«Αποχαιρέτα το λοιπόν το Μπιτς Χάντμπολ που χάνεις»
Μια σειρά άρθρων για το «μακρύ δρόμο προς την Ιθάκη» (που δεν τον ευχηθήκαμε)«Ουδείς προφήτης στον τόπο του»
Πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στην στήλη «Χειροδικίες», που διατηρούσα στην «Αθλητική Ηχώ» (και αναδημοσίευε η «Αθλητική Μακεδονίας»),το παρακάτω προφητικό, όπως πιστεύω, κείμενο με τίτλο: «Beach Handball : Προσοχή στις ενδείξεις του προϊόντος», ένα απόσπασμα του οποίου θέλω να επαναδιαπραγματευτώ εδώ, στο μη ειδησεογραφικό διαδικτυακό ημερολόγιό μου. Αυτή είναι η παράγραφος:
«Στον αναγκαίο απολογισμό που θα ακολουθήσει, οι παραπάνω (Μπεμπέτσος Γιώργος, Μεϊμαρίδης Γιάννης, και Καψάλης Χρήστος, μέλη της τότε Επιτροπής) θα πρέπει να προβληματιστούν για τη μικρή συμμετοχή των ομάδων. Η Θεσσαλονίκη, μάλιστα, παρουσίασε μόλις τέσσερεις ομάδες, ενώ στο ξεκίνημα του θεσμού (το 1996) παρουσίασε οκτώ(!!!). Η θέσπιση κινήτρων για τους συλλόγους, ώστε να κατεβάσουν ομάδες, παρόμοια με αυτά που ισχύουν για τη σάλα, αλλά κυρίως η εδραίωση της πεποίθησης ότι τα μέλη της Ο.Χ.Ε., των Ενώσεων και οι κριτές δεν κάνουν κατάχρηση των ευκαιριών αναψυχής, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αύξηση του ενδιαφέροντος. Σημαντικό μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αύξηση του αριθμού των ομάδων που θα καρπώνονται τις χορηγικές παροχές και η ταυτόχρονη μείωση των «παρατρεχάμενων». Το άρθρο συνόδευε η εξαιρετική γελοιογραφία του συνεργάτη μου Βαγγέλη Κακαρίμπα.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, διαπιστώνω πως το άθλημα μετανάστευσε (δεν θα επιτρέψουμε όμως οριστικά) για άλλες πολιτείες। Πιστεύω ο νόστος για τις παραλίες της Χαλκιδικής, της Πιερίας, της Καβάλας και της Ξάνθης θα το επαναφέρει πίσω στα μέρη όπου το καλοκαίρι του 1996 πραγματοποιήθηκε το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Αλικάκος και οι συνεργάτες του) και στο οποίο συμμετείχαμε με δύο ομάδες γυναικών και τέσσερεις ανδρών। Και μπορεί οι παραλίες της Δυτικής και Νότιας Ελλάδας να είναι ελκυστικές, όπως δεν έπαψαν ποτέ να είναι οι δικές μας, διατηρούμε όμως για τον εαυτό μας το δικαίωμα να συνεχίσουμε να τις φορτίζουμε ενεργειακά διοργανώνοντας Τουρνουά για τους αθλητές μας πάνω από όλα।
Πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στην στήλη «Χειροδικίες», που διατηρούσα στην «Αθλητική Ηχώ» (και αναδημοσίευε η «Αθλητική Μακεδονίας»),το παρακάτω προφητικό, όπως πιστεύω, κείμενο με τίτλο: «Beach Handball : Προσοχή στις ενδείξεις του προϊόντος», ένα απόσπασμα του οποίου θέλω να επαναδιαπραγματευτώ εδώ, στο μη ειδησεογραφικό διαδικτυακό ημερολόγιό μου. Αυτή είναι η παράγραφος:
«Στον αναγκαίο απολογισμό που θα ακολουθήσει, οι παραπάνω (Μπεμπέτσος Γιώργος, Μεϊμαρίδης Γιάννης, και Καψάλης Χρήστος, μέλη της τότε Επιτροπής) θα πρέπει να προβληματιστούν για τη μικρή συμμετοχή των ομάδων. Η Θεσσαλονίκη, μάλιστα, παρουσίασε μόλις τέσσερεις ομάδες, ενώ στο ξεκίνημα του θεσμού (το 1996) παρουσίασε οκτώ(!!!). Η θέσπιση κινήτρων για τους συλλόγους, ώστε να κατεβάσουν ομάδες, παρόμοια με αυτά που ισχύουν για τη σάλα, αλλά κυρίως η εδραίωση της πεποίθησης ότι τα μέλη της Ο.Χ.Ε., των Ενώσεων και οι κριτές δεν κάνουν κατάχρηση των ευκαιριών αναψυχής, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αύξηση του ενδιαφέροντος. Σημαντικό μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αύξηση του αριθμού των ομάδων που θα καρπώνονται τις χορηγικές παροχές και η ταυτόχρονη μείωση των «παρατρεχάμενων». Το άρθρο συνόδευε η εξαιρετική γελοιογραφία του συνεργάτη μου Βαγγέλη Κακαρίμπα.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, διαπιστώνω πως το άθλημα μετανάστευσε (δεν θα επιτρέψουμε όμως οριστικά) για άλλες πολιτείες। Πιστεύω ο νόστος για τις παραλίες της Χαλκιδικής, της Πιερίας, της Καβάλας και της Ξάνθης θα το επαναφέρει πίσω στα μέρη όπου το καλοκαίρι του 1996 πραγματοποιήθηκε το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Αλικάκος και οι συνεργάτες του) και στο οποίο συμμετείχαμε με δύο ομάδες γυναικών και τέσσερεις ανδρών। Και μπορεί οι παραλίες της Δυτικής και Νότιας Ελλάδας να είναι ελκυστικές, όπως δεν έπαψαν ποτέ να είναι οι δικές μας, διατηρούμε όμως για τον εαυτό μας το δικαίωμα να συνεχίσουμε να τις φορτίζουμε ενεργειακά διοργανώνοντας Τουρνουά για τους αθλητές μας πάνω από όλα।
Για δες που ανεβήκανε στην πλάτη μας ρε μάγκα και θέλουν να μας δείρουν, να μας βάλουν φυλακή» (Τζίμης Πανούσης)
Διαβάσαμε το πρόγραμμα του φετινού Πρωταθλήματος με τις ημερομηνίες των μέχρι τώρα ανακοινωθέντων Τουρνουά Beach Handball (σε Κέρκυρα, Λαμία, Αθήνα και Πάτρα) και μας έπιασε κρύος ιδρώτας να προλάβουμε, εάν γίνεται, να πάρουμε άδεια από τις εργασίες μας, να τακτοποιήσουμε τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, να εξασφαλίσουμε χρήματα για τα έξοδα του ταξιδιού και φυσικά να επιτύχουν τα παραπάνω και οι συμπαίκτες μας ώστε να βγάλουμε μια ομάδα που να παρουσιαστεί εγκαίρως στο γήπεδο την ώρα των αγώνων. Η Επιτροπή B.H. δεν βρήκε ούτε έναν συνεργάτη πρόθυμο να οργανώσει Τουρνουά σε καμία παραλία από τον Έβρο έως την Λαμία. Καμία επιχείρηση ψυχαγωγίας, κανένα κάμπινγκ ή κατασκήνωση δεν άρεσε στα μέλη της ή (το πιθανότερο) κανένας επιχειρηματίας δεν δελεάστηκε από τους επαχθείς όρους που του έθεσαν (διαβάστε την Προκήρυξη στο site της Ο.Χ.Ε.). Θυμηθείτε τις διοργανώσεις μας σε κατασκηνώσεις («Αλεξάνδρα» στην Καβάλα, «Happy Days» στο Βατοπέδι, «Yuppi Camp» στην Κρυοπηγή), σε κάμπινγκ (Κρυοπηγή, Ράχες Φθιώτιδας, Μυρωδάτο Ξάνθης, Άγιος Ιωάννης Πηλίου) και σε παραλίες τουριστικών περιοχών (Τορώνη, Ιερισσός, Επανωμή) αλλά και αστικών κέντρων (Αρετσού, Δ.Ε.Θ.) και φυσικά τα καλά οργανωμένα Τουρνουά του Κολλεγίου Ανατόλια. Όλα τα παραπάνω ήταν προσιτά σε εμάς τους Μακεδόνες καθώς λάμβαναν χώρα σε μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη και προϋπέθεταν χαμηλό κόστος καθώς εξασφάλιζαν δωρεάν διαμονή και διατροφή στους αθλητές. Κυρίως δε αυτά στις παιδικές κατασκηνώσεις στις οποίες οι παροχές προς τους συντελεστές του Τουρνουά προέρχονταν από την άριστη πολυετή προσωπική και επαγγελματική σχέση κάποιων από εμάς με τους επιχειρηματίες της εγκατάστασης, όπως του Δημήτρη Σαλονικιού πολύπειρου στελέχους των παιδικών κατασκηνώσεων. Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις δεν έλειψαν τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων στους οποίους εξασφαλίσαμε ακόμη και την εμφάνιση. Πρέπει βεβαίως να πούμε πως στα Τουρνουά που οργάνωσε ο Δημήτρης Καρράς στην Αιδηψό, στις Ράχες Φθιώτιδας, στο Πήλιο και στην Αίγινα όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες είχαν δωρεάν παροχές που εξασφάλιζε από χορηγίες ο ακατάβλητος καθηγητής των Τ.Ε.Φ.Α.Α. ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να κοιμηθεί στην παραλία, στο αμάξι του ή σε σκηνή.
Διαβάσαμε το πρόγραμμα του φετινού Πρωταθλήματος με τις ημερομηνίες των μέχρι τώρα ανακοινωθέντων Τουρνουά Beach Handball (σε Κέρκυρα, Λαμία, Αθήνα και Πάτρα) και μας έπιασε κρύος ιδρώτας να προλάβουμε, εάν γίνεται, να πάρουμε άδεια από τις εργασίες μας, να τακτοποιήσουμε τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, να εξασφαλίσουμε χρήματα για τα έξοδα του ταξιδιού και φυσικά να επιτύχουν τα παραπάνω και οι συμπαίκτες μας ώστε να βγάλουμε μια ομάδα που να παρουσιαστεί εγκαίρως στο γήπεδο την ώρα των αγώνων. Η Επιτροπή B.H. δεν βρήκε ούτε έναν συνεργάτη πρόθυμο να οργανώσει Τουρνουά σε καμία παραλία από τον Έβρο έως την Λαμία. Καμία επιχείρηση ψυχαγωγίας, κανένα κάμπινγκ ή κατασκήνωση δεν άρεσε στα μέλη της ή (το πιθανότερο) κανένας επιχειρηματίας δεν δελεάστηκε από τους επαχθείς όρους που του έθεσαν (διαβάστε την Προκήρυξη στο site της Ο.Χ.Ε.). Θυμηθείτε τις διοργανώσεις μας σε κατασκηνώσεις («Αλεξάνδρα» στην Καβάλα, «Happy Days» στο Βατοπέδι, «Yuppi Camp» στην Κρυοπηγή), σε κάμπινγκ (Κρυοπηγή, Ράχες Φθιώτιδας, Μυρωδάτο Ξάνθης, Άγιος Ιωάννης Πηλίου) και σε παραλίες τουριστικών περιοχών (Τορώνη, Ιερισσός, Επανωμή) αλλά και αστικών κέντρων (Αρετσού, Δ.Ε.Θ.) και φυσικά τα καλά οργανωμένα Τουρνουά του Κολλεγίου Ανατόλια. Όλα τα παραπάνω ήταν προσιτά σε εμάς τους Μακεδόνες καθώς λάμβαναν χώρα σε μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη και προϋπέθεταν χαμηλό κόστος καθώς εξασφάλιζαν δωρεάν διαμονή και διατροφή στους αθλητές. Κυρίως δε αυτά στις παιδικές κατασκηνώσεις στις οποίες οι παροχές προς τους συντελεστές του Τουρνουά προέρχονταν από την άριστη πολυετή προσωπική και επαγγελματική σχέση κάποιων από εμάς με τους επιχειρηματίες της εγκατάστασης, όπως του Δημήτρη Σαλονικιού πολύπειρου στελέχους των παιδικών κατασκηνώσεων. Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις δεν έλειψαν τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων στους οποίους εξασφαλίσαμε ακόμη και την εμφάνιση. Πρέπει βεβαίως να πούμε πως στα Τουρνουά που οργάνωσε ο Δημήτρης Καρράς στην Αιδηψό, στις Ράχες Φθιώτιδας, στο Πήλιο και στην Αίγινα όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες είχαν δωρεάν παροχές που εξασφάλιζε από χορηγίες ο ακατάβλητος καθηγητής των Τ.Ε.Φ.Α.Α. ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να κοιμηθεί στην παραλία, στο αμάξι του ή σε σκηνή.
Η Ένωση Θεσσαλονίκης ομολογεί με αυτόν τον έμμεσο τρόπο την αποτυχία της, στον τομέα του B.H., καθώς έχει στις τάξεις της και ένα ισόβιο μέλος της Επιτροπής το οποίο έχει πάρει, ως άλλη Θεά Άρτεμις του κυνηγιού, στο κατόπι το άθλημα με αποτέλεσμα να το εξαφανίσει από τους φυσικούς του υδροβιότοπους στη Βόρεια Ελλάδα και να καταδιώκει θηράματα πλέον νοτιότερα.
Ήδη συζητείται έντονα ανάμεσα στους μέχρι πρότινος εργάτες του σπορ (που είχαν την άλφα ή Βήττα συμβολή) ότι οι σημερινοί κρατούντες εξαργύρωσαν τις μετοχές που τους ενεχειρίσαμε όλοι μας, ώστε να αυξήσουν την απόδοση του αθλήματος, και αυτοί αγόρασαν καινούρια γκαρνταρόμπα για τα ανάκλιντρα που προσβλέπουν στις διεθνείς επιτροπές και τις σκιερές θέσεις των delegate στις παραλίες των τουριστικών θερέτρων, κτίζοντας παλάτια στην άμμο (κι’ ας λέει ο ποιητής ότι είναι κακό). Φυσικά όχι για τους ίδιους αλλά για την φουκαριάρα τη μάνα τους (που θέλει να τους δει διεθνείς)। Κανείς δεν σκέφτεται πως ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος αθλητής πρέπει να ταξιδέψει, παίρνοντας άδεια από την εργασία του, την Παρασκευή από τα χαράματα για να φθάσει στο προορισμό του, να παίξει μόλις φθάσει, να νοικιάσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ίσως χρειαστεί να φύγει και την άλλη μέρα αν, όπως πέρσι στο Ανατόλια, οι διοργανωτές σχεδιάσουν ένα Τουρνουά όπου οι άνδρες ξεχνούν γιατί ήρθαν και οι γυναίκες βαριούνται να παίζουν. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει κυρίως αθλητές άλλων περιοχών (αφού μαζική συμμετοχή Βορειοελλαδιτών πρέπει να αποκλειστεί) και τέλος να προκληθεί από την παρουσία των πολυάριθμων «λειτουργών» που απαιτούν σορτσάκια, φανέλες, καπέλα και φέτος και οδοιπορικά, όπως η αλήστου μνήμης Πρόεδρος των τότε (επι)κριτών (μας) Νάνσι Παπαδημητρίου. Ο φίλος μας Δημήτρης Τζουβάρας στον Αγιόκαμπο μας περιέγραψε τις εκατόμβες των αμνοεριφίων που θυσίαζε στην απληστία τους। Φέτος αποφάσισε να το τσικνίσει μόνος του και δεν κάλεσε κανέναν στο τραπέζι του, δυστυχώς και στα γήπεδά του।Ας δείξουμε σε όλους την μόνη και πραγματική μορφή του σπορ, ενός λαϊκού αθλήματος που προσφέρει ψυχαγωγία και αντιμετωπίζει τον αθλητή όχι ως τουριστικό target group (το οποίο καραδοκεί να απομυζήσει) αλλά ως πραγματικό πρωταγωνιστή άξιο να επιβραβευτεί με όλες τις παροχές που σήμερα προβλέπονται για τους διαιτητές και θα τον τιμάει με κάθε τρόπο (πολλοί αγώνες, παράλληλες εκδηλώσεις, προβολή στα Μ.Μ.Ε., βραβεύσεις, κ.ά।)।Για να μην καταντήσει το σπορ ένα κλαμπ γκόλφερ ή μια λέσχη μπριτζ. Ας κάνουμε στους κοινούς χώρους διαβίωσης, ψυχαγωγίας και αγώνων (κατασκηνώσεις, κάμπινγκ) πραγματικά φεστιβάλ με βραδιές μουσικής, με καλλιτεχνικά γεγονότα (εκθέσεις φωτογραφίας, αφίσας), με φεστιβάλ (ταινιών, τραγουδιού, χορού) και ότι άλλο βάλει ο νους μας. Εμείς οι Ακτιβιστές του Beach Handball το πετύχαμε στη Χαλκιδική, στην Κατερίνη, στον Πλαταμώνα, στον Αγιόκαμπο, στην Καβάλα και στην Ξάνθη έστω κι αν κοιμηθήκαμε στο ύπαιθρο, ή σε διπλές κουκέτες και φάγαμε σε πολύβουες τραπεζαρίες με παιδιά.
Ήδη συζητείται έντονα ανάμεσα στους μέχρι πρότινος εργάτες του σπορ (που είχαν την άλφα ή Βήττα συμβολή) ότι οι σημερινοί κρατούντες εξαργύρωσαν τις μετοχές που τους ενεχειρίσαμε όλοι μας, ώστε να αυξήσουν την απόδοση του αθλήματος, και αυτοί αγόρασαν καινούρια γκαρνταρόμπα για τα ανάκλιντρα που προσβλέπουν στις διεθνείς επιτροπές και τις σκιερές θέσεις των delegate στις παραλίες των τουριστικών θερέτρων, κτίζοντας παλάτια στην άμμο (κι’ ας λέει ο ποιητής ότι είναι κακό). Φυσικά όχι για τους ίδιους αλλά για την φουκαριάρα τη μάνα τους (που θέλει να τους δει διεθνείς)। Κανείς δεν σκέφτεται πως ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος αθλητής πρέπει να ταξιδέψει, παίρνοντας άδεια από την εργασία του, την Παρασκευή από τα χαράματα για να φθάσει στο προορισμό του, να παίξει μόλις φθάσει, να νοικιάσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ίσως χρειαστεί να φύγει και την άλλη μέρα αν, όπως πέρσι στο Ανατόλια, οι διοργανωτές σχεδιάσουν ένα Τουρνουά όπου οι άνδρες ξεχνούν γιατί ήρθαν και οι γυναίκες βαριούνται να παίζουν. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει κυρίως αθλητές άλλων περιοχών (αφού μαζική συμμετοχή Βορειοελλαδιτών πρέπει να αποκλειστεί) και τέλος να προκληθεί από την παρουσία των πολυάριθμων «λειτουργών» που απαιτούν σορτσάκια, φανέλες, καπέλα και φέτος και οδοιπορικά, όπως η αλήστου μνήμης Πρόεδρος των τότε (επι)κριτών (μας) Νάνσι Παπαδημητρίου. Ο φίλος μας Δημήτρης Τζουβάρας στον Αγιόκαμπο μας περιέγραψε τις εκατόμβες των αμνοεριφίων που θυσίαζε στην απληστία τους। Φέτος αποφάσισε να το τσικνίσει μόνος του και δεν κάλεσε κανέναν στο τραπέζι του, δυστυχώς και στα γήπεδά του।Ας δείξουμε σε όλους την μόνη και πραγματική μορφή του σπορ, ενός λαϊκού αθλήματος που προσφέρει ψυχαγωγία και αντιμετωπίζει τον αθλητή όχι ως τουριστικό target group (το οποίο καραδοκεί να απομυζήσει) αλλά ως πραγματικό πρωταγωνιστή άξιο να επιβραβευτεί με όλες τις παροχές που σήμερα προβλέπονται για τους διαιτητές και θα τον τιμάει με κάθε τρόπο (πολλοί αγώνες, παράλληλες εκδηλώσεις, προβολή στα Μ.Μ.Ε., βραβεύσεις, κ.ά।)।Για να μην καταντήσει το σπορ ένα κλαμπ γκόλφερ ή μια λέσχη μπριτζ. Ας κάνουμε στους κοινούς χώρους διαβίωσης, ψυχαγωγίας και αγώνων (κατασκηνώσεις, κάμπινγκ) πραγματικά φεστιβάλ με βραδιές μουσικής, με καλλιτεχνικά γεγονότα (εκθέσεις φωτογραφίας, αφίσας), με φεστιβάλ (ταινιών, τραγουδιού, χορού) και ότι άλλο βάλει ο νους μας. Εμείς οι Ακτιβιστές του Beach Handball το πετύχαμε στη Χαλκιδική, στην Κατερίνη, στον Πλαταμώνα, στον Αγιόκαμπο, στην Καβάλα και στην Ξάνθη έστω κι αν κοιμηθήκαμε στο ύπαιθρο, ή σε διπλές κουκέτες και φάγαμε σε πολύβουες τραπεζαρίες με παιδιά.
Αν εσείς επιθυμείτε «να κρατήσουν οι χοροί» τότε εμείς «θα βρούμε αλλιώτικα, στέκια επαρχιώτικα, ώσπου η σύναξη αυτή σαν χωριό αυτόνομο θα ξεδιπλωθεί» (Διονύσης Σαββόπουλος)
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ BEACH HANDBALL
1 . Αγαπάμε τη χειροσφαίριση και θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα να την απολαμβάνουμε όλο το χρόνο και σε κάθε της μορφή, είτε παίζεται στο κλειστό γυμναστήριο, στο χόρτο ή στην άμμο. Θέλουμε να παίζουμε χάντμπολ όλο το χρόνο2. Ζητάμε να έχουμε την ευκαιρία να αγωνιζόμαστε σε επίσημες διοργανώσεις με πολλούς ακόμη συμμετέχοντες από όλη την Ελλάδα (και το εξωτερικό), που να τελούν υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πολιτείας και των αθλητικών οργάνων της. Θέλουμε διοργανώσεις με κύρος.
3. Επιθυμούμε να αγωνιζόμαστε σε Τουρνουά που να είναι ορθολογικά μοιρασμένα σε όλη την Ελλάδα, διότι δεν διαθέτουμε πάντα τον χρόνο και την οικονομική άνεση να ταξιδεύουμε μακριά από την κατοικία και την εργασία μας. Θέλουμε να παίζουμε και κοντά στο σπίτι μας.
4. Προτιμούμε να διαμένουμε σε κάμπινγκ και παιδικές κατασκηνώσεις που να μπορούν να παράσχουν σε εμάς τους αθλητές διαμονή και διατροφή δωρεάν ή σε πολύ χαμηλή τιμή και όχι σε ξενοδοχεία για να τονώσουμε τον τουρισμό της περιοχής (πράγμα που έτσι και αλλιώς κάνουμε). Δεν είμαστε τουρίστες, δώστε τα όλα δωρεάν στους αθλητές.
5. Θέλουμε οι διαιτητές να υπηρετούν το άθλημα όπως και εμείς εθελοντικά και χωρίς πρόσθετες παροχές. Να μην αμοίβονται και να εξασφαλίζουν και αυτοί τις στολές και τη μετακίνηση τους μόνοι τους χωρίς να μας προκαλούν. Όλοι μας εθελοντές και οι χορηγίες μοιρασμένες σε όλους.
6. Θέλουμε να καταργηθούν οι υποχρεωτικοί όροι για την εμφάνιση των ομάδων. Ναι στην ομοιομορφία όχι στην τυπολατρία και τις ποινές.
7. Θέλουμε ισότιμη μεταχείριση Ανδρών και Γυναικών στον σχεδιασμό των προγραμμάτων των Τουρνουά που θα δίνουν ίδιες ευκαιρίες σε όλους τους συμμετέχοντες για πολλούς αγώνες. Πολλοί αγώνες για όλους.
8. Θέλουμε αύξηση του αριθμού των ομάδων που συμμετέχουν στην τελική φάση (την οποία μέχρι σήμερα πληρώνουν οι ομάδες έτσι και αλλιώς). Αύξηση σε οκτώ ή απελευθέρωση του αριθμού των ομάδων. Όλοι στον τελικό.
9. Θέλουμε Τουρνουά που να είναι συγχρόνως και Φεστιβάλ ψυχαγωγίας και πολιτισμού με μαζικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τουρνουά γιορτές και όχι βραδινή έξοδος.
10. Τέλος, θέλουμε Εθνικές ομάδες αντιπροσωπευτικές του συνόλου του Ελληνικού δυναμικού του αθλήματος και όχι ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς με το εθνόσημο που αγοράζουν τον τίτλο καταβάλλοντας τα παράβολα και τα έξοδα. Πραγματικές Εθνικές ομάδες.
Εμπρός
Για να ένα χάντμπολ στην άμμο, στις παραλίες που αγαπάμε να κάνουμε διακοπές χωρίς ελιτίστικους περιορισμούς και με λογικές απαιτήσεις, όπου όλες οι παροχές θα απευθύνονται στους πρωταγωνιστές του αθλήματος, δηλαδή στους αθλητές και όλοι οι άλλοι συντελεστές του θα είναι εθελοντές και όχι «λαθρεπιβάτες» που θέλουν να ταξιδέψουν και στη γέφυρα.
Δείξαμε τον δρόμο με τη συμμετοχή και τη διοργάνωση των Τουρνουά του Δημήτρη Καρρά και του Μακεδόνα στη Χαλκιδική, την Κατερίνη, την Καβάλα και αλλού. Τώρα που το «προϊόν» συσκευάστηκε και πήρε το δρόμο για την Αθήνα, την Πάτρα και την Κέρκυρα με την σφραγίδα και το ISO της Επιτροπής της Ομοσπονδίας σας καλούμε να διαβάσετε ξανά τις οδηγίες και τις αντενδείξεις. Εμείς δεν θα μπούμε στο κοντέϊνερ.
«Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία , εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι (Βασίλης Παπακωνσταντίνου).
