Kyrios… and what about Salonica this year?
(Κύριε... και τι γίνεται φέτος με τη Θεσσαλονίκη;)

Εύλογο το παραπάνω ερώτημα, όσον αφορά τις διοργανώσεις του Beach Handball στη Θεσσαλονίκη αλλά και όλη τη Βόρειο Ελλάδα. Και η απάντηση; Γνωστή. Τίποτα! Δεν υπάρχει κανένα τουρνουά εντεταγμένο στο σιρκουί του Πανελληνίου Πρωτ/ματος 2009, παρόλο που η πλειοψηφία των «οπαδών» του αθλήματος, θεσμικών ή μη (αθλητές, προπονητές, διαιτητές, κριτές, παρατηρητές, μέλη της Επιτροπής της ΟΧΕ, φίλαθλοι), αλλά και ομάδων προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη ή ευρύτερα από τη Βόρειο Ελλάδα. Τουρνουά, κατά γενική ομολογία πετυχημένα (ACT στο Ανατόλια, Αγιόκαμπος στη Λάρισα), απλώς διακόπηκαν, αλλά και άλλες προσπάθειες των τελευταίων ετών (Χαλκιδική, Τούζλα) δεν είχαν την απαραίτητη υποστήριξη, ώστε να μπορέσουν να καθιερωθούν. Έτσι, λοιπόν, για φέτος, τα κοντινότερα τουρνουά είναι αυτά στις Ράχες (Φθιώτιδα) και στην Κέρκυρα!
Και επιπλέον: φέτος υπάρχουν οι λιγότερες διοργανώσεις των τελευταίων ετών.
Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Γιατί η άτυπη «πρωτεύουσα» του Beach Handball έφτασε στο σημείο να μην έχει πια διοργανώσεις; Γιατί παρατηρείται μια γενικότερη υποχώρηση του θεσμού; Μια «ιστορική» αναδρομή θα φωτίσει καλύτερα τις διάφορες πτυχές του προβλήματος.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η ευρύτερη περιοχή του νομού Θεσσαλονίκης «υποδέχτηκε» με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την παράκτια εκδοχή του Handball, που πρώτος έφερε στην Ελλάδα ο «δάσκαλος» Δημήτρης Καρράς. Αρχικά η Επανομή και στη συνέχεια η Χαλκιδική έγιναν το επίκεντρο του αθλήματος. Σε πολλές περιοχές της χώρας έγιναν αξιόλογες προσπάθειες, καθιστώντας το Beach Handball τη «φυσική» συνέχεια των πρωταθλημάτων σάλας και κερδίζοντας όλο και περισσότερους οπαδούς. Κοινή συνισταμένη των «πρώτων βημάτων» υπήρξε η αγάπη όλων των συμμετεχόντων για το άθλημα. Αν και υπήρξαν οργανωτικά προβλήματα, αν και πολλές φορές οι συμμετέχοντες φιλοξενήθηκαν σε κατασκηνώσεις και κάμπινγκ (ακόμη και κάτω από τα αστέρια!), αν και οι εμφανίσεις των ομάδων δεν ήταν πάντα άψογες, όλα αυτά θεωρήθηκαν ήσσονος σημασίας και δεν αποτέλεσαν κώλυμα ούτε για τη διεξαγωγή των αγώνων ούτε για την... ολονύχτια διασκέδαση που ακολουθούσε!
Έκτοτε ακολούθησαν προσπάθειες για την καλύτερη οργάνωση των τουρνουά, την ομοιόμορφη εμφάνιση των ομάδων, την επιμόρφωση προπονητών, διαιτητών, κριτών, παρατηρητών. Η τελική φάση αποτέλεσε το έπαθλο των καλύτερων ομάδων, ανδρών και γυναικών, με καλυμμένη τη διαμονή και διατροφή τους. Αναμφισβήτητα, όλα τους θετικά βήματα, που βοήθησαν στη μεγαλύτερη προβολή και αναγνωρισημότητα του αθλήματος.
Φτάνοντας όμως στα τελευταία χρόνια, οι όλο και αυστηρότεροι (και ακριβότεροι) όροι διοργάνωσης, αλλά και συμμετοχής στα τουρνουά του Πανελληνίου Πρωτ/ματος και η αρνητική αντιμετώπιση οποιασδήποτε ανεξάρτητης διοργάνωσης εξηγούν τη μείωση διοργανώσεων και ομάδων. Σ’ αυτό προστίθεται και η ουσιαστικά αλλοίωση του χαρακτήρα της τελικής φάσης (δεν υπάρχει καμία κάλυψη για τους συμμετέχοντες). Σ’ αυτή τη λογική, γιατί να μη συμμετέχουν όσες ομάδες επιθυμούν (εφόσον καλύπτουν οι ίδιες τη διαμονή/ διατροφή/ μετακίνησή τους);
Επομένως, δύο φαίνεται να είναι οι επιλογές για τη συνέχεια: Η πρώτη είναι να παραμείνουν όλα ως έχουν, τα κριτήρια για την πραγματοποίηση μιας διοργάνωσης και για τη συμμετοχή μιας ομάδας να γίνονται όλο και πιο «ελάχιστα» (δύο, τρεις, πέντε... σελίδες!), οι πρωταγωνιστές – αθλητές/ προπονητές/ συνοδοί – να αντιμετωπίζονται ως πελάτες για τα ξενοδοχεία, ταβέρνες, μπαράκια (που ούτως ή άλλως δε θα δούλευαν) παίζοντας μόλις δύο – τρεις αγώνες κάθε φορά (όπως στην πλειοψηφία των περσινών τουρνουά), οι διάφοροι «φιλοξενούμενοι» να αυξάνονται, χωρίς προφανή λόγο. Η δεύτερη είναι να «χαλαρώσουν» όλα αυτά τα δεσμευτικά κριτήρια (που το μόνο που «δεσμεύουν» τελικά είναι τη μαζική συμμετοχή ομάδων και αθλητών των προηγούμενων χρόνων), να παρακινηθούν και να υποστηριχθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι, ώστε να διοργανωθούν πολλά τουρνουά και σε διάφορα μέρη με τοπικές συμμετοχές (η καλύτερη προβολή του αθλήματος) και βέβαια να καθιερωθεί η τελική φάση ως το πανηγυρικό κλείσιμο κάθε χρονιάς.
Η επιλογή φαίνεται να είναι καθοριστική για το μέλλον του Beach Handball, που θα το οδηγήσει είτε στην παραπέρα ανάπτυξη και μαζικοποίησή του είτε στη συνεχή απαξίωση και το τελικό σβήσιμο του. Και εδώ θα πρέπει όλοι (ανεξαρτήτως ιδιότητας) να πάρουμε θέση και να συμβάλλουμε εμπράκτως, ώστε το άθλημα να έχει την καλύτερη συνέχεια.


Δημήτρης Σαλονικιός