Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι….

Μέρος Πρώτο.

Η προσπάθεια για το άλμα από την ακτοπλοϊα στα υπερατλαντικά ταξίδια.

    Ως γόνος ναυτικού και με κάποια άξια λόγου, μεταξύ στεριανών, θαλάσσια υπηρεσία θα σας δώσω ένα χρονικό των τελευταίων χρόνων παρομοιάζοντας την πορεία της ανδρικής ομάδας του Μακεδόνα με τα ταξίδια ενός πλοίου. Τώρα που τελικά ανοιγόμαστε σε ξένα και, όπως πάντα, αφιλόξενα νερά και φουρτουνιασμένες θάλασσες στη Β’ Εθνική σας καλώ να διαβάσετε μέσα από τις γραμμές του κειμένου και να νοιώσετε την αλληγορία στα γραφόμενα μου.
    Τα τελευταία χρόνια ο «Μακεδών» ταξίδευε ως καράβι των ακτοπλοϊκών γραμμών στο Αρχιπέλαγος της Τοπικής κατηγορίας. Λίγα τα νησιά της λιμνοθάλασσας και όλα με ήρεμα και ασφαλή λιμάνια. Όλοι οι προορισμοί ήταν γνωστοί και καταγεγραμμένοι στους ναυτικούς μας χάρτες χωρίς υφάλους και δυσκολίες. Η θαλαμηγός μας έπιανε όποτε ήθελε λιμάνι και οι κάτοικοι του έτρεχαν στην ακρόπολη τους φοβισμένοι παραδίδοντας κάθε χρόνο σχεδόν αμαχητί την πόλη τους. Ποια είναι αυτά τα νησιά και τα λιμάνια του Αρχιπελάγους της Τοπικής; Ο «Απόλλωνας» στη Σταυρούπολη με φρούραρχο της πόλης μέχρι πρότινος τον συνάδελφο Κώστα Γκαγκανά που προτίμησε εφέτος την οχυρή τοποθεσία του «Φοίβου» Συκεών αναλαμβάνοντας το παιδικό του τμήμα, το ψαροχώρι των «Πρωτοπόρων» με τους λιγοστούς υπερήλικες κατοίκους του και κάθε φορά που δέναμε στον μόλο του τους αφήναμε και έναν παίκτη μας για να βγάλουν τον χειμώνα (πρωτάθλημα), η «Νίκη» στην εξωτική Ευκαρπία που μας υποδέχονταν πάντα με λουλούδια και καρπούς ερχόμενοι όλοι οι άνδρες και τα γυναικόπαιδα στην ακρογιαλιά (στον αγώνα δηλαδή) για να μας υποδεχτούν και να μας νικήσουν φυσικά, ο «Ηρακλής» με το κοσμοπολίτικο θέρετρο που έκτισε ο Παυλέας για να αποδειχθεί φέρετρο των φιλοδοξιών του καθώς η Άνοδος δεν έπιασε ποτέ το λιμάνι τους και φέτος μάλλον πάλι θα μείνει στην άγονη γραμμή μετά το ναυάγιο της συνένωσης με το χρεοκοπημένο σκαρί του Β.Α.Ο., και τέλος οι δικές μας αποικίες η «Νέμεσις» και ο «Ζευς» που αισθανόμενοι υπερήφανοι για την ναυαρχίδα του στόλου μας και θέλοντας να δείξουν και την δική τους αξιοσύνη αντέτασσαν, σε έκπληξη όλων όσων μας παρακολουθούσαν, την μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση όταν ο Μακεδών ζητούσε υποταγή. Θυμηθείτε το περσινό παιχνίδι με τη Νέμεση που έληξε με μόλις δύο γκολ διαφορά υπέρ του Μακεδών και παλαιότερα τη νίκη που πέτυχε η ομάδα της Μενεμένης προβάλλοντας λυσσαλέα αντίσταση. Και να μην ξεχνάμε το φρούριο των πειρατών του «Αλέξανδρου» Αξιούπολης που η προσέγγιση σε αυτό μας στοίχιζε πάντοτε αρκετά θύματα και ζημιές. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Αλέξανδρος κατέβασε την σημαία με την νεκροκεφαλή (τη δική μας) και κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό δηλώνοντας για πολλοστή φορά ότι άλλαξε στάση και συμπεριφορά και πλέον μπορεί να εκτελεί υπερατλαντικά ταξίδια αναψυχής στην Α2, στο τρίγωνο των Βερμούδων μάλλον.

    Στη φρεγάτα του Μακεδών τα χρόνια που μας πέρασαν από το ξεμπαρκάρισμα του καπετάν-Μπαχά και μετά δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε για να την εξοπλίσουμε με εφόδια και προσωπικό. Στο πλοίο ανέβηκαν παίκτες απόφοιτοι ναυτικών ακαδημιών με μετεκπαίδευση σε ομάδες μεγάλων κατηγοριών που η τύχη το έφερε και είχαν ξεμείνει στο λιμάνι ξέμπαρκοι. Τους βρήκαμε καθισμένους στα καφενεία αναπολώντας παλαιότερες δόξες και μπάρκα σε εξωτικούς προορισμούς. Και τους ναυτολογήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, τον Παναγιώτη Συμεωνίδη και τον Χρήστο Κομνηνό στις εστίες μας, τους Μπάμπη Χατζηγιαννίδη, Δημήτρη Φιλίππου και Φώτη Τσιάγγα που ξέβρασε ο Δίας (πριν του κάνουν ανταρσία μάλλον), τον Δημήτρη Κυράκη που δεν είχε επιστρέψει εγκαίρως στο πλοίο του Ηρακλή και βρήκε το πλοίο στα ανοιχτά όταν ξύπνησε, τον δεσμοφύλακα Αποστόλη Καμάκα τον οποίο έπεισε ο φίλος του Βασίλης Καλαϊτζίδης να ανέβει στο μπάρκο που θα έκανε το παρθενικό του ταξίδι στον ωκεανό. Και από μικρές ναυτιλιακές εταιρίες που φαλήρισαν όπως η Βεργίνα της εφοπλίστριας Άρτεμις Καραμανλή ναυτολογήσαμε αξιωματικούς γέφυρας και μηχανικούς όπως τον Γιάννη Ζαρώτη, τον Θωμά Ράδη και άλλους.
    Μπορεί τα χρήματα που έπεσαν σε αποζημιώσεις και εξοπλισμό να μην ανταγωνίζονται στο ελάχιστο τις σπατάλες του Παυλέα (αν πιστέψει κανείς τον αρχικελευστή του Ιάκωβο Μανέ) αλλά ήταν το σύνολο των παλαιοτέρων επιχορηγήσεων όλων των αθλητικών τμημάτων όλων των σωματείων μας. Οι αθλητές του μπάσκετ και του βόλεϋ των ομάδων μας αγωνίζονταν τα προηγούμενα χρόνια για να στολιστεί το τραπέζι της γέφυρας της φρεγάτας. Και κατά κοινή ομολογία ο Μακεδών ήταν η πιο καλά επανδρωμένη τορπιλάκατος της κατηγορίας και το πλήρωμα της έβγαινε με ομοιόμορφη εμφάνιση στην προκυμαία όταν πιάναμε εύκολο λιμάνι (αναφερθήκαμε πιο πάνω σε αυτά). Για να διατηρήσουμε τον δυναμισμό του τμήματος, την ταχύτητα του δηλαδή που θα μας επέτρεπε να βγούμε στο πέλαγο της Β’ Εθνικής, αλλάξαμε κυβερνήτη μετά την αποτυχία να γίνουμε ποντοπόροι όταν βρήκαμε θάλασσα και μπάσαμε νερά στη σύγκρουση μας με τον Πανσερραϊκό. Ο πλοίαρχος μας τότε Βασίλης Δελόγλου «πλήρωσε το μάρμαρο» αφού ο πλοιοκτήτης (που και αυτός είχε πέσει ένα χρόνο πριν στο νησί των «Κυκλώπων» Αλεξανδρούπολης χωρίς να ξεφύγει από τον Πολύφημο όμως) και το συμβούλιο των μετόχων (που είναι όμως αμέτοχοι στα δύσκολα) έκρινε πως ο νέος πλοίαρχος Δημήτρης Φιλίππου θα ναυτολογούσε έμπειρο πλήρωμα και θα ανοιγόμασταν για νέες θάλασσες. Παρά τις περί του αντιθέτου φωνασκούντες Κασσάνδρες (όπως ο Μπάμπης Καλαβρινός) του παραδώσαμε το ξίφος του Κυβερνήτη και του κουνήσαμε μαντίλι στο λιμάνι. Και αυτή τη φορά ως νέος Τιτανικός πέσαμε, την ώρα που χορεύαμε στο μεγάλο σαλόνι, (αφού είχαμε δει στον αντίπαλο μας να αγωνίζεται με τον «Θησέα» Λεχόβου) πάνω στο παγόβουνο (λόγω μεγέθους και σχήματος των παικτών του το λέω) του «Ιωνικού» Λαμίας που αφού μας άνοιξε ένα τεράστιο ρήγμα (που δεν το καταλάβαμε τότε) μας άφησε μισοπνιγμένους στα απόνερα του. Και φυσικά κανείς, όπως πάντοτε συμβαίνει, δεν απάντησε στα καλέσματα βοήθειας μας.

    Τρία χρόνια μετά , τρία Πρωταθλήματα στην Τοπική κατηγορία και η πολυπόθητη άνοδος δεν φαίνονταν πουθενά. Για να τιμήσουμε την προσπάθεια του πληρώματος και να διασκεδάσουμε την θλίψη μας οργανώσαμε γλέντια και βραβεύσεις, ανοίξαμε σαμπάνιες και απονείμαμε κύπελα και μετάλλια.. Όπως κάποιοι ισχυρίζονται, που δεν γνωρίζουν καλά τον καπετάν Γιάννη, όλα αυτά γίνονταν από τα μυθικά έσοδα (κάτι σαν τον θησαυρό του Αλί(μονο) Μπα(μπ)χά που εξασφαλίζει από την ενασχόληση του με δεκάδες αθλήματα, όπως το λαοπρόβλητο Κόρφμπολ, το κερδοφόρο Μπιτς Χάντμπολ και, και… Φαίνεται πως δεν γνώρισαν στολές ή βραβεύσεις ή ίσως οι προπονητές τους στις ομάδες από όπου ήρθαν (τον Δία, τον Ηρακλή) ήταν ρακένδυτοι και η πολυτέλεια και η χλιδή του «αυτοκινήτου» (μάλλον επειδή κινείται μόνος του) Καπετάν Γιάννη τους ξένισε. Ας είναι, εμείς γλεντήσαμε στον πόνο μας και είδαμε τρεις φορές το σκαρί μας να το γυρίζει πίσω η φουρτούνα και να μην επιτυγχάνει την πολυπόθητη έξοδο στις θάλασσες των Εθνικών κατηγοριών όπως πετυχαίνει κάθε χάρτινο καραβάκι στο γυναικείο πρωτάθλημα που θεωρείται με την καθέλκυση του αξιόπλοο, χωρίς καν να του επιτρέπεται να ταξιδέψει στην ακτοπλοϊα, δηλαδή στο Τοπικό όπως παλαιότερα.
    Στο τελευταίο ταξίδι στο οποίο είχαμε στηρίξει και τις περισσότερες ελπίδες μας ταξίδεψε και ο εκπρόσωπος της εταιρίας μας με τον βαθμό του Αρχιπλοιάρχου, ο Πρόεδρος της ομάδας ο Άγγελος Μαυρίδης, πολύπειρος, πολύξερος (και πολυλογάς) που φόρτωσε, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, στο καράβι και 200 παιδιά. Αν δεν ξέραμε θα λέγαμε πως για αυτόν τον λόγο βουλιάξαμε.

    Γιατί βουλιάξαμε; Δεν δόθηκε ποτέ σε κανέναν η ευκαιρία να συζητήσει την άποψή του για τους λόγους και τις αιτίες που ναυαγήσαμε, καθώς μόλις πιάσαμε λιμάνι και γυρίσαμε από την Καρδίτσα όλοι εξαφανίστηκαν δίνοντας τροφή σε σενάρια συνομωσιολογίας κυρίως μεταξύ των μελών των μικρότερων σκαριών μας που είχαν μείνει δεμένα στο μουράγιο και όλων των άλλων άσπονδων φίλων που ζουν στην χώρα της Τοπικής. Όταν όμως υπερισχύεις με ευκολία τρία και πλέον χρόνια του σημαντικότερου αντιπάλου σου του Ηρακλή, με το πλαστικό αποκριάτικο ρόπαλο, και κρινόμενος στις λεπτομέρειες αποτυγχάνεις να ανεβείς κατηγορία δεν είναι ανάγκη να στήσεις λαϊκά δικαστήρια και να εκτελέσεις κανέναν. Ανασκουμπώνεσαι και φροντίζοντας τις πληγές σου, καθώς δεν έχεις και θύματα, ξεκινάς ξανά τον αγώνα για να σπάσει το ρόδι επιτέλους και να γίνει το όνειρο (όπως λέει και ο Τακίρης στην ιστοσελίδα του) πραγματικότητα. Εξάλλου ο Μακεδών κλείνει το 2009 τα είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας στο χάντμπολ της πόλης. Όλα αυτά τα χρόνια πολλοί είναι αυτοί που εξέπνευσαν καταπονημένοι από την ανηφόρα, όπως το Π.Κ. Νεάπολης, η «Πρόοδος» Αδάμ, ο «Καλλικράτης» Καλλικράτειας, ο «Ποσειδώνας» Καλαμαριάς και η «Βεργίνα», ή έγιναν βορά νέων θηρίων όπως ο «Τρίτων» που φαγώθηκε από τον Π.Α.Ο.Κ. και άλλοι. Εμείς παραμείναμε «ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα (χωρίς να ευελπιστούμε για χειροκρότημα)» και αχώνευτοι (δεν συγχωνευτήκαμε). Όμως πριν ακόμη εξετάσουμε το ρήγμα στα ύφαλα μας το φετινό καλοκαίρι κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε κατεπειγόντως το πρόβλημα του άδειου πλοίου που σύμφωνα με τον νόμο της θάλασσας όποιος το βρει πρώτος το αποκτάει κιόλας. Ευτυχώς κάποιοι από εμάς επαγρυπνούσαμε και μερικοί από το πλήρωμα κοιμόταν στις κουκέτες τους εξαντλημένοι από το ταξίδι και δεν πήραν χαμπάρι τους συναδέλφους τους που εγκαταλείψαν νύχτα το πλοίο. Αφήστε που η θάλασσα είχε ήδη γίνει (θαύμα!!!) λάδι και ανεβήκαμε τρέχοντας στην αίθουσα με τους χάρτες στη γέφυρα για να χαράξουμε πορεία στις θάλασσες της Β’ Εθνικής.

Στο επόμενο μέρος ο Καπετάν Γιάννης ναυτολογεί το νέο του πλήρωμα από τα καπηλειά του λιμανιού.