Ήταν ένα μικρό καράβι …..

Μέρος 2ο

Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν (η δική μας).

    Όταν το πλοίο μας, ο Μακεδών, χτύπησε στον αχαρτογράφητο ύφαλο του Ιωνικού Νέας Μαγνησίας φέτος το καλοκαίρι στα ανοιχτά της Καρδίτσας κατέστη επείγουσα ανάγκη να το μεταφέρουμε εσπευσμένα στην ναυπηγο-επισκευαστική ζώνη της πόλης μας για να επιδιορθώσουμε τις αβαρίες και να ελέγξουμε το κατά πόσον θα είναι αξιόπλοο και στο μέλλον. Και μπορεί μεν ο Αρχιπλοίαρχος Άγγελος Μαυρίδης να ήταν κατήφης και περίλυπος για μέρες μετά τη σύγκρουση και το πλήρωμα να έδειξε προς στιγμήν ότι έπεσε σε περισυλλογή και κατάθλιψη, εντούτοις (και ενώ κάποιοι από εμάς ως εμπειρογνώμονες ανεβαίναμε στο πλοίο μόλις αυτό έπιασε λιμάνι για να το επιθεωρήσουμε εν όψει της μεταγραφικής περιόδου), την ίδια ώρα κάποιοι κατέβαιναν από την ανεμόσκαλα φορτωμένοι με την οικοσκευή τους και τα αγαθά που αγόρασαν από τα ”Duty Free” της Τοπικής κατηγορίας.
    Τα μηνύματα (γεμάτα χιόνια και παράσιτα είναι αλήθεια) που έπιανε στον ασύρματο ο μαρκόνης μας Δημήτρης Τσαβδαρίδης, και τα έδινε στον καπετάν Γιάννη και στο συμβούλιο των μετόχων πάραυτα, μιλούσαν ήδη από την αρχή του καλοκαιριού για τα σήματα SOS που εξέπεμπαν τα ποντοπόρα πλοία σε όλη την Ελλάδα, ο Απόλλων Καλαμαριάς στην Α2, ο Μινώταυρος Πατρών στην Α2 , και ο Β.Α.Ο. στην θάλασσα της Β’ Εθνικής. που εγκαταλείφθηκαν από τους πλοιοκτήτες και το πλήρωμα τους μεσοπέλαγα. Και οι δύο συμπολίτες μας βύθισαν αύτανδρα τα πλοία τους για να διεκδικήσουν τα ασφάλιστρα από το Loyd’s του Λονδίνου για να ναυπηγήσουν τις θαλαμηγούς του Βόλλεϋ και του Μπάσκετ τους, όπου στα σαλόνια των κλειστών (για πάντα πλέον για το άθλημα) θα δίνουν χοροεσπερίδες για την ενίσχυση των ομάδων-ναυαρχίδων τους. Έτσι στην πόλη μας έκλεισαν φέτος δύο γυμναστήρια χωρίς να ανοίξει κανένα καινούργιο. Στην περίπτωση τώρα του Β.Α.Ο. που έκανε το ίδιο πριν κάποια χρόνια(έβαλε δηλαδή επιπλέον κερκίδες όταν ανέβηκε το Μπάσκετ του στην Α1) πρέπει να θυμίσω στους τωρινούς διαχειριστές του πως στο τιμόνι του τότε βρίσκονταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος ναύαρχος ο Στέργιος Κωνσταντούλας που διέσωσε το Χάντμπολ του σωματείου στέλνοντας το στο κλειστό των Συκεών (αυτό φυσικά ποτέ δεν του το συγχώρεσε ο Φοίβος). Η σημερινή γερουσία που διοικεί τον σύλλογο αφού έβαλε κάτω τα κατάστιχα της έκρινε πως το άθλημα δεν αποδίδει κέρδη και η συντήρηση του κοστίζει πολλά και έτσι το έστειλε στον τάφο (λίγο) πριν από αυτούς. Στην δημοπρασία που ακολούθησε ο γνωστός μεσίτης Παυλέας, ειδικός στις αγοραπωλησίες ακινήτων (ομάδων) αφού και στο παρελθόν είχε εξαγοράσει τη θέση του Πειραματικού στη Β’ Εθνική, πλειοδότησε πάλι και απέκτησε τους τίτλους ευγενείας που βγήκαν στο σφυρί. Θα μπορούσε βεβαίως και να αγοράσει το σηπόμενο σκαρί του Απόλλωνα στην Α2 και έτσι θα είχε εξασφαλισμένη τη θέση του στη Β’ Εθνική την επόμενη περίοδο. Τι κρίμα που ο πρωτομάστορας της επιτυχίας Γιώργος Βασιλειάδης δεν έμεινε στο τιμόνι της ομάδας και φέτος για να αντικρύσει τις νέες θάλασσες (τελικά μπαρκάρησε στον Άρη που προφανώς εκτίμησε τις πρότερες επιτυχίες του) . Στη θέση του ο απόφοιτος της ναυτικής Ακαδημίας ο Παναγιώτης Γούσιος, με το πιάνο και τα γαλλικά (που ξεχωρίζει για την ευγένεια του) ανέβηκε στη γέφυρα ως Α’ Πλοίαρχος πλέον.

    Στα δικά μας τώρα, οι θαλασσόλυκοι του Μακεδόνα είχαν διαισθανθεί τι θα γινόταν. Κάτι οι ρευματισμοί τους που τους πέθαιναν το τελευταίο διάστημα, κάτι η παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα που τους έκανε να μοιάζουν με φαντάσματα του Γκόγια, κάτι η τενοντίτιδα στον ώμο που έκαιγε ολημερίς, ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως σύντομα θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις θάλασσες και τις φορτούνες μιας Εθνικής κατηγορίας με μπαράζ ή χωρίς. Μόνο όμως ο Καπετάν Γιάννης Μπαχάς, ο Γραμματικός Δημήτρης Σαλονικιός και μερικοί θαλασσόλυκοι όπως ο γέρο λοστρόμος Δημήτρης Χατζησάββας (που ταξίδεψε και στους Άγιους Τόπους εξ' ου και το επώνυμο) και ο μαρκόνης Δημήτρης Τσαβδαρίδης. Οι τελευταίοι είχαν ήδη ένα δύο χρόνια που έβγαζαν κανένα μεροκάματο, για να συμπληρώσουν τα συντάξημα, στη στοιχειωμένη σκούνα της Νέμεσης. Αυτοί και μόνο αυτοί, και λόγω ηλικίας πιο κοντά στο Θεό, το είχαν δει το όραμα.

Μέρος 3ο

Το πλοίο Φάντασμα (για λίγο μόνο)

    Η μη αναφορά των ονομάτων κάποιων σε αυτήν την μεταγραφή των γεγονότων από το Ημερολόγιο της κάποτε πανίσχυρης φρεγάτας μας, τους πλήγωσε (όχι όμως και τόσο ώστε να θελήσουν να μείνουν γραμμένοι και στη δύναμη του πλοίου μας) και μας έσπασαν τα τηλέφωνα της Bachas Shipping Company για να τους αποκαταστήσουμε το όνομα στο Hall of Fame της ομάδας. Αναμενόμενο το λάθος του χρονογράφου της αλληγορικής ιστορίας του "Μακεδόνα ως πλοίου" καθώς κάποιοι από τους παίκτες μας δόθηκαν από μικροί για υιοθεσία σε ανάδοχες οικογένειες (σωματεία) για να μάθουν μια τέχνη (του χάντμπολ) και έτσι και εμείς ξεχάσαμε να τους γράψουμε στην ιστορία ενώ αυτοί αντιθέτως μας γράψαν κανονικά τα τελευταία χρόνια. Ο Αλέξης Πεχλιβάνης , ο οποίος υπηρέτησε στα αμπάρια και στις μηχανές του Μακεδόνα αλλά και στα μικρά πλοία της άγονης γραμμής (που δεν ανεβαίνει κατηγορία δηλαδή), τον Πύρρο και την Νέμεση. Τον Παναγιώτη Σιπόπουλο (και αυτός με υποσχετική στον Δία) που πήρε τα μάτια του και ξενιτεύτηκε όταν ο μέντορας του στη δουλειά και στην ομάδα Βασίλης Δελόγλου αποστρατεύτηκε στις «κρίσεις του 2007» όταν και ανατέθηκε (να του λένε) το ΓΕΣ στον Δημήτρη Φιλίππου. Μαζί με αυτούς και οι δύο μας παίκτες με υποσχετική που πάντοτε καλόβλεπαν τα ποστάλια και έστελναν παρακλητικά τηλεγραφήματα στην εταιρία (τη Seirekidis Sipping Company) για να ναυτολογηθούν στο μοναδικό της καράβι. Ο Σίμος Πατσιαλάς και ο Θάνος Μαντζούνης μπαρκάρησαν τελικά εκεί. Ο Θάνος ήταν στον περσινό Μακεδόνα ο μόνος που ξεκίνησε με τον Θυρεό της Εταιρίας (τον διπλό πέλεκυ) στο στήθος του , αφού γράφτηκε στον Πύρρο Ευόσμου (και αυτή μας η ομάδα αξιώθηκε μια περίοδο στη Β’ Εθνική). Ο τελευταίος αν και έτρωγε πάντα στην τραπεζαρία του Μακεδόνα (αφού γνώριζε παιδιόθεν τους πλοιοκτήτες) εντούτοις τα μάτια του πάντοτε βούρκωναν όταν σκέφτονταν τα φώτα των λιμανιών που αντίκρυζαν τα πλοία της Α2 και της Β’ Εθνικής και πίστευε τις ιστορίες πάθους και χλιδής που του εξιστορούσαν οι ναύτες του κρουαζιερόπλοιου, με σημαία ευκαιρίας, «Δίας». Ο Μαντζούνης πάντοτε ονειρευόταν να φορέσει την χρυσοποίκιλτη στολή του πλοιάρχου σε καταδρομικό όμως την περίοδο 2007-2008 ναυτολογήθηκε και πάλι στον Δία ως μούτσος, δηλαδή με τον Φιλίππου προπονητή και εκεί έπαιξε ελάχιστα στην Α2. Το ίδιο έγινε και πέρσι στην Τοπική. Φέτος, προτίμησε από καμαρωτός συνεργάτης των πλοιοκτητών να πάει και πάλι καμαρώτος στο ίδιο μπάρκο. Είδες τι κάνει μια οξεία; Για τους άλλους που επιβιβάστηκαν, με τη φούρια των εκδιωχθέντων από τη Σμύρνη το ’22, στον Δία και τη Χ.Α.Ν.Θ., τους Φώτη Τσιάγγα, , Δημήτρη Κυράκη, Απόστολο Καμάκα (Δίας), Μπάμπη Χατζηγιαννίδη και Δημήτρη Φιλίππου αλλά και τον Στέλιο Χαρισίδη που προτίμησε θέση κλητήρα στην πόλη από Δημοτικού Σύμβουλου στο χωριό μας θα μιλήσουμε προσεχώς.

    Πλέον ένα καινούριο πλήρωμα κοιμάται στις κουκέτες, λερώνεται με τα γράσα στο μηχανοστάσιο, σφουγγαρίζει το κατάστρωμα, καθαρίζει πατάτες στο μαγειρείο αλλά και βγαίνει για διασκέδαση στα λιμάνια σαν μια παρέα. Αυτό το χρονικό θα παρακολουθεί πλέον τα ταξίδια τους.

    Το πλοίο μας ήδη ταξιδεύει στις οργισμένες θάλασσες της Β’ Εθνικής και αντιμετωπίζει ανέμους πολλών μποφόρ (30 με 35!!!). Στα καθημερινά όμως προσκλητήρια δεν μας λείπει κανείς (ίσως κάποιος γαλονάς) αν και είμαστε εμφανώς καταπονημένοι από τη ναυτία, αξύριστοι και άυπνοι. Από την γέφυρα ο καπετάνιος λέει πως στον χάρτη είναι σημειωμένη μια στεριά. Μπορεί και να έπεσε καφές (τόσους πίνει). Να τον πιστέψουμε πάλι όπως κάνουμε εδώ και είκοσι χρόνια από το 1989; Γιατί όχι άλλωστε δεν ναυαγήσαμε ποτέ. Όπως λέει και το τραγούδι:

Όρτσα τα πανιά...... είναι τα αμπάρια γεμάτα άγρια θεριά."