μας υποδεχτούν και να μας νικήσουν φυσικά, ο «Ηρακλής» με το κοσμοπολίτικο θέρετρο που έκτισε ο Παυλέας για να αποδειχθεί φέρετρο των φιλοδοξιών του καθώς η Άνοδος δεν έπιασε ποτέ το λιμάνι τους και φέτος μάλλον πάλι θα μείνει στην άγονη γραμμή μετά το ναυάγιο της συνένωσης με το χρεοκοπημένο σκαρί του Β.Α.Ο., και τέλος οι δικές μας αποικίες η «Νέμεσις» και ο «Ζευς» που αισθανόμενοι υπερήφανοι για την ναυαρχίδα του στόλου μας και θέλοντας να δείξουν και την δική τους αξιοσύνη αντέτασσαν, σε έκπληξη όλων όσων μας παρακολουθούσαν, την μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση όταν ο Μακεδών ζητούσε υποταγή. Θυμηθείτε το περσινό παιχνίδι με τη Νέμεση που έληξε με μόλις δύο γκολ διαφορά υπέρ του Μακεδών και παλαιότερα τη νίκη που πέτυχε η ομάδα της Μενεμένης προβάλλοντας λυσσαλέα αντίσταση. Και να μην ξεχνάμε το φρούριο των πειρατών του «Αλέξανδρου» Αξιούπολης που η προσέγγιση σε αυτό μας στοίχιζε πάντοτε αρκετά θύματα και ζημιές. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Αλέξανδρος κατέβασε την σημαία με την νεκροκεφαλή (τη δική μας) και κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό δηλώνοντας για πολλοστή φορά ότι άλλαξε στάση και συμπεριφορά και πλέον μπορεί να εκτελεί υπερατλαντικά ταξίδια αναψυχής στην Α2, στο τρίγωνο των Βερμούδων μάλλον.

    Στη φρεγάτα του Μακεδών τα χρόνια που μας πέρασαν από το ξεμπαρκάρισμα του καπετάν-Μπαχά και μετά δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε για να την εξοπλίσουμε με εφόδια και προσωπικό. Στο πλοίο ανέβηκαν παίκτες απόφοιτοι ναυτικών ακαδημιών με μετεκπαίδευση σε ομάδες μεγάλων κατηγοριών που η τύχη το έφερε και είχαν ξεμείνει στο λιμάνι ξέμπαρκοι. Τους βρήκαμε καθισμένους στα καφενεία αναπολώντας παλαιότερες δόξες και μπάρκα σε εξωτικούς προορισμούς. Και τους ναυτολογήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, τον Παναγιώτη Συμεωνίδη και τον Χρήστο Κομνηνό στις εστίες μας, τους Μπάμπη Χατζηγιαννίδη, Δημήτρη Φιλίππου και Φώτη Τσιάγγα που ξέβρασε ο Δίας (πριν του κάνουν ανταρσία μάλλον), τον Δημήτρη Κυράκη που δεν είχε επιστρέψει εγκαίρως στο πλοίο του Ηρακλή και βρήκε το πλοίο στα ανοιχτά όταν ξύπνησε, τον δεσμοφύλακα Αποστόλη Καμάκα τον οποίο έπεισε ο φίλος του Βασίλης Καλαϊτζίδης να ανέβει στο μπάρκο που θα έκανε το παρθενικό του ταξίδι στον ωκεανό. Και από μικρές ναυτιλιακές εταιρίες που φαλήρισαν όπως η Βεργίνα της εφοπλίστριας Άρτεμις Καραμανλή ναυτολογήσαμε αξιωματικούς γέφυρας και μηχανικούς όπως τον Γιάννη Ζαρώτη, τον Θωμά Ράδη και άλλους.
    Μπορεί τα χρήματα που έπεσαν σε αποζημιώσεις και εξοπλισμό να μην ανταγωνίζονται στο ελάχιστο τις σπατάλες του Παυλέα (αν πιστέψει κανείς τον αρχικελευστή του Ιάκωβο Μανέ) αλλά ήταν το σύνολο των παλαιοτέρων επιχορηγήσεων όλων των αθλητικών τμημάτων όλων των σωματείων μας. Οι αθλητές του μπάσκετ και του βόλεϋ των ομάδων μας αγωνίζονταν τα προηγούμενα χρόνια για να στολιστεί το τραπέζι της γέφυρας της φρεγάτας. Και κατά κοινή ομολογία ο Μακεδών ήταν η πιο καλά επανδρωμένη τορπιλάκατος της κατηγορίας και το πλήρωμα της έβγαινε με ομοιόμορφη εμφάνιση στην προκυμαία όταν πιάναμε εύκολο λιμάνι (αναφερθήκαμε πιο πάνω σε αυτά). Για να διατηρήσουμε τον δυναμισμό του τμήματος, την ταχύτητα του δηλαδή που θα μας επέτρεπε να βγούμε στο πέλαγο της Β’ Εθνικής, αλλάξαμε κυβερνήτη μετά την αποτυχία να γίνουμε ποντοπόροι όταν βρήκαμε θάλασσα και μπάσαμε νερά στη σύγκρουση μας με τον Πανσερραϊκό. Ο πλοίαρχος μας τότε Βασίλης Δελόγλου «πλήρωσε το μάρμαρο» αφού ο πλοιοκτήτης (που και αυτός είχε πέσει ένα χρόνο πριν στο νησί των «Κυκλώπων» Αλεξανδρούπολης χωρίς να ξεφύγει από τον Πολύφημο όμως) και το συμβούλιο των μετόχων (που είναι όμως αμέτοχοι στα δύσκολα) έκρινε πως ο νέος πλοίαρχος Δημήτρης Φιλίππου θα ναυτολογούσε έμπειρο πλήρωμα και θα ανοιγόμασταν για νέες θάλασσες. Παρά τις περί του αντιθέτου φωνασκούντες Κασσάνδρες (όπως ο Μπάμπης Καλαβρινός) του παραδώσαμε το ξίφος του Κυβερνήτη και του κουνήσαμε μαντίλι στο λιμάνι. Και αυτή τη φορά ως νέος Τιτανικός πέσαμε, την ώρα που χορεύαμε στο μεγάλο σαλόνι, (αφού είχαμε δει στον αντίπαλο μας να αγωνίζεται με τον «Θησέα» Λεχόβου) πάνω στο παγόβουνο (λόγω μεγέθους και σχήματος των παικτών του το λέω) του «Ιωνικού» Λαμίας που αφού μας άνοιξε ένα τεράστιο ρήγμα (που δεν το καταλάβαμε τότε) μας άφησε μισοπνιγμένους στα απόνερα του. Και φυσικά κανείς, όπως πάντοτε συμβαίνει, δεν απάντησε στα καλέσματα βοήθειας μας.

    Τρία χρόνια μετά , τρία Πρωταθλήματα στην Τοπική κατηγορία και η πολυπόθητη άνοδος δεν φαίνονταν πουθενά. Για να τιμήσουμε την προσπάθεια του πληρώματος και να διασκεδάσουμε την θλίψη μας οργανώσαμε γλέντια και βραβεύσεις, ανοίξαμε σαμπάνιες και απονείμαμε κύπελα και μετάλλια.. Όπως κάποιοι ισχυρίζονται, που δεν γνωρίζουν καλά τον καπετάν Γιάννη, όλα αυτά γίνονταν από τα μυθικά έσοδα (κάτι σαν τον θησαυρό του Αλί(μονο) Μπα(μπ)χά που εξασφαλίζει από την ενασχόληση του με δεκάδες αθλήματα, όπως το λαοπρόβλητο Κόρφμπολ, το κερδοφόρο Μπιτς Χάντμπολ και, και… Φαίνεται πως δεν γνώρισαν στολές ή βραβεύσεις ή ίσως οι προπονητές τους στις ομάδες από όπου ήρθαν (τον Δία, τον Ηρακλή) ήταν ρακένδυτοι και η πολυτέλεια και η χλιδή του «αυτοκινήτου» (μάλλον επειδή κινείται μόνος του) Καπετάν Γιάννη τους ξένισε. Ας είναι, εμείς γλεντήσαμε στον πόνο μας και είδαμε τρεις φορές το σκαρί μας να το γυρίζει πίσω η φουρτούνα και να μην επιτυγχάνει την πολυπόθητη έξοδο στις θάλασσες των Εθνικών κατηγοριών όπως πετυχαίνει κάθε χάρτινο καραβάκι στο γυναικείο πρωτάθλημα που θεωρείται με την καθέλκυση του αξιόπλοο, χωρίς καν να του επιτρέπεται να ταξιδέψει στην ακτοπλοϊα, δηλαδή στο Τοπικό όπως παλαιότερα.
    Στο τελευταίο ταξίδι στο οποίο είχαμε στηρίξει και τις περισσότερες ελπίδες μας ταξίδεψε και ο εκπρόσωπος της εταιρίας μας με τον βαθμό του Αρχιπλοιάρχου, ο Πρόεδρος της ομάδας ο Άγγελος Μαυρίδης, πολύπειρος, πολύξερος (και πολυλογάς) που φόρτωσε, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, στο καράβι και 200 παιδιά. Αν δεν ξέραμε θα λέγαμε πως για αυτόν τον λόγο βουλιάξαμε.

    Γιατί βουλιάξαμε; Δεν δόθηκε ποτέ σε κανέναν η ευκαιρία να συζητήσει την άποψή του για τους λόγους και τις αιτίες που ναυαγήσαμε, καθώς μόλις πιάσαμε λιμάνι και γυρίσαμε από την Καρδίτσα όλοι εξαφανίστηκαν δίνοντας τροφή σε σενάρια συνομωσιολογίας κυρίως μεταξύ των μελών των μικρότερων σκαριών μας που είχαν μείνει δεμένα στο μουράγιο και όλων των άλλων άσπονδων φίλων που ζουν στην χώρα της Τοπικής. Όταν όμως υπερισχύεις με ευκολία τρία και πλέον χρόνια του σημαντικότερου αντιπάλου σου του Ηρακλή, με το πλαστικό αποκριάτικο ρόπαλο, και κρινόμενος στις λεπτομέρειες αποτυγχάνεις να ανεβείς κατηγορία δεν είναι ανάγκη να στήσεις λαϊκά δικαστήρια και να εκτελέσεις κανέναν. Ανασκουμπώνεσαι και φροντίζοντας τις πληγές σου, καθώς δεν έχεις και θύματα, ξεκινάς ξανά τον αγώνα για να σπάσει το ρόδι επιτέλους και να γίνει το όνειρο (όπως λέει και ο Τακίρης στην ιστοσελίδα του) πραγματικότητα. Εξάλλου ο Μακεδών κλείνει το 2009 τα είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας στο χάντμπολ της πόλης. Όλα αυτά τα χρόνια πολλοί είναι αυτοί που εξέπνευσαν καταπονημένοι από την ανηφόρα, όπως το Π.Κ. Νεάπολης, η «Πρόοδος» Αδάμ, ο «Καλλικράτης» Καλλικράτειας, ο «Ποσειδώνας» Καλαμαριάς και η «Βεργίνα», ή έγιναν βορά νέων θηρίων όπως ο «Τρίτων» που φαγώθηκε από τον Π.Α.Ο.Κ. και άλλοι. Εμείς παραμείναμε «ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα (χωρίς να ευελπιστούμε για χειροκρότημα)» και αχώνευτοι (δεν συγχωνευτήκαμε). Όμως πριν ακόμη εξετάσουμε το ρήγμα στα ύφαλα μας το φετινό καλοκαίρι κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε κατεπειγόντως το πρόβλημα του άδειου πλοίου που σύμφωνα με τον νόμο της θάλασσας όποιος το βρει πρώτος το αποκτάει κιόλας. Ευτυχώς κάποιοι από εμάς επαγρυπνούσαμε και μερικοί από το πλήρωμα κοιμόταν στις κουκέτες τους εξαντλημένοι από το ταξίδι και δεν πήραν χαμπάρι τους συναδέλφους τους που εγκαταλείψαν νύχτα το πλοίο. Αφήστε που η θάλασσα είχε ήδη γίνει (θαύμα!!!) λάδι και ανεβήκαμε τρέχοντας στην αίθουσα με τους χάρτες στη γέφυρα για να χαράξουμε πορεία στις θάλασσες της Β’ Εθνικής.

Στο επόμενο μέρος ο Καπετάν Γιάννης ναυτολογεί το νέο του πλήρωμα από τα καπηλειά του λιμανιού.

Το Σεμινάριο παρακολούθησαν και ……….. Κομισάριοι.

Οι συντάκτες του διαδικτυακού ημερολογίου μας και Κομισάριοι της Ο.Χ.Ε., Γιάννης Μπαχάς και Δημήτρης Σαλονικιός παρακολούθησαν κατά το τριήμερο 11 με 13 Σεπτεμβρίου 2009 το Επιμορφωτικό Σεμινάριο που οργάνωσε και διεξήγαγε η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας στις εγκαταστάσεις του «Ατέρμονα» στο Κιλκίς. Το Σεμινάριο απευθύνονταν στους διαιτητές υψηλής κατηγορίας καθώς και στους Παρατηρητές διαιτησίας και Delegate, οι διοργανωτές όμως έδωσαν την ευκαιρία σε διαιτητές χαμηλότερης κατηγορίας και σε Κομισάριους να αποκομίσουν από αυτό σημαντικές γνώσεις.
Τα θέματα του Σεμιναρίου που ενδιέφεραν και τους Κομισαρίους (καθώς ένα μέρος της διοργάνωσης αφορούσε γραπτά τεστ διαιτητών και Delegate αλλά και τεστ φυσικής κατάστασης) ήταν οι παρακάτω εισηγήσεις:
Παρασκευή 11/9:Απολογισμός της περιόδου 2008-2009, επισημάνσεις και οδηγίες.
Επισημάνσεις στις Προκηρύξεις των Πρωταθλημάτων περιόδου
2009- 2010 από τον Πρόεδρο της Κ.Ε.Δ. κύριο Αθανάσιο
Νικολίτσα.
Σάββατο 12/9 :Προοδευτικότητα των ποινών, Επιθετικό Φάουλ.
Ρίψη 7 μέτρων και μονοπάτια κίνησης, από τον κ. Felix Ratz.
Σωστή εκτέλεση των ρίψεων. Έλεγχος συμπεριφοράς συνοδών
από τον κ. Γιώργο Μπεμπέτσο.
Delegates, Καθήκοντα και υποχρεώσεις. Διεθνείς Εμπειρίες για
Διαιτητές, Παρατηρητές, Οδηγίες, από τον κ. Σωτήρη Μίγκα.
Τρόπος σύνταξης έκθεσης, Βαθμολογία διαιτητών.
Εκτίμηση απόδοσης διαιτητών. Οδηγίες από τον κ. Felix Ratz.
Κυριακή 13/9 :Παρουσίαση σε power point φάσεων από αγώνες με σχολιασμό
από τον κ. Felix Ratz.
Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς από τη θεματολογία του Σεμιναρίου οι γνώσεις και οι εμπειρίες που μας μετέφεραν οι εισηγητές υπήρξαν πολύτιμες και χρήσιμες και για τους ασκούντες τα καθήκοντα των Κομισαρίων στα πρωταθλήματα της Ο।Χ।Ε। Αν και αρκετοί εκ των διαιτητών που παρακολούθησαν και τη Σχολή Κομισαρίων του 2009 στη Θεσσαλονίκη παραμένουν ενεργοί στη διαιτησία μόνον δύο ήταν οι εν ενεργεία Κομισάριοι που αφιέρωσαν χρόνο για να συμμετάσχουν στις εργασίες του Σεμιναρίου, αποζημιώθηκαν όμως στο έπακρο। Μετά το τέλος των εισηγήσεων, η Ομοσπονδία και οι Σύνδεσμοι των Διαιτητών από όλη την Ελλάδα, δια των εκπροσώπων τους Προέδρων, απέδωσαν τιμητικές πλακέτες στους συναδέλφους τους που αποχώρησαν από την ενεργό διαιτησία, τους διεθνείς κ. Γιώργο Μπεμπέτσο και Γιάννη Μειμαρίδη. Ευχές και από εμάς προς όλους για υγεία και καλές διαιτησίες σε όλες τις κατηγορίες.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Μέρος 4ο
Όπου ο Έκτωρ Παρο-τρύνει εισβάλει στην κουζίνα και διώχνει την μαγείρισσα.

Λαμβάνω και εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες μια ανατροφοδότηση μέσα από τα σχόλια που γράφετε και τα μηνύματα που μου στέλνετε αλλά και με την ζωντανή επικοινωνία με τους «θιγόμενους» με τα αναγραφόμενα μου. Με αφορμή λοιπόν την κουβέντα που είχα την Παρασκευή με τον Σίμο Λαζαρίδη που με ρώτησε γιατί τον αποκάλεσα εκλογομάγειρα (μα καλά, δεν ετοίμαζε τόσο καιρό το ψηφοδέλτιο της Ένωσης;), επιλέγω για να του απαντήσω και από το μπλογκ μου μια άποψη που βρήκα στο Lifo (21-27/5/2009) στη Στήλη “Best of Verbatim” και η οποία απαντάει αντί για μένα στο ερώτημα του Σίμου, αλλά και στο ερώτημα οποιουδήποτε αναρωτιέται γιατί λέγεται οτιδήποτε λέγεται στα διαδικτυακά ημερολόγια. Σας παραθέτω λοιπόν την κρίση του διευθυντή της διαδικτυακής έκδοσης των “New York Times” Τζιμ Ρόμπερτ : «Πρέπει να αντιληφθούν οι αναγνώστες των μπλογκ ότι δεν διαβάζουν έγκυρο ρεπορτάζ αλλά περιπλανώνται στο εσωτερικό τοπίο του μυαλού του μπλόγκερ. Δηλαδή, επαφίενται για την ενημέρωσή τους σε κάποιον που δεν ξόδεψε ώρες για να καλύψει γεγονότα, να επιβεβαιώσει πηγές, να βγάλει σωστά συμπεράσματα . Υπάρχουν και μπλογκ που απλώς αναμασούν και αναδημοσιεύουν ό,τι έχουμε γράψει εμείς οι υπόλοιποι σε κορυφαίες διεθνείς εφημερίδες.»
Η καθυστέρηση στην μετάδοση του τέταρτου επεισοδίου οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας καθώς το πρόγραμμα του Βραβευμένου Σεφ Έκτωρ Παρο-τρύνει τις τελευταίες ημέρες ήταν ιδιαιτέρως βεβαρημένο με τη συμμετοχή του σε επιμορφωτικά προγράμματα και επισκέψεις και σε άλλα καταστήματα (αθλήματα). Εξάλλου, η εργασία του δεν είναι επαγγελματική αλλά αγνή ερασιτεχνική (εραστής της τέχνης) και δεν υπόκειται στις προδιαγραφές και το συνακόλουθο άγχος των αθλητικογράφων ή των επιφυλλιδογράφων. Ο εφιάλτης δεν επισκέπτεται τον δυστυχή κοιμώμενο κάθε βράδυ αλλά κάποτε του προσφέρει και νύχτες ήρεμου ύπνου. Σήμερα όμως, ημέρα των εγκαινίων της νέας αίθουσας της Ένωσης θα επανακάμψει επαξάπαντος. Και ορίστε, επελαύνει.
Μα ποιος τελικά είναι ο Σεφ; Ποιος είναι αυτός που θα πρέπει να λάβει τα εύσημα όταν οι πελάτες μένουν ικανοποιημένοι από την κουζίνα και επανέρχονται παροτρύνοντας και άλλους αλλά και αυτός που θα σταυρώσουμε αν οι θαμώνες δηλητηριαστούν, αν τα ονόματα των φαγητών είναι ακαταλαβίστικα στο Μενού και αν εξαγριωθούν από το σέρβις. Ένα όνομα εμφανίζεται εδώ και πάνω από μια δεκαετία στη μαρκίζα του εστιατορίου, ένα όνομα που κυριαρχεί με την ίδια συχνότητα στην πολιτική ζωή του τόπου όπου και συνυφαίνεται με το κατεστημένο και τη συντήρηση: ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. Μόνο που εκεί, στην πολιτική ζωή, παρουσιάζεται μόνο στην παράταξη της δεξιάς ενώ στο άθλημα μας «μοιάζει με κόρη μάγισσας που όλο μορφές αλλάζει». Πρόκειται για ένα όνομα με ιδιαίτερη βαρύτητα, από κάθε άποψη, που στοιχειώνει τα όνειρα (αφού κοιμούνται ανέμελοι στις αιώρες των μελών της Διοίκησης) των σερβιτόρων, του πιανίστα, του προμηθευτή, του πορτιέρη και του ταμία. Και ενώ, όπως ο συνονόματος της Πρωθυπουργός της χώρας, ισχυρίζεται πως κουράστηκε και σκέφτεται σοβαρά να αποχωρήσει εντούτοις συνεχώς ζητάει «νωπή» εντολή καθώς ως εκλογομάγειρας γνωρίζει καλά τη διαφορά στη γεύση του νωπού (εκλογικού αποτελέσματος) από το κατεψυγμένο μέχρι το τέλος της θητείας. Λειτουργεί δε αυτό και ως ανανεωτικό spa επιθέμενο και στα πρόσωπα εν είδει μοσχαρίσιας μπριζόλας. Έτσι η Καραμανλή σφίγγει κι άλλο τα δόντια «για το καλό μας», που λέει και ο Μηλιώκας, και αναγκάζεται να μας διοικήσει ακόμη τρία χρόνια. Δεν άντεξε την απαξίωση της Ένωσης από την Ομοσπονδία και μαζί με τον τότε Πρόεδρο Ρίμπα παραιτήθηκε για να εκλεγεί ασκαρδαμυκτί καταφέρνοντας μάλιστα να εκπαραθυρώσει τον δικό μας Άγγελο Μαυρίδη και ας ισχυρίζεται πως ήταν ένας από τους τρεις που του έβαλε σταυρό (στο μνήμα αυτή). Ακολούθως εργάστηκε πυρετωδώς χωρίς αντίκρισμα υπό τους Διόσκουρους Προέδρους, Ανδρεάδη Γιώργο και Σαουλίδη Δημήτρη και συνέχισε να προσφέρει στο άθλημα υπό την εμπνευσμένη διοίκηση του Γρηγόρη Πετρίδη.
Η κατάκοπη Άρτεμις, η απογοητευμένη από την απαξίωση και την ανικανότητα των συναδέλφων της πηγαίνει συνέχεια προς την έξοδο κοιτώντας πάνω από τον ώμο της μήπως κάποιοι την παρακαλέσουν γονυπετώς να επιστρέψει για ακόμη μια θητεία γιατί τους έπεισε πως είναι η μόνη που γνωρίζει που είναι οι κατσαρόλες, ξέρει από ποιους προμηθευτές και σε τι ποσότητες πρέπει να πάρουμε τα υλικά της κουζίνας, κατέχει άπειρες συνταγές και ειδικεύεται στην (παρα)πολίτικη κουζίνα, την φορτωμένη με καρυκεύματα και μπαχάρια. Για αυτό και μας κάθεται χρόνια στο στομάχι και η ίδια και δεν μπορούμε να την χωνέψουμε με τίποτε.
Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξη που ένοιωσα όταν μπήκα στην κουζίνα και αντίκρυσα το απόλυτο ΤΊΠΟΤΑ. Ο νεροχύτης ήταν γεμάτος χρησιμοποιημένα σκεύη και από τα υπολείμματα δεν μπορούσα να καταλάβω την προέλευσή τους. Κατσαρόλες, τηγάνια, πιάτα και μαχαιροπήρουνα ήταν πεταμένα παντού. Και για να μιλήσω κυριολεκτικά, εννοώ προγράμματα και σχέδια ανάπτυξης που εκπονήθηκαν πολλά χρόνια πριν και αν και καλυμμένα με παχύ στρώμα μούχλας κανείς δεν τα αντικατάστησε στα ράφια της Ένωσης. Ακόμη και τις συνθέσεις , το σκοπό και το όραμα των Επιτροπών τα είχε εμπνευστεί ο Θανάσης Σιούλης και θυμόμαστε ακόμη τον Γιώργο Κατσίκη (υπασπιστή του τότε), εκεί πίσω στο μακρινό ’95 να προσπαθεί να εξηγήσει με γραφήματα στον πίνακα τα διαγράμματα των ογκωδών εκδόσεων της Ε.Σ.Χ.Θ. Το Κύπελο Ανδρών της Ένωσης, τα Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλινά Τουρνουά μικρών ηλικιών, οι συνενώσεις και η προώθηση των μεγάλων Π.Α.Ε. στην Α1 (όπως ο Π.Α.Ο.Κ. με τον Τρίτωνα), τα ενημερωτικά δελτία και οι κοινωνικές εκδηλώσεις, όλα μα όλα τα φαγητά στο Μενού τα δημιούργησε ο Θανάσης Σιούλης και τα άφησαν να σιτέψουν οι επίγονοι.
Τι στο διάολο μαγειρεύει η Άρτεμις τόσα χρόνια εκεί μέσα; Έπεισε όλους τους θαμώνες του μαγαζιού (όπως τον Νίκο Παράσχου και τον Μαυρίδη φερ΄ ειπείν) πως εργάζεται πυρετωδώς πίσω από την πόρτα του μαγειρίου, που γράφει «Μόνον Προσωπικό» και βγαίνει κατά καιρούς σκουπίζοντας τα χέρια της (όπως ο Πιλάτος) σε μια επιμελώς λερωμένη ποδιά βγάζοντας έναν στεναγμό απογοήτευσης για τους αιωνίως ανικανοποίητους πελάτες της. Γιατί η Καραμανλή, και ο ομφαλοσκόπος Πρόεδρος Πετρίδης, κανένα Τουρνουά δεν διοργανώνει, σε καμιά Επιτροπή δεν συμμετέχει, καμμιά εκδήλωση δεν προετοιμάζει και σε καμιά ομάδα δεν ανήκει αλλά προσπαθεί να μας πείσει πως έμεινε πετσί και κόκαλο από την προσπάθεια. Τι κάνει καλά; Φροντίζει να ορίζεται ανελλιπώς κομισάριος σε αγώνες, υπηρεσία για την οποία δικαίως αποζημιώνεται. Πηγαίνει διακοπές, αγκομαχώντας όταν την βλέπουν, με πληρωμένα τα έξοδα, για να διεκπεραιώσει ως ισόβιο μέλος της Επιτροπής Μπιτς Χάντμπολ τις διαδικασίες. Ο Άγγελος Μαυρίδης που υπηρετεί από το 1996 το σπορ αναλώνοντας πόρους, δυνάμεις και χρόνο δεν αξιώθηκε ποτέ μια θέση στην Επιτροπή ή μια δωρεάν συμμετοχή σε κάποιο Τουρνουά. Α, ναι, αναλαμβάνει ενίοτε την εκφώνηση και τον σχολιασμό των αγώνων και καταφέρνει να επιφέρει σύγχυση και εκνευρισμό ακόμη και στον σαλό του Αγιόκαμπου με το ραδιοφωνάκι και το τετράδιο με τα ποιήματα, που ίσως θα ήταν καλύτερα να ακούγαμε αντ’ αυτής. Και τέλος, το ακαταμάχητο όπλο της, η ιστοσελίδα επάνω στην οποία ταξιδεύει χρόνια τώρα στην θάλασσα της διασημότητας. Η σπεσιαλιτέ που σερβίρει η Άρτεμις είναι το Μπού(τι)-ντε –σ(α)λίγκα(ρι) με Σως Ελληνικού ενδιαφέροντος (Καρυπίδης, Αλβανός, κ.α.). Ίσως ο μόνος θεατής της είναι ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος που ενδιαφέρεται για το Γερμανικό Πρωτάθλημα. Η σελίδα δίνει την εικόνα ψυγείου που αφού το γεμίσαμε τρόφιμα, φύγαμε για διακοπές (μπιτς) και κατά λάθος κλείσαμε τον γενικό. Η μαγείρισσα δεν δουλεύει και σας δουλεύει κανονικά εδώ και χρόνια. Διώξτε την άμεσα.
Και φυσικά το νέο μαγαζί δεν είναι δυνατόν να προοδεύσει αν δεν φύγει μαζί της και ο Διευθυντής Γρηγόρης Πετρίδης καθώς σαν αρχηγός του όλου αποτυχημένου εγχειρήματος φταίει πρώτος από όλους. Εξάλλου όλοι καταλάβαμε πως κάποιος φρόντισε να επέκτεινει το σπίτι του και στις αυλές των άλλων κατά τη διάρκεια που δούλευε στο μαγαζί.
Κοντός ψαλμός όμως. Σήμερα Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009 η Ένωση θα επιχειρήσει να ανανεώσει το προσωπικό της, την Κουζίνα και το Μενού της, την αίθουσα, την μουσική και το σέρβις. Δυστυχώς από τις αιτήσεις για πρόσληψη που έπεσαν στην αντίληψή μου, λίγα πράγματα μπορεί να επιτύχει. Και επειδή και αυτό το Δείπνο που παραθέτει η παλιά Διοίκηση, ήταν όπως φάνηκε μέχρι τώρα, «Μυστικό». Δεν απομένει μετά την αναπότρεπτη Σταύρωση (εκ των προτέρων των ψηφοδελτίων), να έρθει που θα πάει, και η Ανάσταση.

Έκτωρ Παρο-τρύνει
και για την αντιγραφή Γιάννης Μπαχάς

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Μέρος 3ο
Όπου ο Έκτωρ Παρο-τρύνει διώχνει τους σερβιτόρους αλλά κρατάει τον πιανίστα.

Στο προηγούμενο επεισόδιο σας είπα ότι ανακάλυψα στις μισθολογικές καταστάσεις δύο περιπτώσεις μισθοδοτούμενων σερβιτόρων οι οποίοι κλήθηκαν να σερβίρουν την πολιτική της διοίκησης της Ο.Χ.Ε. στους θαμώνες του μαγαζιού από τη Θεσσαλονίκη. Ο Θεόδωρος Κιουπτσίδης ήρθε με καλές συστάσεις αφού εργάστηκε και στο φουαγιέ (στο Συμβούλιο) της Ομοσπονδίας Πυγμαχίας και βέβαια στο Απόλλωνα Καλαμαριάς σε εποχές που αυτός βρισκόταν στην μεγάλη Εθνική κατηγορία και όχι σήμερα που μόλις του τελέσαμε το μνημόσυνο. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για τον Τάσο Κουμπίδη που διοίκησε έναν εύρωστο σύλλογο, που γιγαντώνεται μέχρι σήμερα συνεχώς και ήδη δεν μπορεί να βρει παπούτσια (παίκτες) στο μέγεθος του. Και οι δύο όμως ελάχιστα πάτησαν το πόδι τους στο πόστο τους και έτσι τα πιάτα (οι πολιτικές της Ε.Σ.Χ.Θ.) σερβίρονταν πάντα κρύα και αναγκάζονταν ο Διευθυντής Γρηγόρης Πετρίδης και η Σεφ Άρτεμη Καραμανλή να τα αφήνουν κρύα στα τραπέζια και να ακούν φυσικά τα μπινελίκια των πελατών। Καθώς όμως τα τζάμια του μαγαζιού της Ένωσης ήταν πάντα θολά και βρώμικα, ήτοι κυριαρχεί η αδιαφάνεια σε ότι γίνεται εκεί, πρέπει να δεχθώ ότι πιθανόν οι παραπάνω να παραιτήθηκαν κάποτε από τη δουλειά τους και να αντικατασταθήκαν από τους αναπληρωματικούς των προηγούμενων εκλογών. Δεν ξέρω όμως ποιοι είναι αυτοί και η ιστοσελίδα της Ε.Σ.Χ.Θ. τους παρουσιάζει ως μέλη του προσωπικού αυτοσαρκαζόμενη, είναι αλήθεια, καθώς πιο κάτω από το «Διοικητικό» αναγράφεται το «Όραμα» της Ένωσης. Πρόκειται βεβαίως για τα αποκυήματα της φαντασίας των μελών της που έχουν προκαλέσει η ομφαλοσκόπηση, η χρόνια κατάκλιση και οι αναθυμιάσεις της εκλογοκουζίναςτους όπου στις αμφιβόλου καθαριότητας χύτρες βράζουν άγνωστης προέλευσης υλικά με τοξική δράση και γλοιώδη υφή. Τουλάχιστον παραδέχονται πως βλέπουν οράματα και προσπαθούν να μας τα επιβάλουν ως την πραγματικότητα του όμορφου χαντμπολικά πλασμένου κόσμου τους ενώ πρόκειται για ένα «μάτριξ». Η πραγματικότητα που βιώνει ο Π.Α.Ο.Κ. του Γρηγόρη Πετρίδη και του Στέλιου Σεϊρεκίδη καμμία σχέση δεν έχει με αυτή των υπόλοιπων συλλόγων της πόλης αλλιώς δεν θα εξαχνώνονταν σαν τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Β.Α.Ο., ούτε θα εκποιούσαν τα υπάρχοντά τους όπως ο Απόλλων Σταυρούπολης, που διέλυσε όλα τα άλλα αθλητικά τμήματά του. Η γεωγραφία του αθλήματος στην πόλη μοιάζει με το Ρίο ντε Τζανέϊρο όπου δίπλα στους ουρανοξύστες (με τα μέτρα του αθλήματος πάντα) στριμώχνονται οι φαβιέλες των φτωχών. Πάρτε φίλοι μου το κόκκινο χαπάκι και θα δείτε.

Τέλος, για το κλείσιμο του σημερινού (εγκεφαλικού) επεισοδίου αφήνω την ενδελεχή εξέταση του πιανίστα. Θα αναρωτηθείτε τι γυρεύει σε μια καντίνα ένα λουστραρισμένο πιάνο με ουρά και ένας πιανίστας με φράκο. Ο Μιχάλης Πάππου έχει προσληφθεί για να συνοδεύει με τις μελωδίες που παίζει στο πιάνο το γεύμα και το δείπνο των θαμώνων. Πρέπει να ομολογήσω, ως ανελλιπώς παρόν σε όλες τις Συνελεύσεις και τις συσκέψεις της Ένωσης, ότι ο Μισέλ βρίσκεται πάντοτε στο σκαμνί του και οι μελωδίες του είναι γλυκές και αρμονικές. Θυμάμαι σε γεύμα (σύσκεψη για την ανάπτυξη το λέγανε) που παρέθεσε η Ένωση στα αποδυτήρια της Μίκρας ο εκλεπτυσμένος Μισέλ αρνήθηκε να παρευρεθεί θεωρώντας, και πολύ σωστά, πως ο χώρος αυτός δίπλα στα αφοδευτήρια δεν συνάδει με την τέχνη του. Κάποιοι άλλοι έκριναν βεβαίως αλλιώς. Ο Μισέλ μιλάει καθαρά και στρωτά με έναν πλαστικό, και όχι ξύλινο λόγο , τηρώντας ισορροπίες, κρατώντας προσχήματα, με διακριτικότητα και σεβασμό προς όλους τους συνομιλητές του, υπερασπιζόμενος όμως με ζήλο και σθένος την όποια πολιτική της Ένωσης και εκτελεί χρέη πολιτικού κομισαρίου της Διοίκησης του Στέλιου Αγγελλούδη. Η άσκηση της τελευταίας αυτής του αρμοδιότητας συναντάει πολλά προσκόμματα καθώς πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τον Πρόεδρο ότι είναι συμπολιτευόμενοι επειδή και μόνον τον ψηφίζουν στις Συνελεύσεις της Ο.Χ.Ε. (όταν κάθε άλλη κίνηση θα ήταν αυτοκτονία) ενώ αυτοί οι ίδιοι τον υπονομεύουν αφού καταδιώκουν τους δημιουργικούς ανθρώπους του χώρου και επιδίδονται μετά μανίας στην αποκάλυψη των σύκων (συκοφαντούν κοινώς). Ακόμη κάποιοι από τους «συναδέλφους» του τον υποκαθιστούν με κάθε ευκαιρία υπογράφοντας αντ’ αυτού κείμενα και συγκαλώντας συσκέψεις για την ανάπτυξη όπως ο ίδιος διαπίστωσε έκπληκτος στην προηγούμενη Συνέλευση εις επήκοον όλων μας. Ο Πάππου αναγκάζεται, όπως πολλοί άλλοι να κάνει δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα (όπως βολεύει την Ένωση) όπως του Αντιδημάρχου Νεάπολης και του Υπεύθυνου για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεσσαλονίκης. Και όμως βρίσκεται επαξάπαντος στο πόστο του καλοξυρισμένος και ατσαλάκωτος κάθε βράδυ παίζοντας τις παρτιτούρες του εις ώτα μη ακουόντων. Μετά από αυτά που διαπίστωσα προτείνω να πάψουμε να πυροβολούμε τον πιανίστα. Αν και ο λαός μας λέει «ο κ….. βρακί δεν έχει, ο π……. μας κορδέλα θέλει» εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η επαναπρόσληψη του δεν είναι σπατάλη αλλά επένδυση. Τώρα ποιο σωματείο θα του δώσει υποψηφιότητα αφού σε κανένα δεν συμμετέχει ενεργά, δεν ξέρω αλλά καθώς τόσα και τόσα διαλύονται ή αδιαφορούν για τα κοινά όλο και κάποιο θα βρεθεί. Εδώ βρήκε η Καραμανλή τους Πρωτοπόρους (στο δικαίωμα ψήφου τους συνέβαλλαν εξάλλου τόσες άλλες ομάδες), ο λαοφιλής και λαοπρόβλητος Μισέλ δεν θα βρει; Τώρα αν ο Μιχάλης ανήκει στο Γεωργοπαπανδρεϊκό ή στο Βενιζελικό μπλοκ και είναι περισσότερο ή λιγότερο θεμιτός στο ανακαινισμένο μαγαζί δεν είναι θέμα της εκπομπής μου, που θυμίζω ότι είναι καθαρά εκλο-μαγειρική. Ψηφίζω λοιπόν να μείνει ο πιανίστας και να του ανανεώσουμε μάλιστα την γκαρνταρόμπα.
Στο αμέσως επόμενο επεισόδιο ο Έκτωρ Παρο-τρύνει συναντάει το ιερό τέρας της κουζίνας μέσα στο ίδιο του το άντρο (αν και θηλυκό). Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Μη το χάσετε.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ Ε.Σ.Χ.Θ.

Μέρος 2o
Ο Έκτωρ Παρο-τρύνει διώχνει τους αργόμισθους

Φίλοι μου γειά σας. Συνεχίζω με ζήλο τις προσπάθειες να ετοιμάσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κουζίνα της Ένωσης μας ώστε όσοι σπεύσουν να φάνε (τα παραμύθια που θα μας σερβίρουν) την μέρα των εκλογών της να μείνουν (αυτό)ικανοποιημένοι. Ενημερώθηκα λοιπόν πως κάποια από τα μέλη του προσωπικού «χτυπήσαν την κάρτα» τους στις προηγούμενες εκλογές και περιμένουν την 14η Σεπτεμβρίου για να την ξαναχτυπήσουν βγαίνοντας. Στο ενδιάμεσο διάστημα δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Ποιοι είναι αυτοί; Πρώτος και καλύτερος ο Υπεύθυνος Ασφαλείας του μαγαζιού Νίκος Παράσχος που ενώ θα πρέπει να τον συγχαρούμε για τις επιτυχίες της ομάδας του δεν καταλαβαίνουμε γιατί τον προσλάβαν (εκλέξαν) στη Διοίκηση της «Ένωσης». Ο σύλλογός του αντίθετα από άλλους (όπως ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Άρης) δεν επιβαρύνει τα ελάχιστα γήπεδα της πόλης, ερχόμενος για «αρμένικη βίζιτα» από το «Παλάτι» τους στο «Σπίτι του χάντμπολ», αντιθέτως εμπλούτισε τον χάρτη των γυμναστηρίων εγκαθιστώντας την ομάδα του στην Περαία. Η πρόοδος όμως του οίκου του και η αίγλη της δημόσιας θέσης του δεν σημαίνει αυτομάτως και επιτυχία στα καθήκοντα του στην πόρτα της Ένωσης όπου τοποθετήθηκε (την οποία πιθανόν δεν μπορεί να βρει αφού άλλαξαν τα γραφεία από την εκλογή του και μετά). Κύριε Παράσχο στις τωρινές εκκαθαρίσεις του προσωπικού που κλήθηκα να κάνω σας ζητώ να αδειάσετε τον φοριαμό σας και να αποχωρήσετε. Το μαγαζί πρέπει να δείχνει προσιτό στον υποψήφιο πελάτη και η παρουσία «σεκιουριτά» στην είσοδο δημιουργεί ανασφάλεια και απώθηση. Από αυτή την άποψη, ευτυχώς, ο Παράσχος δεν κάθισε ποτέ στο πόστο του, αλλά όπως φαίνεται και πάλι όπως και σε όλες τις εκλογές της Ένωσης λαμβάνονταν όλα τα μέτρα του του «face control» (δαχτυλικά αποτυπώματα, ιριδοσκόπηση, λήψη γενετικού υλικού) προκειμένου να διατηρηθεί η καθαρότητα των εισερχομένων σε αυτήν. Στην πόρτα πλέον θα χρησιμοποιήσουμε όμορφες νεαρές (την ιδέα μου έδωσε ο διεθνής διαιτητής Μιχάλης Μιχαηλίδης μάνατζερ της καφετέριας “La Noche” στην Αρετσού).
Διαπίστωσα επίσης πως ο Προμηθευτής των κρεάτων και των γαλακτοκομικών του εστιατορίου, Καζαντζίδης Αλέξανδρος έρχεται στην πόλη μόνο όταν παίζει το Κιλκίς όπως μου παραδέχτηκε σε Συνέλευση όπου βρέθηκε τυχαία. Προφανώς κάποιος εκ Κιλκίς ορμώμενος βουλευτής θα έπεισε τον Προσωπάρχη Γρηγόρη Πετρίδη να τον προσλάβει σε μια αργομισθία και βασιζόμενος στις πλάτες του μπάρμπα του πίστεψε πως δεν χρειάζεται να εμφανιστεί άπαξ και χτύπησε την κάρτα του. Είναι αλήθεια ότι για να τραβήξει η κουζίνα μας πελατεία και από το Κιλκίς (γιατί η Χαλκιδική τρώει, παίζει δηλαδή, από το βόλλεϋ όπου ακόμη και η Ιερισσός έχει ομάδα στην Ε.ΠΕ.Σ.Θ.) πρέπει να συναντάει ο πελάτης και το πατριωτάκι του που θα πει έναν καλό λόγο όταν έρθει για να του κλαφτεί γιατί έδειρε κάποια ομάδα μέσα στην Αξιούπολη (που λέει ο λόγος) και αυτή έφυγε αντί να κάτσει μέχρι να εκπνεύσει (όπως πέρσι τα Γιαννιτσά και παλαιότερα πολλοί άλλοι). Πρέπει να παραδεχθούμε όμως πως ο Καζαντζίδης φροντίζει να διατηρεί το παραδοσιακό χρώμα της εμφάνισης όπως οι κράχτες στα κρεατάδικα της Βάρης και την ντοπιολαλιά της περιοχής του και από αυτή την άποψη θα μπορούσαμε να τον κρατήσουμε (στο ράφι). Εγώ όμως προτείνω να ζητήσουμε πάραυτα από τους συλλόγους του Κιλκίς να μας στείλουν άλλον υπάλληλο με καλύτερους τρόπους που να κάθεται και λίγο στο μαγαζί. μετά την πρόσληψή του. Και ο Καζαντζίδης ας κουρεύεται.
Στα κατάστιχα της Ένωσης βλέπω και το όνομα ενός Σαρηγιαννίδη Λευθέρη ο οποίος όπως λέει το βιογραφικό του που βρήκα στα αρχεία τον πρότεινε η Χ.Α.Ν.Θ. Γόνος λοιπόν αριστοκρατικής οικογένειας με δικό της πύργο (γήπεδο) και βασιλική καταγωγή αφού η αλήστου μνήμης (από το παιδομάζωμα) Φρειδερίκη προικοδότησε την Αδελφότητα, της οποίας οι ισχυρές διασυνδέσεις χάνονται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων των Η.Π.Α. Στην περιγραφή της θέσης του βλέπω πως προσλήφθηκε ως κράχτης στην είσοδο (όπως ο Κωνσταντίνου στην ταινία όπου παραινούσε τα ναυτάκια του αμερικάνικου στόλου φωνάζοντας «Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα») και πληροφορήθηκα πως διοργανώνει βραδιές ποίησης στα γραφεία της Ένωσης τις οποίες και ονομάζει «συγκεντρώσεις ανάπτυξης». Ενδεδυμένος επίσημα απαγγέλει την «ωδή στην Προεδρία» σε ένα άφωνο (από την έπαρση και την αλαζονεία του) κοινό προπονητών και παραγόντων που τον ακούν έκθαμβοι να ισχυρίζεται πως μόνο η Χ.Α.Ν.Θ. υπηρετεί την ανάπτυξη (της περιουσίας της βεβαίως). Η θέση του κράχτη στην είσοδο του μαγαζιού δεν νομίζω ότι προσπόρισε στην Ένωση ούτε έναν νέο πελάτη καθώς μάλλον τους διώχνει αφού συνηθίζει να τους επιρρίπτει όλες τις ευθύνες για την δυστοκία της ανάπτυξης. Να τον διώξουμε και να εξετάσουμε το βιογραφικό του άλλου υποψηφίου που μας έστειλε η Χ.Α.Ν.Θ. με την ένδειξη στο καλάθι του «Για Πρόεδρος» και όπως μαθαίνω κάποιοι του φόρεσαν ήδη την πορφύρα.
Είμαι κατάκοπος και κάθιδρος από τη δεύτερη μέρα στην κουζίνα όμως δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο για τις απολύσεις των τριών οκνηρών μελών του προσωπικού καθώς δεν θα πεινάσουν και οι οικογένειες τους αν στερηθούν οι στυλοβάτες τους τον τίτλο του μέλους του Δ.Σ. της Ένωσης. Στο κάτω - κάτω πρέπει να φτιάξουμε ένα μαγαζί όπου θα τρων και άλλοι εκτός από εμάς.
Υ।Γ। Βρήκα ακόμη δύο ονόματα στο μισθολόγιο, τους (την ιστοσελίδα της Ένωσης)Κιουπτσίδη Θεόδωρο και Κουμπίδη Αναστάση αλλά καθώς δεν θυμάμαι να τους έχω δει ποτέ μάλλον θα πρόκειται για φανταστικά πρόσωπα και τις αμοιβές τους θα τις παίρνουν οι άλλοι. Εγώ πάντως υπόσχομαι ότι θα ψάξω πληροφορίες για αυτούς (θα ρωτήσω στα καφενεία τους ηλικιωμένους, θα απευθυνθώ στον Ερυθρό Σταυρό, ότι μπορώ τέλος πάντων). Της πουτ….. γίνεται εδώ τελικά.
Αύριο θα ασχοληθώ με το ψυχαγωγικό μέρος του καταστήματος και θα μπω στην κουζίνα και στο Γραφείο του Διευθυντή και Προσωπάρχη του. Πιστεύω ότι στα ντουλάπια θα βρω κάποιους σκελετούς και όπως είπε σε κάποια Συνέλευση ο υποψήφιος (για μια θέση στο προσωπικό) Κώστας Ορφανίδης «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» και η μυρωδιά με τραβάει στο κεφαλάρι του τραπεζιού। Αύριο λοιπόν, επαξάπαντος θα μπουκάρω στην κουζίνα .

Ελάτε μαζί μου.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Τι συνάντησα την πρώτη μέρα στην εκλογοκουζίνα της Ένωσης
10 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΕΝΟΥ ΧΩΡΟΥ ΕΣΤΙΑΣΗΣ ΤΗΣ Ε.Σ.Χ.Θ. ΣΤΟ «ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΧΑΝΤΜΠΟΛ»

Αγαπητοί φίλοι, αυτοκλήθηκα (ποιος να με καλέσει άλλωστε αφού και την αίτηση μου για συμμετοχή στις Επιτροπές της Ένωσης μου απέρριψαν) για να συμβάλω με τις γνώσεις και την εμπειρία μου (από το 1986 γαρ! !!) στην ανακαίνιση της εκλογοκουζίνας της κατ’ ευφημισμό «Ένωσης» των σωματείων χειροσφαίρισης της πόλης μας. Αν και ο χρόνος είναι ελάχιστος για κάτι παραπάνω από ένα βαψιματάκι (ουσιαστική θα ήταν μόνο μια κατεδάφιση με ανατίναξη), εντούτοις θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια, χωρίς να αναλώνομαι σε αβρότητες και φιλοφρονήσεις προς κάποιους, ώστε να προσδώσω σε αυτήν την «καντίνα με τα βρώμικα», την ακινητοποιημένη πάνω σε τσιμεντόλιθους εδώ και χρόνια, την όψη ενός αξιοπρεπούςς εστιατορίου έστω κι’ αν εγώ δεν έφαγα ποτέ εκεί, παίρνω όμως «πακέτο» όποτε περνάω αφού είμαι εθισμένος στο άθλημα και ας μου χαλάει το στομάχι.
Ας δούμε λοιπόν μαζί με τον νέο μάνατζερ Λαζαρίδη Σίμο, που ανέλαβε την ανακαίνιση, την κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να αποφασίσουμε τι πρέπει να πετάξουμε, τι να κρατήσουμε και τι να προσλάβουμε. Έλα Σίμο μαζί μου, πρόσεχε όμως γιατί γλυστράει εδώ μέσα.

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ

Να δούμε την αίθουσα σίτισης και την κουζίνα πρώτα. Πρώτον, η αίθουσα που θα γίνουν τα εγκαίνια είναι η αίθουσα (κάποιου) Τύπου στο Μίκρα3 που θα δυσκολέψει τόσο το σερβίρισμα όσο και την προβολή του καινούριου Μενού και την παρουσίαση του ανανεωμένου προσωπικού. Προτείνω να αλλάξεις Σίμο την ώρα και ορίσεις τα εγκαίνια (τις εκλογές) στην Αίθουσα Διαλέξεων του κεντρικού Γυμναστηρίου. Είναι φανερό πως περιμένουν ελάχιστο κόσμο και με τέτοια ηττοπαθή στάση το μαγαζί θα βάλει λουκέτο σύντομα. Εξάλλου στην πρόσκληση περιλαμβάνονται με αγγλική σχολαστικότητα (19:10-20:00) και οι χαιρετισμοί προσκεκλημένων, οι οποίοι θα γίνουν πιθανόν από το παράθυρο (όπως διεκπαιρεώνονται πολλά άλλα ζητήματα της Ε.Σ.Χ.Θ.). Μπορείτε αν επιμένετε, να σώσετε την κατάσταση βγάζοντας τις καρέκλες και βάζοντας πάγκους κατά μήκος των τοίχων ώστε να σερβίρετε τους όρθιους όπως στον «Γιατρό της πείνας» όπου συνεδριάζετε την Πρωτοχρονιά. Βεβαίως η πολύ μικρή απόσταση από την εκλογοκουζίνα είναι πλεονέκτημα καθώς οι αποφάσεις – πιάτα μπορούν να έρχονται ζεστά ίσως και μέσα από μια θυρίδα που θα ενώνει τους χώρους των γραφείων και της Συνέλευσης. Στην αίθουσα διαλέξεων, από την άλλη, θα χρειαστεί γοργοπόδαρο σέρβις. Το επιχείρημα τέλος ότι μια Συνέλευση πρέπει να γίνεται στο ενιαίο «Σπίτι του Χάντμπολ» είναι μεγάλη μ…… αφού αυτό κατάντησε η «Έπαυλη των Μεγάλων» (Π.Α.Ο.Κ. και Άρη) που έχουν όλες τις διαθέσιμες ώρες προπόνησης και η αίθουσα Τύπου κατάντησε το «δωμάτιο των ξένων ή της υπηρέτριας». Εγκαίνια λοιπόν Σίμο στην μεγάλη αίθουσα και όχι τσιγκουνιές. Στην επιθεώρηση των χώρων πάντως θα επανέλθω αρκετές φορές μέχρι τα εγκαίνια.

ΤΟ ΕΜΨΥΧΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ

Φέρτε μου τώρα να επιθεωρήσω το προσωπικό. Είναι το Α και το Ω για την επιτυχία του εγχειρήματος και πιστεύω πως θα βρω στην υπάρχουσα κατάσταση τη ρίζα της απαξίωσης του προϊόντος που σερβίρει η «Ένωση». Σύμφωνα με τις καταστάσεις Προσωπικού απασχολούνται, όπως βλέπω, εννέα άτομα διαφόρων ειδικοτήτων (και μια παρακόρη). Να με γαμ…. εάν μπορέσω να βρω έστω τέσσερεις μαζεμένους στις συνάξεις του μαγαζιού που συγκαλεί ο Διευθυντής Πετρίδης Γρηγόρης για να διαπιστώσει τις αιτίες για τα άδεια τραπέζια και το απωθητικό μενού. Τις ονομάζει δε πομπωδώς Διοικητικά Συμβούλια Εμ, να το πρόβλημα Λαζαρίδη. Δεν θα σου πω να τους διώξεις όλους αφού κάποιοι από αυτούς μαγειρεύουν , σερβίρουν , πλένουν (και σπάνε) πιάτα, μοιράζουν διαφημιστικά φυλλάδια και γενικά κρατάνε κάποιες ώρες ανοιχτό το μαγαζί (για να αερίζεται μάλλον καθώς ζέχνει).
Στην ταμειακή μηχανή πιστεύω πως πρέπει να κρατήσουμε τον υπάλληλο, τον Μουτσάρα Θεοδόση που και το σπίτι του διατηρεί νοικοκυρεμένο (τον Ατρόμητο Αγίας Παρασκευής) και παλεύει με τιμιότητα με τις πενιχρές εισπράξεις της Ένωσης χωρίς να μπορώ να του καταλογίσω αποκλειστικά την αδυναμία να αυξήσει τα έσοδα με διεκδίκηση πόρων από την Πολιτεία και την ανεύρεση χορηγιών. Με μια κοντόφθαλμη οικονομική πολιτική, που καθορίζει η Διεύθυνση του εστιατορίου, δεν ξοδεύει και τίποτε αφού χρόνια έχει να εκδώσει ένα έντυπο (όπως η Ε.ΚΑ.Σ.Θ. και η Ε.ΠΕ.Σ.Θ.) ή να κάνει έναν χορό (όπως η νεοσύστατη κάποτε Ένωση υπό τον Θανάση Σιούλη) έκοψε δε και τα κάθε λογής Τουρνουά (και το Κύπελλο Ανδρών με το επιχείρημα ότι μπήκαν κάποιοι στο μαγαζί, στον αγώνα του τελικού Θερμαϊκός – Αξιούπολη, και το έκαναν θερινό). Που πας έτσι ρε Καραμήτρο; Συμφωνούμε πως η διαχείριση του είναι χρηστή, η επιχείρηση του όμως ά-χρηστη. Όσο για τα έξοδα της ιστοσελίδας θα έπρεπε να τα πληρώνει η μεγάλη εκλογο-μαγείρισσα Λωξάντρα, που μεγαλουργεί στην Παρα-πολίτικη κουζίνα, ειδικά αφού την έχει οικειοποιηθεί απόλυτα. Αυτόν να τον αφήσουμε στο πόστο του Λαζαρίδη και για έναν ακόμη λόγο αφού σαν φυσιοθεραπευτής που είναι γνωρίζει πως με τους κατάλληλους χειρισμούς θα ανακουφίσει προσωρινά τον οργανισμό του αθλήματος στην πόλη από τα έλκη κατάκλισης που παρουσίασε. Φέρε μου τώρα να δω και τους άλλους.
Σας ζητώ να με συγχωρήσετε για κάποιες βωμολοχίες που εξακοντίζω αλλά εξαγριώνομαι όταν βλέπω πως θέλουν κάποιοι να μας προτιμήσει ο αθλούμενος κόσμος της πόλης με αυτά που μας σερβίρουν.

Στο αυριανό επεισόδιο ο Εφιάλτης στην Κουζίνα διώχνει τα περισσότερα μέλη του Προσωπικού. Μην το χάσετε.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ BEACH HANDBALL
…….. ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΗΚΩΣΕΙ (ΚΑΠΟΙΟ) ΚΕΦΑΛΙ
Σας παραθέτουμε κάποιες προτάσεις αυθορμήτως σχηματοποιηθείσες μεταξύ φιλάθλων του γυναικείου beach handball τις οποίες και καταθέτουμε αφιλοκερδώς στην Επιτροπή της Ομοσπονδίας με μόνο μας μέλημα την αύξηση της ελκυστικότητας του σπορ που διανύει περίοδο απαξίωσης και δέχεται πλήγματα από τις αντίστοιχες επιτυχίες του Ολυμπιακού γυναικείου beach volley. Αν και οι αριθμοί ευημερούν, όπως φαίνεται στον «Συγκριτικό Πίνακα» ( στο “Handballmag”, Μάϊος 2009, σελ.18) που συντάσσει ο Πρόεδρος της Επιτροπής (προφανώς στο αεροπλάνο προς κάποιον μακρινό προορισμό), εντούτοις η αλήθεια είναι ότι ομάδες και αθλήτριες μειώνονται δραματικά και πλέον οι φωτογραφίες των αθλητριών μας στο facebook είναι από τη νυχτερινή τους διασκέδαση παρά από τους αγώνες (δείτε τις φωτογραφίες της Χρυσάνθης Λαγογιάννη από τις Ράχες όπου δεν κατεβάσαμε ομάδα) αλλά παρατηρητές. Αποτέλεσμα δημιουργικού οίστρου και ως προσπάθεια να αποτραπεί «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» σας παραδίδουμε τις παρακάτω προτάσεις:
Κατάργηση των κάθε είδους μαγιό (όσο μικρών και αν προβλέπει ήδη η Προκήρυξη) και αντικατάσταση τους από body painting ώστε να μην χαθεί και τελείως η γοητεία του κρυμμένου σώματος. Αναγνωρίζουμε βεβαίως πως η πρόταση είναι κάπως προχωρημένη.
Θέσπιση προδιαγραφών για τις αναλογίες των αθλητριών ώστε να ανταποκρίνονται στα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς που θέτουν οι άρρενες αθλητές, διαιτητές, φίλαθλοι και άλλοι. Δημοσκόπηση θα μπορούσε να γίνει μέσα από το μπλογκ του Δημήτρη Τσαβδαρίδη. Σύσταση μας είναι να θεσπιστούν «μεσογειακά» πρότυπα και να αποφευχθούν υπερατλαντικά.
Αισθησιακή μουσική επένδυση των αγώνων (Σακίρα, Μινόγκ, Σαμπρίνα, κ. ά.).
Πρόσκληση καλεσμένων για έκτακτες εμφανίσεις όπως τραγουδίστριες, πρωταγωνίστριες αισθησιακών ταινιών, χορεύτριες οριεντάλ και για το γυναικείο κοινό των αγώνων ο Σάκης Ρουβάς, ο Τσαλίκης κ.ά.
Προκήρυξη πρόσληψης στη θέση του Διευθυντή αγωνίσματος όπου να απαιτούνται αυξημένες επικοινωνιακές ικανότητες όπως ο Ψινάκης, ο Γκαγκάτσης και άλλοι μάνατζερ.
Σχεδιασμός αντικειμένων υψηλής μοντέρνας αισθητικής όπως στολές από γνωστό σχεδιαστή (Κωστέτσος, Ασλάνης), κομμώσεων (από Τρύφων Σαμαρά), γηπέδων από Καλατράβα ίσως, μπάλας από διάσημο designer.
Διαγωνισμοί θεαματικών ενεργειών όπως το δίγκολο με στροφή (γύρω ίσως από στύλο του streep).
Προβολή σκανδαλιστικών λεπτομερειών της προσωπικής ζωής αθλητριών μέσα από τηλεοπτικά δελτία όπως του STAR ή περοδικών ποικίλης ύλης όπως το CIAO, η ESPRESSO κ.ά.
Δημιουργία σώματος διαιτητών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Έμφαση πρέπει να δοθεί στην πλαστικότητα των κινήσεων, στις χορευτικές ικανότητες, στην μελωδικότητα της φωνής και των σφυριγμάτων και στην εκκεντρικότητα της εμφάνισης τους. Κάποιοι διαιτητές της Θεσσαλονίκης καλύπτουν ήδη σε μεγάλο βαθμό τις προδιαγραφές αυτές. Συνίσταται επίσης μια τροποποίηση της στροφής του χεριού στο δίγκολο, νομίζουμε πως είναι επιβεβλημένη μια πιρουέτα, ένας τροχός ή κάποια αισθησιακή κίνηση των λαγόνων ή της μέσης για την τόνωση της ελκυστικότητας του σπορ.
Προσέλκυση αθλητριών από τον χώρο της φυσικής αγωγής όπως οι συνάδελφοι γυμνάστριες Στέλλα Μπεζαντάκου, Γωγώ Μαστροκώστα κα Ελένη Πετρουλάκη αλλά και ανδρικών αθλητικών προτύπων (σκεπτόμενοι και το γυναικείο κοινό του σπορ) όπως ο Κώστας Σόμμερ, ο Απόστολος Γκλέτσος και άλλοι.
Υστερόγραφο: Πληροφορηθήκαμε πως το επερχόμενο Τουρνουά των Στυρών (26-28/6) είναι στείρο από γυναικείες συμμετοχές και επείγει η θέσπιση κινήτρων. Όσο για το Τουρνουά του Αγιόκαμπου (3-5/7) πιθανόν να ματαιωθεί καθώς δεν υπάρχει αρκετά μεγάλο λιμάνι στην περιοχή για να ελλιμενιστούν οι πάμπολλοι διαιτητές, κριτές και παρατηρητές που θα επιδράμουν ενώ και η κτηνοτροφία της περιοχής δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις σίτισης τους. Κάποια πρόταση που ακούστηκε για ανοιχτή συμμετοχή στην Τελική Φάση δεν νομίζουμε πως θα είχε επιτυχία καθώς ούτε ομάδες υπάρχουν και από τη στιγμή που δεν παρέχεται τίποτε δωρεάν (εκτός από τις θεσπισμένες παροχές προς κάποιους) δεν βλέπουμε για ποιόν λόγο πρέπει κανείς να κατέβει στον βεβαρυμένο περιβαλλοντικά Σχοινιά αφήνοντας τις παραλίες της Χαλκιδικής ή τα νησιά.
Διαβάστε: Handballmag, τεύχος Μαϊου 2009, επίσημο περιοδικό της Ο.Χ.Ε.

ΣΕ ΥΦΕΣΗ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΘΟΥΛΟΥ

Αυτή τη φορά η ερμηνεία των δυσνόητων χωρίων του βλάσφημου «Νεκρονομικόν» από τον Μέγα Αρχιερέα Μπάχ-Ας ήταν εσφαλμένη και η τελετουργία της επίκλησης του Κθούλου για την κατάκτηση του Τουρνουά της Πολίχνης δεν έφερε τα ποθητά αποτελέσματα। Ο Κθούλου έμεινε βυθισμένος στην καταποντισμένη Ρ’λύε, Στην τέταρτη δηλαδή θέση της διοργάνωσης। Σαφώς λιγότεροι από κάθε άλλη φορά ήταν οι πιστοί του και κοντά σε αυτούς και κάποιοι νέοι που κλήθηκαν βιαστικά να απαγγείλουν με ακρίβεια τα μαγικά λόγια και να κάνουν σπονδή τον ιδρώτα τους στην αδηφάγο άμμο। Εκτός από τον Γιάννη Μπαχά που σαν κονφερασιέ άλλαζε αμφίεση συνεχώς (καθώς έπαιζε και διαιτήτευε εναλλάξ), τη ρυπαρή Θεότητα τίμησαν ο Μπάμπης Καλαβρινός που με αρκετές δυνάμεις σηκώθηκε ως «Διάβολος της Τασμανίας» αρκετές φορές για δίγκολο από τις άκρες της άμυνας των αντιπάλων। Επίσης από την τοπική επισκοπή Δορκάδος ο πρωτοσύγκελος της λατρείας του Κθούλου Λευθέρης Σαλτσόγλου αρκετά νηφάλιος έβγαλε αποκρούσεις αλλά και σκόραρε αρκετές φορές από την εστία του। Ο διαιτητής Σάκης Καρακατσάνης έπαιξε μόνο στον πρώτο αγώνα και τις επόμενες μέρες πήγε για μπάνιο αλλά μας βοήθησε σημαντικά στην κατάκτηση του ενός από τα μόλις δύο σετ που πήραμε। Πιστός που προσυλήτησε ο Καλαβρινός ήταν και ο Απόστολος Μπενόπουλος ο οποίος και μπήκε με ορμή στους αγώνες και έπαιξε θαυμάσια μέχρι να τα «φτύσει» από την πανδαμάτορα άμμο॥ Παλιός γνώριμος , όχι όμως και χρυσή αλλαγή (μάλλον μπακιρένια) ο Κώστας Ορφανίδης που φόρεσε τη φανέλα σαν στηθόδεσμο και φυτεύτηκε στο κέντρο του γηπέδου ώσπου εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις του (και η υπομονή μας)। Ο χαλκέντερος Γιώργος Φλογενίδης με αγέρωχο βλέμμα (όχι όμως προς την μπάλα) και παράστημα έπαιξε «φανέλα» διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα ανεξάρτητα από την εξέλιξη του παιχνιδιού, δεν μπόρεσε όμως να αγωνιστεί την Κυριακή καθώς είχε απογραφή στην επιχείρηση, βρέθηκε όμως απών στη δική μας। Τέλος, προσκεκλημένη προσωπικότητα ( quest star) ήταν και ο Γιώργος Δρόσος που κατέρρευσε στα μισά του πρώτου σετ ώστε χρειάστηκε να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες και να οικουρήσει κατά τη διάρκεια του δεύτερου αγώνα και, όπως μάθαμε αναζητώντας τον, ανάρρωσε πλήρως την Κυριακή και ήπιε αμέριμνος τον καφέ του στην Αριστοτέλους। Την ίδια ώρα οι τεθλιμμένοι συγγενείς των συμπαικτών του παραλίγο να κεράσουν πικρό καφέ και σοκολατάκια στην δεξίωση τους εις μνήμην τους (από εξάντληση)।

Στον αγωνιστικό τομέα τώρα ο Κθούλου κατέκτησε μόλις δύο σετ στους αγώνες με τους Handjob που κρίθηκαν στους αιφνιδιασμούς:
Προκριματική Φάση. Κθούλου- Handjob: 1-2 και Μικρός Τελικός: Κθούλου- Handjob: 1-2.
Στους άλλους αγώνες με τον Μακεδών μόνο η κούρασή μας κατέβαλε καθώς αντισταθήκαμε σθεναρά κυρίως στους ημιτελικούς όπου η διαφορά των σετ ήταν πολύ μικρή. Με τους Λε Χαβαλέ και τον Φοίβο δεν καταβάλαμε ιδιαίτερη αντίσταση.
Προκριματική Φάση: Κθούλου- Μακεδών 0-2
Λε Χαβαλέ- Κθούλου: 2-0
Φοίβος- Κθούλου: 2-0
Ημιτελικός: Κθούλου – Μακεδών: 0-2.
Στο ”Hall of fame” του ναού του Κθούλου μπήκαν οι Γιάννης Μπαχάς, Μπάμπης Καλαβρινός, Λευθέρης Σαλτσόγλου, Γιώργος Φλογενίδης, Γιώργος Δρόσος, Απόστολος Μπενόπουλος και Κώστας Ορφανίδης. Εκτός κάδρου (ή καλύτερα ο υπόλοιπος τοίχος) έμεινε το θύμα τροχαίου (το δένδρο να δείτε) Νόντας Φουντουκάκης που εκτέλεσε χρέη κηπουρού και ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης που επέλεξε, και τον ευχαριστούμε, να φωτογραφίσει το γεγονός. Τελικώς η ομάδα είχε πολλούς παίκτες όμως ελάχιστοι έπαιξαν και στους έξι αγώνες που δώσαμε ενώ κάποιοι πέρασαν να μας δουν και να πιούν μαζί μας μπύρα. Σκεφτόμαστε πως θα ήταν καλύτερα να δίναμε μαζί τους ραντεβού εξ αρχής σε μια καφετέρια χωρίς να χρειαστεί να καταπονηθούμε τόσο για να συναντηθούμε μετά. Επίσης, φέτος έλαμψε δια της απουσίας του ο Άγγελος Μαυρίδης που επέλεξε να πάει στην Κέρκυρα για να μην του χρεωθεί η συμμετοχή στην αντάρτικη διοργάνωσή μας (ότι μποϋκοτάρει δηλαδή το επίσημο πρωτάθλημα, την Επιτροπή της Ο.Χ.Ε. και τον τουρισμό της Κέρκυρας!!!). Έτσι ο Άγγελος απετέλεσε το μόνο θήραμα από την πανίδα μας που θήρευσε η Άρτεμις Καραμανλή (εμείς τα υπόλοιπα δεν εξημερωνόμαστε εύκολα και διαβιούμε σε άγρια κατάσταση). Περιχαρής η κυνηγός έστησε την κεφαλή του (την φωτογραφία του στις απονομές της Κέρκυρας) στην τροπαιοθήκη της (ιστοσελίδα της Ένωσης την λέει). Εκεί όπως μπορεί καθένας να διαπιστώσει δεν αναφέρει λέξη για το Τουρνουά της Πολίχνης αντίθετα με τα σάϊτ της Μεταλλοπλαστικής και της Ομοσπονδίας όπου ο συμπαθής Σωτηρίου μετέφρασε το όνομα της ομάδας μας σε κάτι ακατάληπτο. Ας είναι τον ευχαριστούμε. Δεν ξέρουμε αν ο Άγγελος συνεχίσει να ταξιδεύει όπου διοργανώνει Τουρνουά η Επιτροπή προσπάθώντας να κοιτάξει πάνω από «τα τείχη που ‘χει κτίσει οκ καθένας για να ζήσει» για να δει αν υπάρχει χώρος και για αυτόν στον ζεστό ήλιο της Κόπα Καμπάνα της Βραζιλίας ή του εξωτικού Χόνγκ Κόνγκ. Άγγελε πήδα τους (τους τοίχους βέβαια).
Υστερόγραφο: την εβδομάδα που μας πέρασε τα θλιβερά ξεφτίδια της άλλοτε κραταιάς ομάδας μας Γυναικών, της Nemecis, πήγαν στο Τουρνουά των Ραχών για να δουν ιδίοις όμμασι την επιθανάτια αγωνία του Γυναικείου Beach Handball που δέχθηκε την ΚΑΡΠΑ(ζιά) από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Επιτροπής।Ο άλλοτε υψηλόφρων Ναύαρχος μας που οδήγησε την ναυαρχίδα του στόλου μας σε τόσους θριάμβους δεν άντεξε να πάει στις Ράχες και να δει τη σύγκρουση της με το παγόβουνο της αδιαφορίας και την μοιραία βύθισή του. Τον περισυλλέγουμε ημιλυπόθυμο στον Κθούλου και συνεχίζουμε. Σαλπάρουμε (με π όχι με τ).
Κθούλου Φατάνγκθ.

1ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΟΥΡΝΟΥΑ BEACH HANDBALL «ΠΟΛΙΧΝΗ»

Οργάνωση Τουρνουά

• Ημερομηνία διεξαγωγής: Παρασκευή 12 Ιουνίου – Κυριακή 14 Ιουνίου 2009
• Τόπος διεξαγωγής: Αθλητικό Κέντρο Πολίχνης (δίπλα στο κλειστό γυμναστήριο)
• Ομάδες: Τουρνουά ανδρών και γυναικών σε ομίλους
• Ενδυμασία: T-shirt με αριθμό φανέλας
• Βραβεύσεις: κύπελλα/ μετάλλια 3 πρώτων ανά κατηγορία, mvp’s διοργάνωσης
• Έπαθλα: 1 ζευγάρι γυαλιά ηλίου σε κάθε παίχτη της πρωταθλήτριας ομάδας ανδρών – δωροεπιταγές σε όλους τους συμμετέχοντες (προσφορά OPTIKON XPRESS)
• Παράβολο συμμετοχής: 30 €/ ομάδα
• Διαιτησία: Διαιτητές, κριτές και παρατηρητές Beach Handball (με κάλυψη των εμφανίσεων τους)
• Διαδικασία συμμετοχής:
- Συμπλήρωση αίτησης συμμετοχής
- Καταβολή του παραβόλου συμμετοχής (30 ευρώ/ ομάδα) στον
Αρ. Λογ. της Εθνικής Τράπεζας: 224/747037-11

Η αίτηση συμμετοχής και η απόδειξη καταβολής του κόστους συμμετοχής μπορεί να αποσταλούν στο FAX: 2310828107 ή να παραδοθούν, ύστερα από συνεννόηση, στην Οργανωτική Επιτροπή του τουρνουά.


Πληροφορίες – Διευκρινήσεις

Τηλ.: 6936715115 E-mail: beachhandball2007@yahoo.gr


Συνοπτικό Πρόγραμμα Τουρνουά

Παρασκευή 12/6: Τεχνική Σύσκεψη – Προκριματικοί Αγώνες (στις 17:00)
Σάββατο 13/6: Προκριματικοί Αγώνες (πρωί – απόγευμα)
Κυριακή 14/6: Ημιτελικοί Αγώνες (πρωί) – Τελικοί Αγώνες (απόγευμα)
Τελετή λήξης
(Αλλαγές στο πρόγραμμα μπορούν να γίνουν, κυρίως για ομάδες εκτός Θεσσαλονίκης, με ευθύνη της Οργανωτικής Επιτροπής.)


Η Οργανωτική Επιτροπή

Αμ’ έπος, αμ’ έργον... και όχι έπεα πτερόεντα [Η ανακήρυξη ανεξάρτητου τουρνουά Beach Handball]

Θετικά μας εξέπληξε η μεγάλη ανταπόκριση των θέσεων μας για τις διοργανώσεις και γενικότερα για το μέλλον του Beach Handball. Φαίνεται πως – λίγο ή πολύ – τα γραφόμενά μας είναι κοινός τόπος στους... παροικούντες του αθλήματος.
Ανεξαρτήτως αν ασπάζεται κάποιος μέρος ή το σύνολο των θέσεων μας (γιατί υπάρχουν θέσεις καταγεγραμμένες και όχι ανώφελη γκρίνια και μεμψιμοιρία), δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι η έλλειψη τουρνουά στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα στη Βόρειο Ελλάδα αποτελεί ιδιαιτέρως αρνητική εξέλιξη συνολικά για το Beach Handball, καθώς είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει από την καθιέρωση του θεσμού στην Ελλάδα. Και οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας, καθώς είτε με τη συμμετοχή σε αποφάσεις είτε με την ανοχή είτε με την αδιαφορία μας φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο: να πρέπει να «μεταναστεύσουμε» για να συμμετέχουμε σε οποιοδήποτε τουρνουά.
Και για να μη μείνουμε απλώς στα λόγια, για να μην αποτελέσει αυτή η δυναμική ένα πυροτέχνημα εντυπωσιασμού, προχωρούμε στις πράξεις:

Διοργανώνουμε με τον Αθλητικό Σύλλογο «Μακεδών» (από τους πρωτεργάτες τους αθλήματος, όπως μαρτυρά και η φωτο από το 1996) ανεξάρτητο τουρνουά Beach Handball ανδρών και γυναικών στο γήπεδο του Αθλητικού Κέντρου Πολίχνης (δίπλα στο κλειστό γυμναστήριο) το χρονικό διάστημα από την Παρασκευή 12 έως την Κυριακή14 Ιουνίου 2009.

Καλούμε τους «οπαδούς» του Beach Handball, της Βορείου Ελλάδας και όχι μόνο, να συμπορευτούν μαζί μας σ’ αυτή την καινούρια προσπάθεια, για να δείξουμε όλοι μαζί ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος...
Τις επόμενες ημέρες θα υπάρχουν νεώτερα με όλες τις λεπτομέρειες τις διοργάνωσης και τις δηλώσεις συμμετοχής.



Δημήτρης Σαλονικιός

«Αποχαιρέτα το λοιπόν το Μπιτς Χάντμπολ που χάνεις»

Μια σειρά άρθρων για το «μακρύ δρόμο προς την Ιθάκη» (που δεν τον ευχηθήκαμε)

«Ουδείς προφήτης στον τόπο του»

Πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στην στήλη «Χειροδικίες», που διατηρούσα στην «Αθλητική Ηχώ» (και αναδημοσίευε η «Αθλητική Μακεδονίας»),το παρακάτω προφητικό, όπως πιστεύω, κείμενο με τίτλο: «Beach Handball : Προσοχή στις ενδείξεις του προϊόντος», ένα απόσπασμα του οποίου θέλω να επαναδιαπραγματευτώ εδώ, στο μη ειδησεογραφικό διαδικτυακό ημερολόγιό μου. Αυτή είναι η παράγραφος:
«Στον αναγκαίο απολογισμό που θα ακολουθήσει, οι παραπάνω (Μπεμπέτσος Γιώργος, Μεϊμαρίδης Γιάννης, και Καψάλης Χρήστος, μέλη της τότε Επιτροπής) θα πρέπει να προβληματιστούν για τη μικρή συμμετοχή των ομάδων. Η Θεσσαλονίκη, μάλιστα, παρουσίασε μόλις τέσσερεις ομάδες, ενώ στο ξεκίνημα του θεσμού (το 1996) παρουσίασε οκτώ(!!!). Η θέσπιση κινήτρων για τους συλλόγους, ώστε να κατεβάσουν ομάδες, παρόμοια με αυτά που ισχύουν για τη σάλα, αλλά κυρίως η εδραίωση της πεποίθησης ότι τα μέλη της Ο.Χ.Ε., των Ενώσεων και οι κριτές δεν κάνουν κατάχρηση των ευκαιριών αναψυχής, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αύξηση του ενδιαφέροντος. Σημαντικό μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αύξηση του αριθμού των ομάδων που θα καρπώνονται τις χορηγικές παροχές και η ταυτόχρονη μείωση των «παρατρεχάμενων». Το άρθρο συνόδευε η εξαιρετική γελοιογραφία του συνεργάτη μου Βαγγέλη Κακαρίμπα.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, διαπιστώνω πως το άθλημα μετανάστευσε (δεν θα επιτρέψουμε όμως οριστικά) για άλλες πολιτείες। Πιστεύω ο νόστος για τις παραλίες της Χαλκιδικής, της Πιερίας, της Καβάλας και της Ξάνθης θα το επαναφέρει πίσω στα μέρη όπου το καλοκαίρι του 1996 πραγματοποιήθηκε το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Αλικάκος και οι συνεργάτες του) και στο οποίο συμμετείχαμε με δύο ομάδες γυναικών και τέσσερεις ανδρών। Και μπορεί οι παραλίες της Δυτικής και Νότιας Ελλάδας να είναι ελκυστικές, όπως δεν έπαψαν ποτέ να είναι οι δικές μας, διατηρούμε όμως για τον εαυτό μας το δικαίωμα να συνεχίσουμε να τις φορτίζουμε ενεργειακά διοργανώνοντας Τουρνουά για τους αθλητές μας πάνω από όλα।

Για δες που ανεβήκανε στην πλάτη μας ρε μάγκα και θέλουν να μας δείρουν, να μας βάλουν φυλακή» (Τζίμης Πανούσης)

Διαβάσαμε το πρόγραμμα του φετινού Πρωταθλήματος με τις ημερομηνίες των μέχρι τώρα ανακοινωθέντων Τουρνουά Beach Handball (σε Κέρκυρα, Λαμία, Αθήνα και Πάτρα) και μας έπιασε κρύος ιδρώτας να προλάβουμε, εάν γίνεται, να πάρουμε άδεια από τις εργασίες μας, να τακτοποιήσουμε τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, να εξασφαλίσουμε χρήματα για τα έξοδα του ταξιδιού και φυσικά να επιτύχουν τα παραπάνω και οι συμπαίκτες μας ώστε να βγάλουμε μια ομάδα που να παρουσιαστεί εγκαίρως στο γήπεδο την ώρα των αγώνων. Η Επιτροπή B.H. δεν βρήκε ούτε έναν συνεργάτη πρόθυμο να οργανώσει Τουρνουά σε καμία παραλία από τον Έβρο έως την Λαμία. Καμία επιχείρηση ψυχαγωγίας, κανένα κάμπινγκ ή κατασκήνωση δεν άρεσε στα μέλη της ή (το πιθανότερο) κανένας επιχειρηματίας δεν δελεάστηκε από τους επαχθείς όρους που του έθεσαν (διαβάστε την Προκήρυξη στο site της Ο.Χ.Ε.). Θυμηθείτε τις διοργανώσεις μας σε κατασκηνώσεις («Αλεξάνδρα» στην Καβάλα, «Happy Days» στο Βατοπέδι, «Yuppi Camp» στην Κρυοπηγή), σε κάμπινγκ (Κρυοπηγή, Ράχες Φθιώτιδας, Μυρωδάτο Ξάνθης, Άγιος Ιωάννης Πηλίου) και σε παραλίες τουριστικών περιοχών (Τορώνη, Ιερισσός, Επανωμή) αλλά και αστικών κέντρων (Αρετσού, Δ.Ε.Θ.) και φυσικά τα καλά οργανωμένα Τουρνουά του Κολλεγίου Ανατόλια. Όλα τα παραπάνω ήταν προσιτά σε εμάς τους Μακεδόνες καθώς λάμβαναν χώρα σε μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη και προϋπέθεταν χαμηλό κόστος καθώς εξασφάλιζαν δωρεάν διαμονή και διατροφή στους αθλητές. Κυρίως δε αυτά στις παιδικές κατασκηνώσεις στις οποίες οι παροχές προς τους συντελεστές του Τουρνουά προέρχονταν από την άριστη πολυετή προσωπική και επαγγελματική σχέση κάποιων από εμάς με τους επιχειρηματίες της εγκατάστασης, όπως του Δημήτρη Σαλονικιού πολύπειρου στελέχους των παιδικών κατασκηνώσεων. Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις δεν έλειψαν τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων στους οποίους εξασφαλίσαμε ακόμη και την εμφάνιση. Πρέπει βεβαίως να πούμε πως στα Τουρνουά που οργάνωσε ο Δημήτρης Καρράς στην Αιδηψό, στις Ράχες Φθιώτιδας, στο Πήλιο και στην Αίγινα όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες είχαν δωρεάν παροχές που εξασφάλιζε από χορηγίες ο ακατάβλητος καθηγητής των Τ.Ε.Φ.Α.Α. ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να κοιμηθεί στην παραλία, στο αμάξι του ή σε σκηνή.

Η Ένωση Θεσσαλονίκης ομολογεί με αυτόν τον έμμεσο τρόπο την αποτυχία της, στον τομέα του B.H., καθώς έχει στις τάξεις της και ένα ισόβιο μέλος της Επιτροπής το οποίο έχει πάρει, ως άλλη Θεά Άρτεμις του κυνηγιού, στο κατόπι το άθλημα με αποτέλεσμα να το εξαφανίσει από τους φυσικούς του υδροβιότοπους στη Βόρεια Ελλάδα και να καταδιώκει θηράματα πλέον νοτιότερα.
Ήδη συζητείται έντονα ανάμεσα στους μέχρι πρότινος εργάτες του σπορ (που είχαν την άλφα ή Βήττα συμβολή) ότι οι σημερινοί κρατούντες εξαργύρωσαν τις μετοχές που τους ενεχειρίσαμε όλοι μας, ώστε να αυξήσουν την απόδοση του αθλήματος, και αυτοί αγόρασαν καινούρια γκαρνταρόμπα για τα ανάκλιντρα που προσβλέπουν στις διεθνείς επιτροπές και τις σκιερές θέσεις των delegate στις παραλίες των τουριστικών θερέτρων, κτίζοντας παλάτια στην άμμο (κι’ ας λέει ο ποιητής ότι είναι κακό). Φυσικά όχι για τους ίδιους αλλά για την φουκαριάρα τη μάνα τους (που θέλει να τους δει διεθνείς)। Κανείς δεν σκέφτεται πως ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος αθλητής πρέπει να ταξιδέψει, παίρνοντας άδεια από την εργασία του, την Παρασκευή από τα χαράματα για να φθάσει στο προορισμό του, να παίξει μόλις φθάσει, να νοικιάσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ίσως χρειαστεί να φύγει και την άλλη μέρα αν, όπως πέρσι στο Ανατόλια, οι διοργανωτές σχεδιάσουν ένα Τουρνουά όπου οι άνδρες ξεχνούν γιατί ήρθαν και οι γυναίκες βαριούνται να παίζουν. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει κυρίως αθλητές άλλων περιοχών (αφού μαζική συμμετοχή Βορειοελλαδιτών πρέπει να αποκλειστεί) και τέλος να προκληθεί από την παρουσία των πολυάριθμων «λειτουργών» που απαιτούν σορτσάκια, φανέλες, καπέλα και φέτος και οδοιπορικά, όπως η αλήστου μνήμης Πρόεδρος των τότε (επι)κριτών (μας) Νάνσι Παπαδημητρίου. Ο φίλος μας Δημήτρης Τζουβάρας στον Αγιόκαμπο μας περιέγραψε τις εκατόμβες των αμνοεριφίων που θυσίαζε στην απληστία τους। Φέτος αποφάσισε να το τσικνίσει μόνος του και δεν κάλεσε κανέναν στο τραπέζι του, δυστυχώς και στα γήπεδά του।Ας δείξουμε σε όλους την μόνη και πραγματική μορφή του σπορ, ενός λαϊκού αθλήματος που προσφέρει ψυχαγωγία και αντιμετωπίζει τον αθλητή όχι ως τουριστικό target group (το οποίο καραδοκεί να απομυζήσει) αλλά ως πραγματικό πρωταγωνιστή άξιο να επιβραβευτεί με όλες τις παροχές που σήμερα προβλέπονται για τους διαιτητές και θα τον τιμάει με κάθε τρόπο (πολλοί αγώνες, παράλληλες εκδηλώσεις, προβολή στα Μ.Μ.Ε., βραβεύσεις, κ.ά।)।Για να μην καταντήσει το σπορ ένα κλαμπ γκόλφερ ή μια λέσχη μπριτζ. Ας κάνουμε στους κοινούς χώρους διαβίωσης, ψυχαγωγίας και αγώνων (κατασκηνώσεις, κάμπινγκ) πραγματικά φεστιβάλ με βραδιές μουσικής, με καλλιτεχνικά γεγονότα (εκθέσεις φωτογραφίας, αφίσας), με φεστιβάλ (ταινιών, τραγουδιού, χορού) και ότι άλλο βάλει ο νους μας. Εμείς οι Ακτιβιστές του Beach Handball το πετύχαμε στη Χαλκιδική, στην Κατερίνη, στον Πλαταμώνα, στον Αγιόκαμπο, στην Καβάλα και στην Ξάνθη έστω κι αν κοιμηθήκαμε στο ύπαιθρο, ή σε διπλές κουκέτες και φάγαμε σε πολύβουες τραπεζαρίες με παιδιά.

Αν εσείς επιθυμείτε «να κρατήσουν οι χοροί» τότε εμείς «θα βρούμε αλλιώτικα, στέκια επαρχιώτικα, ώσπου η σύναξη αυτή σαν χωριό αυτόνομο θα ξεδιπλωθεί» (Διονύσης Σαββόπουλος)

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ BEACH HANDBALL

1 . Αγαπάμε τη χειροσφαίριση και θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα να την απολαμβάνουμε όλο το χρόνο και σε κάθε της μορφή, είτε παίζεται στο κλειστό γυμναστήριο, στο χόρτο ή στην άμμο. Θέλουμε να παίζουμε χάντμπολ όλο το χρόνο

2. Ζητάμε να έχουμε την ευκαιρία να αγωνιζόμαστε σε επίσημες διοργανώσεις με πολλούς ακόμη συμμετέχοντες από όλη την Ελλάδα (και το εξωτερικό), που να τελούν υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πολιτείας και των αθλητικών οργάνων της. Θέλουμε διοργανώσεις με κύρος.
3. Επιθυμούμε να αγωνιζόμαστε σε Τουρνουά που να είναι ορθολογικά μοιρασμένα σε όλη την Ελλάδα, διότι δεν διαθέτουμε πάντα τον χρόνο και την οικονομική άνεση να ταξιδεύουμε μακριά από την κατοικία και την εργασία μας. Θέλουμε να παίζουμε και κοντά στο σπίτι μας.
4. Προτιμούμε να διαμένουμε σε κάμπινγκ και παιδικές κατασκηνώσεις που να μπορούν να παράσχουν σε εμάς τους αθλητές διαμονή και διατροφή δωρεάν ή σε πολύ χαμηλή τιμή και όχι σε ξενοδοχεία για να τονώσουμε τον τουρισμό της περιοχής (πράγμα που έτσι και αλλιώς κάνουμε). Δεν είμαστε τουρίστες, δώστε τα όλα δωρεάν στους αθλητές.
5. Θέλουμε οι διαιτητές να υπηρετούν το άθλημα όπως και εμείς εθελοντικά και χωρίς πρόσθετες παροχές. Να μην αμοίβονται και να εξασφαλίζουν και αυτοί τις στολές και τη μετακίνηση τους μόνοι τους χωρίς να μας προκαλούν. Όλοι μας εθελοντές και οι χορηγίες μοιρασμένες σε όλους.
6. Θέλουμε να καταργηθούν οι υποχρεωτικοί όροι για την εμφάνιση των ομάδων. Ναι στην ομοιομορφία όχι στην τυπολατρία και τις ποινές.
7. Θέλουμε ισότιμη μεταχείριση Ανδρών και Γυναικών στον σχεδιασμό των προγραμμάτων των Τουρνουά που θα δίνουν ίδιες ευκαιρίες σε όλους τους συμμετέχοντες για πολλούς αγώνες. Πολλοί αγώνες για όλους.
8. Θέλουμε αύξηση του αριθμού των ομάδων που συμμετέχουν στην τελική φάση (την οποία μέχρι σήμερα πληρώνουν οι ομάδες έτσι και αλλιώς). Αύξηση σε οκτώ ή απελευθέρωση του αριθμού των ομάδων. Όλοι στον τελικό.
9. Θέλουμε Τουρνουά που να είναι συγχρόνως και Φεστιβάλ ψυχαγωγίας και πολιτισμού με μαζικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τουρνουά γιορτές και όχι βραδινή έξοδος.
10. Τέλος, θέλουμε Εθνικές ομάδες αντιπροσωπευτικές του συνόλου του Ελληνικού δυναμικού του αθλήματος και όχι ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς με το εθνόσημο που αγοράζουν τον τίτλο καταβάλλοντας τα παράβολα και τα έξοδα. Πραγματικές Εθνικές ομάδες.

Εμπρός
Για να ένα χάντμπολ στην άμμο, στις παραλίες που αγαπάμε να κάνουμε διακοπές χωρίς ελιτίστικους περιορισμούς και με λογικές απαιτήσεις, όπου όλες οι παροχές θα απευθύνονται στους πρωταγωνιστές του αθλήματος, δηλαδή στους αθλητές και όλοι οι άλλοι συντελεστές του θα είναι εθελοντές και όχι «λαθρεπιβάτες» που θέλουν να ταξιδέψουν και στη γέφυρα.
Δείξαμε τον δρόμο με τη συμμετοχή και τη διοργάνωση των Τουρνουά του Δημήτρη Καρρά και του Μακεδόνα στη Χαλκιδική, την Κατερίνη, την Καβάλα και αλλού. Τώρα που το «προϊόν» συσκευάστηκε και πήρε το δρόμο για την Αθήνα, την Πάτρα και την Κέρκυρα με την σφραγίδα και το ISO της Επιτροπής της Ομοσπονδίας σας καλούμε να διαβάσετε ξανά τις οδηγίες και τις αντενδείξεις. Εμείς δεν θα μπούμε στο κοντέϊνερ.
«Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία , εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι (Βασίλης Παπακωνσταντίνου).

ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ

Στον 13ο του αγώνα της φετινής περιόδου ο Μακεδών στάθηκε άτυχος, αλλά και υποδεέστερος του αντιπάλου του, και έχασε δίκαια από τον Ιωνικό Νέας Μαγνησίας την άνοδο στην Β’ Εθνική κατηγορία. Σε αναζήτηση των αιτιών της ήττας (και μάλιστα με 34-30 !!!) μπορεί κανείς να μιλήσει για υπερβολική νευρικότητα και αδικαιολόγητο εκνευρισμό των παικτών μας που τους οδήγησε από την αρχή κιόλας του αγώνα σε βεβιασμένες ενέργειες και επιπόλαιες επιλογές. Έτσι οι αρκετοί αιφνιδιασμοί που επιχειρήθηκαν στην αρχή του πρώτου ημιχρόνου κατέληξαν σε βήματα, γραμμή ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε σουτ άουτ. Ο Δημήτρης Κυράκης αδικαιολόγητα νευρικός δεν προσαρμόστηκε, παρά στο τέλος, στις μικρές διαστάσεις του γηπέδου. Στην οργανωμένη επίθεση του Μακεδών, η άμυνα 5+1 και 4:2 των Λαμιωτών βραχυκύκλωσε τις προσπάθειες των κεντρικών μας Σίμου Πατσιαλά, Μπάμπη Χατζηγιαννίδη και Αποστόλη Καμάκα που προσπάθησαν με ατομικές ενέργειες (άριστης τεχνικής εκτέλεσης και αρκετά εύστοχες ομολογουμένως) να διατηρήσουν κοντά στο σκορ την ομάδα. Εντούτοις, μόνο μέχρι το 28’ ο Μακεδών έμεινε μπροστά (14-12) και έκτοτε ακολουθούσε τον Ιωνικό με το άγχος του χρονομέτρου πίσω του. Στην άμυνα ο τερματοφύλακας μας Παναγιώτης Συμεωνίδης δεν απέδωσε ικανοποιητικά, αντίθετα με τον αντικαταστάτη του στο δεύτερο ημίχρονο Χρήστο Κομνηνό που έσωσε σε πολλές περιπτώσεις την εστία μας με εντυπωσιακό τρόπο. Η άμυνα μας προσανατολισμένη στο κλέψιμο της μπάλας (και μόνον) άφηνε μεγάλα κενά , ιδίως στα άκρα με αποτέλεσμα να εξανεμίζονται η διαφορά που κερδίζονταν από τα κλεψίματα και τους αιφνιδιασμούς. Την ίδια ώρα ο Ιωνικός με παίκτες σαφώς μεγαλύτερους σε ηλικία και αρκετούς από αυτούς υπέρβαρους κατάφερε να επιβάλει έναν αργό ρυθμό (που δεν χαρίζονταν όμως στα λάθη μας και έκανε αιφνιδιασμούς) και κρατούσε πολλή ώρα την μπάλα στην κατοχή του, δεν έκανε επιπόλαια σουτ και διαχειρίστηκε όλα τα αποθέματα φυσικής κατάστασης και ψυχικού σθένους που είχε.
Στο κρίσιμο δεύτερο μέρος η ομάδα έδειξε ότι έμεινε χωρίς στιβαρή καθοδήγηση καθώς ο Δημήτρης Φιλίππου δεν κάθισε καθόλου στον πάγκο και όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις παίκτη-προπονητή, δεν μπόρεσε να ελέγξει τον ρυθμό των παικτών του, αλλά και να δοκιμάσει τις δυνατότητες του αντικαταστάτη του Θάνου Μαντζούνη που όντας πιο βραχύσωμος, ταχύς αλλά και ξεκούραστος ίσως να απέδιδε καλύτερα απέναντι στους ογκώδεις κεντρικούς αμυντικούς του Ιωνικού. Παρά την επιβολή πάντως του «Ιωνικού ρυθμού» ο Μακεδών είχε και πάλι τις ευκαιρίες να ισοφαρίσει καθώς έχασε τρία πέναλντι (Πατσιαλάς 1 και Χατζηγιαννίδης 2) αλλά και πολλούς αιφνιδιασμός και τετ-α-τετ. Τα επιθετικά ξεσπάσματα του Χατζηγιαννίδη και του Καμάκα που με προσποιήσεις και δυναμικό έβρισκαν δίοδο προς την εστία των αντιπάλων, δεν ήταν αρκετά καθώς η απάντηση από τη Λαμία ερχόταν γρήγορα ενώ άμυνα και τερματοφύλακας φαίνονταν ανήμποροι να αντιδράσουν. Η διατησία των Πατρινών Κολλάρου Χ. και Τσακανίκα Χ. ήταν σχεδόν άψογη καθώς δεν έχασε κανένα επιθετικό φάουλ, τήρησε την προδευτικότητα των ποινών, έπαιξε σωστά το πλεονέκτημα, δεν «τσίμπησε» σε κανέναν θεατρινισμό και προπαντώς ήταν ευγενείς και προσήνεις προς όλους. Οι οπαδοί της Λαμίας δεν το κατάλαβαν σωστά και τους κατηγορούσαν για μεροληψία υπέρ μας. Ζηλέψαμε τις ομάδες του Νότου που χαίρουν τέτοιων διαιτησιών και αναρωτηθήκαμε εάν θα τις αξιωθούμε και εμείς στο μέλλον. Στο τέλος έλαβαν και τα δικά μας συγχαρητήρια.
Κοντά στην ομάδα ήταν μόνο ο Πρόεδρος Άγγελος Μαυρίδης, που έφερε και πιο βαρέως από όλους το αποτέλεσμα, και τα μέλη Γιάννης Μπαχάς και Δημήτρης Σαλονικιός που δεν σταμάτησαν λεπτό να φωνάζουν συνθήματα και να χειροκροτούν τις προσπάθειες των παικτών μας. Επίσης μας υποστήριξαν και οι παίκτριες μας Χρύσα Λαγογιάννη και Έρις Τριανταφυλλοπούλου ενώ και ο παλαιός μας παίκτης και προπονητής (και σήμερα διαιτητής) Βασίλης Δελόγλου και η σύζυγος του Φωφώ ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη και μας συγκίνησαν με το ενδιαφέρον τους. Όλοι μας συγχαρήκαμε εγκάρδια τους νικητές για την επιτυχία τους και τους ευχηθήκαμε να τους δώσει την ώθηση για μακροχρόνια ανάπτυξη στο άθλημα και στον σύλλογο. Από την άλλη, οι παίκτες και ο προπονητής μας, παρά την απογοήτευση τους, υποσχέθηκαν πως θα συνεχίσουν την προσπάθεια με ακατάβλητο ζήλο και σθένος και την ερχόμενη περίοδο. Τον αγώνα παρακολούθησαν πολλοί εκδηλωτικοί οπαδοί του Ιωνικού ενώ το κάλυψε ζωντανά το τηλεοπτικό κανάλι της Θεσσαλίας ”STAR” (το DVD βρίσκεται στη διάθεση του σωματείου για όποιον το ζητήσει).
Ιωνικός Νέας Μαγνησίας (Μακρής Ιωάννης): Μακρής Χ., Ζάγκαινας Ι. 4, Μπουλάς Γ. 1, Ντουλάς Κ. 10, Σκέτζος Χ. 4, Μιγκάκης Ν.15, Σκέτζος Α.3, Μακρής Χ., Λογαράς Γ., Κόρκος Β., Γκούρλιας Ν. 1, Μπλούκας Γ., Φραγγλιστας Κ.
Μακεδών Αμπελοκήπων (Φιλίππου Δημήτριος): Συμεωνίδης Π., Τσάπουρνος Κ., Καμάκας Α. 2, Τσιάγγας Φ. 5, Χατζηγιαννίδης Μ. 12, Κομνηνός Χ., Χρηστίδης Τ., Πατσιαλάς Σ. 5, Φιλίππου Δ. 2, Μαντζούνης Θ., Παπαχρήστου Α., Κυράκης Δ. 4.
Τα δεκάλεπτα ήταν: (α’ ημίχρονο) 4- 5, 7-10, 17-14, (β’ ημίιχρονο) 21-18, 27-23, 34-30.

Kyrios… and what about Salonica this year?
(Κύριε... και τι γίνεται φέτος με τη Θεσσαλονίκη;)

Εύλογο το παραπάνω ερώτημα, όσον αφορά τις διοργανώσεις του Beach Handball στη Θεσσαλονίκη αλλά και όλη τη Βόρειο Ελλάδα. Και η απάντηση; Γνωστή. Τίποτα! Δεν υπάρχει κανένα τουρνουά εντεταγμένο στο σιρκουί του Πανελληνίου Πρωτ/ματος 2009, παρόλο που η πλειοψηφία των «οπαδών» του αθλήματος, θεσμικών ή μη (αθλητές, προπονητές, διαιτητές, κριτές, παρατηρητές, μέλη της Επιτροπής της ΟΧΕ, φίλαθλοι), αλλά και ομάδων προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη ή ευρύτερα από τη Βόρειο Ελλάδα. Τουρνουά, κατά γενική ομολογία πετυχημένα (ACT στο Ανατόλια, Αγιόκαμπος στη Λάρισα), απλώς διακόπηκαν, αλλά και άλλες προσπάθειες των τελευταίων ετών (Χαλκιδική, Τούζλα) δεν είχαν την απαραίτητη υποστήριξη, ώστε να μπορέσουν να καθιερωθούν. Έτσι, λοιπόν, για φέτος, τα κοντινότερα τουρνουά είναι αυτά στις Ράχες (Φθιώτιδα) και στην Κέρκυρα!
Και επιπλέον: φέτος υπάρχουν οι λιγότερες διοργανώσεις των τελευταίων ετών.
Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Γιατί η άτυπη «πρωτεύουσα» του Beach Handball έφτασε στο σημείο να μην έχει πια διοργανώσεις; Γιατί παρατηρείται μια γενικότερη υποχώρηση του θεσμού; Μια «ιστορική» αναδρομή θα φωτίσει καλύτερα τις διάφορες πτυχές του προβλήματος.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η ευρύτερη περιοχή του νομού Θεσσαλονίκης «υποδέχτηκε» με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την παράκτια εκδοχή του Handball, που πρώτος έφερε στην Ελλάδα ο «δάσκαλος» Δημήτρης Καρράς. Αρχικά η Επανομή και στη συνέχεια η Χαλκιδική έγιναν το επίκεντρο του αθλήματος. Σε πολλές περιοχές της χώρας έγιναν αξιόλογες προσπάθειες, καθιστώντας το Beach Handball τη «φυσική» συνέχεια των πρωταθλημάτων σάλας και κερδίζοντας όλο και περισσότερους οπαδούς. Κοινή συνισταμένη των «πρώτων βημάτων» υπήρξε η αγάπη όλων των συμμετεχόντων για το άθλημα. Αν και υπήρξαν οργανωτικά προβλήματα, αν και πολλές φορές οι συμμετέχοντες φιλοξενήθηκαν σε κατασκηνώσεις και κάμπινγκ (ακόμη και κάτω από τα αστέρια!), αν και οι εμφανίσεις των ομάδων δεν ήταν πάντα άψογες, όλα αυτά θεωρήθηκαν ήσσονος σημασίας και δεν αποτέλεσαν κώλυμα ούτε για τη διεξαγωγή των αγώνων ούτε για την... ολονύχτια διασκέδαση που ακολουθούσε!
Έκτοτε ακολούθησαν προσπάθειες για την καλύτερη οργάνωση των τουρνουά, την ομοιόμορφη εμφάνιση των ομάδων, την επιμόρφωση προπονητών, διαιτητών, κριτών, παρατηρητών. Η τελική φάση αποτέλεσε το έπαθλο των καλύτερων ομάδων, ανδρών και γυναικών, με καλυμμένη τη διαμονή και διατροφή τους. Αναμφισβήτητα, όλα τους θετικά βήματα, που βοήθησαν στη μεγαλύτερη προβολή και αναγνωρισημότητα του αθλήματος.
Φτάνοντας όμως στα τελευταία χρόνια, οι όλο και αυστηρότεροι (και ακριβότεροι) όροι διοργάνωσης, αλλά και συμμετοχής στα τουρνουά του Πανελληνίου Πρωτ/ματος και η αρνητική αντιμετώπιση οποιασδήποτε ανεξάρτητης διοργάνωσης εξηγούν τη μείωση διοργανώσεων και ομάδων. Σ’ αυτό προστίθεται και η ουσιαστικά αλλοίωση του χαρακτήρα της τελικής φάσης (δεν υπάρχει καμία κάλυψη για τους συμμετέχοντες). Σ’ αυτή τη λογική, γιατί να μη συμμετέχουν όσες ομάδες επιθυμούν (εφόσον καλύπτουν οι ίδιες τη διαμονή/ διατροφή/ μετακίνησή τους);
Επομένως, δύο φαίνεται να είναι οι επιλογές για τη συνέχεια: Η πρώτη είναι να παραμείνουν όλα ως έχουν, τα κριτήρια για την πραγματοποίηση μιας διοργάνωσης και για τη συμμετοχή μιας ομάδας να γίνονται όλο και πιο «ελάχιστα» (δύο, τρεις, πέντε... σελίδες!), οι πρωταγωνιστές – αθλητές/ προπονητές/ συνοδοί – να αντιμετωπίζονται ως πελάτες για τα ξενοδοχεία, ταβέρνες, μπαράκια (που ούτως ή άλλως δε θα δούλευαν) παίζοντας μόλις δύο – τρεις αγώνες κάθε φορά (όπως στην πλειοψηφία των περσινών τουρνουά), οι διάφοροι «φιλοξενούμενοι» να αυξάνονται, χωρίς προφανή λόγο. Η δεύτερη είναι να «χαλαρώσουν» όλα αυτά τα δεσμευτικά κριτήρια (που το μόνο που «δεσμεύουν» τελικά είναι τη μαζική συμμετοχή ομάδων και αθλητών των προηγούμενων χρόνων), να παρακινηθούν και να υποστηριχθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι, ώστε να διοργανωθούν πολλά τουρνουά και σε διάφορα μέρη με τοπικές συμμετοχές (η καλύτερη προβολή του αθλήματος) και βέβαια να καθιερωθεί η τελική φάση ως το πανηγυρικό κλείσιμο κάθε χρονιάς.
Η επιλογή φαίνεται να είναι καθοριστική για το μέλλον του Beach Handball, που θα το οδηγήσει είτε στην παραπέρα ανάπτυξη και μαζικοποίησή του είτε στη συνεχή απαξίωση και το τελικό σβήσιμο του. Και εδώ θα πρέπει όλοι (ανεξαρτήτως ιδιότητας) να πάρουμε θέση και να συμβάλλουμε εμπράκτως, ώστε το άθλημα να έχει την καλύτερη συνέχεια.


Δημήτρης Σαλονικιός