ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Μέρος 3ο
Όπου ο Έκτωρ Παρο-τρύνει διώχνει τους σερβιτόρους αλλά κρατάει τον πιανίστα.

Στο προηγούμενο επεισόδιο σας είπα ότι ανακάλυψα στις μισθολογικές καταστάσεις δύο περιπτώσεις μισθοδοτούμενων σερβιτόρων οι οποίοι κλήθηκαν να σερβίρουν την πολιτική της διοίκησης της Ο.Χ.Ε. στους θαμώνες του μαγαζιού από τη Θεσσαλονίκη. Ο Θεόδωρος Κιουπτσίδης ήρθε με καλές συστάσεις αφού εργάστηκε και στο φουαγιέ (στο Συμβούλιο) της Ομοσπονδίας Πυγμαχίας και βέβαια στο Απόλλωνα Καλαμαριάς σε εποχές που αυτός βρισκόταν στην μεγάλη Εθνική κατηγορία και όχι σήμερα που μόλις του τελέσαμε το μνημόσυνο. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για τον Τάσο Κουμπίδη που διοίκησε έναν εύρωστο σύλλογο, που γιγαντώνεται μέχρι σήμερα συνεχώς και ήδη δεν μπορεί να βρει παπούτσια (παίκτες) στο μέγεθος του. Και οι δύο όμως ελάχιστα πάτησαν το πόδι τους στο πόστο τους και έτσι τα πιάτα (οι πολιτικές της Ε.Σ.Χ.Θ.) σερβίρονταν πάντα κρύα και αναγκάζονταν ο Διευθυντής Γρηγόρης Πετρίδης και η Σεφ Άρτεμη Καραμανλή να τα αφήνουν κρύα στα τραπέζια και να ακούν φυσικά τα μπινελίκια των πελατών। Καθώς όμως τα τζάμια του μαγαζιού της Ένωσης ήταν πάντα θολά και βρώμικα, ήτοι κυριαρχεί η αδιαφάνεια σε ότι γίνεται εκεί, πρέπει να δεχθώ ότι πιθανόν οι παραπάνω να παραιτήθηκαν κάποτε από τη δουλειά τους και να αντικατασταθήκαν από τους αναπληρωματικούς των προηγούμενων εκλογών. Δεν ξέρω όμως ποιοι είναι αυτοί και η ιστοσελίδα της Ε.Σ.Χ.Θ. τους παρουσιάζει ως μέλη του προσωπικού αυτοσαρκαζόμενη, είναι αλήθεια, καθώς πιο κάτω από το «Διοικητικό» αναγράφεται το «Όραμα» της Ένωσης. Πρόκειται βεβαίως για τα αποκυήματα της φαντασίας των μελών της που έχουν προκαλέσει η ομφαλοσκόπηση, η χρόνια κατάκλιση και οι αναθυμιάσεις της εκλογοκουζίναςτους όπου στις αμφιβόλου καθαριότητας χύτρες βράζουν άγνωστης προέλευσης υλικά με τοξική δράση και γλοιώδη υφή. Τουλάχιστον παραδέχονται πως βλέπουν οράματα και προσπαθούν να μας τα επιβάλουν ως την πραγματικότητα του όμορφου χαντμπολικά πλασμένου κόσμου τους ενώ πρόκειται για ένα «μάτριξ». Η πραγματικότητα που βιώνει ο Π.Α.Ο.Κ. του Γρηγόρη Πετρίδη και του Στέλιου Σεϊρεκίδη καμμία σχέση δεν έχει με αυτή των υπόλοιπων συλλόγων της πόλης αλλιώς δεν θα εξαχνώνονταν σαν τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Β.Α.Ο., ούτε θα εκποιούσαν τα υπάρχοντά τους όπως ο Απόλλων Σταυρούπολης, που διέλυσε όλα τα άλλα αθλητικά τμήματά του. Η γεωγραφία του αθλήματος στην πόλη μοιάζει με το Ρίο ντε Τζανέϊρο όπου δίπλα στους ουρανοξύστες (με τα μέτρα του αθλήματος πάντα) στριμώχνονται οι φαβιέλες των φτωχών. Πάρτε φίλοι μου το κόκκινο χαπάκι και θα δείτε.

Τέλος, για το κλείσιμο του σημερινού (εγκεφαλικού) επεισοδίου αφήνω την ενδελεχή εξέταση του πιανίστα. Θα αναρωτηθείτε τι γυρεύει σε μια καντίνα ένα λουστραρισμένο πιάνο με ουρά και ένας πιανίστας με φράκο. Ο Μιχάλης Πάππου έχει προσληφθεί για να συνοδεύει με τις μελωδίες που παίζει στο πιάνο το γεύμα και το δείπνο των θαμώνων. Πρέπει να ομολογήσω, ως ανελλιπώς παρόν σε όλες τις Συνελεύσεις και τις συσκέψεις της Ένωσης, ότι ο Μισέλ βρίσκεται πάντοτε στο σκαμνί του και οι μελωδίες του είναι γλυκές και αρμονικές. Θυμάμαι σε γεύμα (σύσκεψη για την ανάπτυξη το λέγανε) που παρέθεσε η Ένωση στα αποδυτήρια της Μίκρας ο εκλεπτυσμένος Μισέλ αρνήθηκε να παρευρεθεί θεωρώντας, και πολύ σωστά, πως ο χώρος αυτός δίπλα στα αφοδευτήρια δεν συνάδει με την τέχνη του. Κάποιοι άλλοι έκριναν βεβαίως αλλιώς. Ο Μισέλ μιλάει καθαρά και στρωτά με έναν πλαστικό, και όχι ξύλινο λόγο , τηρώντας ισορροπίες, κρατώντας προσχήματα, με διακριτικότητα και σεβασμό προς όλους τους συνομιλητές του, υπερασπιζόμενος όμως με ζήλο και σθένος την όποια πολιτική της Ένωσης και εκτελεί χρέη πολιτικού κομισαρίου της Διοίκησης του Στέλιου Αγγελλούδη. Η άσκηση της τελευταίας αυτής του αρμοδιότητας συναντάει πολλά προσκόμματα καθώς πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τον Πρόεδρο ότι είναι συμπολιτευόμενοι επειδή και μόνον τον ψηφίζουν στις Συνελεύσεις της Ο.Χ.Ε. (όταν κάθε άλλη κίνηση θα ήταν αυτοκτονία) ενώ αυτοί οι ίδιοι τον υπονομεύουν αφού καταδιώκουν τους δημιουργικούς ανθρώπους του χώρου και επιδίδονται μετά μανίας στην αποκάλυψη των σύκων (συκοφαντούν κοινώς). Ακόμη κάποιοι από τους «συναδέλφους» του τον υποκαθιστούν με κάθε ευκαιρία υπογράφοντας αντ’ αυτού κείμενα και συγκαλώντας συσκέψεις για την ανάπτυξη όπως ο ίδιος διαπίστωσε έκπληκτος στην προηγούμενη Συνέλευση εις επήκοον όλων μας. Ο Πάππου αναγκάζεται, όπως πολλοί άλλοι να κάνει δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα (όπως βολεύει την Ένωση) όπως του Αντιδημάρχου Νεάπολης και του Υπεύθυνου για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεσσαλονίκης. Και όμως βρίσκεται επαξάπαντος στο πόστο του καλοξυρισμένος και ατσαλάκωτος κάθε βράδυ παίζοντας τις παρτιτούρες του εις ώτα μη ακουόντων. Μετά από αυτά που διαπίστωσα προτείνω να πάψουμε να πυροβολούμε τον πιανίστα. Αν και ο λαός μας λέει «ο κ….. βρακί δεν έχει, ο π……. μας κορδέλα θέλει» εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η επαναπρόσληψη του δεν είναι σπατάλη αλλά επένδυση. Τώρα ποιο σωματείο θα του δώσει υποψηφιότητα αφού σε κανένα δεν συμμετέχει ενεργά, δεν ξέρω αλλά καθώς τόσα και τόσα διαλύονται ή αδιαφορούν για τα κοινά όλο και κάποιο θα βρεθεί. Εδώ βρήκε η Καραμανλή τους Πρωτοπόρους (στο δικαίωμα ψήφου τους συνέβαλλαν εξάλλου τόσες άλλες ομάδες), ο λαοφιλής και λαοπρόβλητος Μισέλ δεν θα βρει; Τώρα αν ο Μιχάλης ανήκει στο Γεωργοπαπανδρεϊκό ή στο Βενιζελικό μπλοκ και είναι περισσότερο ή λιγότερο θεμιτός στο ανακαινισμένο μαγαζί δεν είναι θέμα της εκπομπής μου, που θυμίζω ότι είναι καθαρά εκλο-μαγειρική. Ψηφίζω λοιπόν να μείνει ο πιανίστας και να του ανανεώσουμε μάλιστα την γκαρνταρόμπα.
Στο αμέσως επόμενο επεισόδιο ο Έκτωρ Παρο-τρύνει συναντάει το ιερό τέρας της κουζίνας μέσα στο ίδιο του το άντρο (αν και θηλυκό). Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Μη το χάσετε.