Συνταγή 2η: Η ΕΠΑΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΒΙΕΛΕΣ ΜΑΣ

    Φαρμάκ(ι)α

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΠΟΝΟ (ή ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ)

Συνταγογραφεί ο Γιάννης Μπαχάς

Τα συνταγογραφημένα κείμενα να λαμβάνονται μια φορά το τριήμερο. Προηγούμενη εμπειρία δείχνει πως έχουν σημαντικές παρενέργειες στα πρόσωπα που αναφέρονται σε αυτά ενώ ο γράφων πάσχει από Μιθριδατισμό και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας καθώς έχει δοκιμάσει όλα τα δηλητήρια των παραγόντων που σέρνονται στο άθλημα..

    
    Αξιολογώντας όλα τα στοιχεία που συλλέξαμε από τη πολυετή μας παρουσία στον χώρο από τότε ακόμη όπου παράγοντες σαν τον Γρηγόρη Πετρίδη και τον Δημήτρη Σαουλίδη δεν είχαν παιδιά, ή αυτά δεν είχαν ακόμη ασχοληθεί με το άθλημα ώστε να ενδιαφερθούν να εκλεγούν στην Ένωση για να τα φροντίσουν, είδαμε πως η λειτουργία του «Σπιτιού του Χάντμπολ» αποτέλεσε και «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» για τους συλλόγους της πόλης. Και αν και εμείς είμαστε «Πολύ σκληροί για να πεθάνουμε» δεν μείναμε αλώβητοι από τις «ευεργετικές» επιδράσεις ενός θεσμού που έγινε για να μας υπηρετήσει.

     Η σκάλα και η κερκίδα στη θέση των εστιών στο κλειστό των Αμπελοκήπων.   

    Πλέον οι Διοικήσεις των Εθνικών και των Δημοτικών Γυμναστηρίων απερίσπαστες από την συνεχή όχληση μας μπόρεσαν επιτέλους να μετατρέψουν τους αγωνιστικούς χώρους, που είχαν σχεδιαστεί αρχικά και για τη χειροσφαίριση, σε σπίτια του βόλλεϋ και του μπάσκετ. Έβαλαν δε κερκίδες στον χώρο της μίας εστίας για να στεγάσουν πιο πολλούς οπαδούς διώχνοντας περισσότερους, από τους «αναλώσιμους» χειροσφαιριστές. Το Δ.Α.Κ. Καλαμαριάς έστειλε τον Απόλλωνα στη Μίκρα και, αφού αυτός διαλύθηκε, έγινε γυμναστήριο εχθρικό πλέον προς το άθλημά μας. Η Διοίκηση του ιδιόκτητου γυμναστηρίου του Β.Α.Ο. επέλεξε να διαλύσει την ιστορική του ομάδα για να εισπράξει περισσότερα από τις μισθώσεις και τις Ακαδημίες του των άλλων δύο αθλοπαιδιών. Το ίδιο είχε γίνει αρκετά χρόνια πριν με το Ε.Α.Κ. Νεάπολης (όπου η ομάδα μπάσκετ του Μακεδονικού αφού έδιωξε το χάντμπολ «έφτυσε» και την τοπική κοινωνία πηγαίνοντας στην Κοζάνη) και με το Ε.Α.Κ. Αμπελοκήπων που φυσικά ουδέποτε γεμίζει την επιπλέον κερκίδα του, κόβουν όμως οι εισπράκτορες της Ε.ΚΑ.Σ.Θ. αρκετά εισιτήρια από τις εκατοντάδες ομάδες μπάσκετ που λειτουργούν στην πόλη μας. Το Μίκρα 2 έβαλε κερκίδες στον χώρο της εστίας και ασφυκτιεί ήδη κι ας χρησιμοποιεί δύο από τα τρία γήπεδα της Μίκρας και καλοβλέπει πλέον το «Σπίτι». Να θυμηθούμε, εμείς φυσικά γιατί κάποιοι παράγοντες δεν είχαν κάνει καν την εμφάνισή τους τότε, το κλειστό της Σίνδου, της Επανωμής, της Καλλικράτειας, το Δ.ΑΚ.Ευόσμου και πολλά άλλα γυμναστήρια Το ισοζύγιο των θανάτων (κλεισιμάτων) και των γεννήσεων συλλόγων και γυμναστηρίων στη Θεσσαλονίκη είναι σαφώς τα τελευταία χρόνια υπέρ των θανάτων και σε αυτό το θανατικό που έπεσε στο άθλημα τη μεγαλύτερη ευθύνη, πέρα από αυτή που αναλογεί στους ίδιους τους συλλόγους, φέρουν οι Διοικήσεις της Ε.Σ.Χ.Θ. που ανέλαβαν μετά την εμπνευσμένη διεύθυνση του Θανάση Σιούλη.

    Η ομάδα του Ελλάνιου Δία που έχει έδρα στη Μίκρα (αλλά όχι και προπόνηση).
     Ο καθένας μπορεί να δει στο πρόγραμμα λειτουργίας του Ε.Α.Κ. Μίκρας πως ο Π.Α.Ο.Κ., κυρίως, και δευτερευόντως ο Άρης και ο Ηρακλής χρησιμοποιούν όλες τις διαθέσιμες ώρες του γυμναστηρίου ενώ άλλοι σύλλογοι με έδρα μάλιστα την περιοχή και το γήπεδο δεν δικαιούνται καμία. Το πρόσχημα της Διοίκησης της Μίκρας πως ο Π.Α.Ο.Κ. είναι ο περσινός Πρωταθλητής και προπορεύεται φέτος στο Πρωτάθλημα Γυναικών είναι ένα σαφές μήνυμα πως πρέπει οι υπόλοιπες ομάδες να διαλυθούν και να εκχωρήσουμε την εκπροσώπηση της πόλης στον μεγάλο και ανάλγητο αδελφό που σημειωτέον ήρθε πολύ μετά από εμάς στο χώρο. Την ίδια ώρα ο Π.Α.Ο.Κ. χρησιμοποιεί στα ευρωπαϊκά του παιχνίδια το ιδιόκτητο γήπεδο του, το οποίο όμως δεν διαθέτει για τις εγχώριες διοργανώσεις διότι προφανώς δεν τον συμφέρει. Και Πρόεδρος της Ένωσης είναι ο Γρηγόρης Πετρίδης έφορος του Π.ΑΟ.Κ. Έτσι λοιπόν το κύκλωμα συμπληρώνεται και οι μεγάλοι μπορούν να είναι ήσυχοι πως θα γίνουν μεγαλύτεροι και οι μικροί θα χαθούν.
    Την ίδια ώρα ο Ηρακλής που αγόρασε τη θέση του Β.Α.Ο. στη Β’ Εθνική (αφού μόνος του έπεφτε κάθε χρόνο επάνω στον Μακεδόνα) δεν καλύπτεται προπονητικά και αν και έχει έδρα τη Μίκρα εντούτοις ζητάει από τον Ηρακλειδέα βετεράνο ποδοσφαιριστή Θωμά Σεντελίδη, ακόμη Προέδρο στο Περιφερειακό Αθλητικό Κέντρο της Δυτικής Θεσσαλονίκης, και τις καλύτερες από τις ελάχιστες ώρες που διαθέτει στο άθλημα το Ε.Α.Κ. Ευόσμου. Ένα δεύτερο λοιπόν κύκλωμα μας αποκλείει από την προπόνηση στην έδρα μας. Στο γήπεδο μάλιστα όπου το 1998 ο Μακεδών αγόρασε το δίχτυ προκειμένου ο τότε Διευθυντής του Άρης Πουρπουλάκης να μας το παραχωρήσει. Μαζί μας στεγάστηκαν ο Μακεδονικός Νεάπολης και ο Απόλλων Σταυρούπολης που δεν συμμετείχαν φυσικά τότε στα έξοδα.

    Η ομάδα των "Πρωτοπόρων" που παραμένει και αυτή άστεγη.
     Στην περίπτωση της Μίκρας η ομάδα των Πρωτοπόρων Θεσσαλονίκης (για την οποία θα συνταγογραφήσω ειδικώς στο μέλλον) μας πρόλαβε στην καταγγελία της για το καθεστώς εύνοιας στις προπονήσεις και έλαβε μια «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» απάντηση από τον Διευθυντή της Παύλο Αναστασιάδη που τους προέτρεπε να συμμετέχουν στα πρωταθλήματα Βετεράνων. Η εκπρόσωπος τους στην Ένωση Άρτεμις Καραμανλή, παλιά παίκτρια του ΒΑ.Ο., φαίνεται πως και αυτούς τους χρησιμοποίησε ως «avatar», όπως παλαιότερα την Βεργίνα, για να παραμείνει στον συνεχώς διευρυνόμενο θώκο της. Όμως και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για την παρουσία της στην Ε.Σ.Χ.Θ. καθώς ακόμη και παίκτες μας βοήθησαν ώστε να μην μηδενιστεί η ομάδα της πέρσι. Και δεν θυμόμαστε κανένα να έκανε κάτι παρόμοιο στο παρελθόν για εμάς.

    "Τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας δικά μας", για τον Π.Α.Ο.Κ.
    Η ακατανόητη εμμονή να προσεταιριστεί το άθλημα τις καταχρεωμένες Π.Α.Ε. (με τους οπαδούς με την ποδοσφαιρική συμπεριφορά που κατέστρεψαν πέρσι το δάπεδο της Μίκρας) σε ένα άθλημα κατά νόμο ερασιτεχνικό με τη θυσία όλων των μικρών ερασιτεχνικών ομάδων οδήγησε ήδη σε μαρασμό το τοπικό πρωτάθλημα των Ανδρών που ενώ θα έπρεπε να είναι η πρώτη στην τάξη διοργάνωση υπολείπεται ακόμη και του Πρωταθλήματος Μίνι. Εδώ υπάρχει ακόμη μια εμμονή, αυτή της «Ανάπτυξης» η οποία περνάει, για τους κρατούντες, μόνο μέσα από τη διάδοση της χειροσφαίρισης στις μικρές ηλικίες. Λες και η μέριμνα για τους ενήλικες δεν θα έφερνε τα παιδιά τους στο σπορ (που ήδη τα φυγαδεύουν σε άλλα αθλήματα). Και έτσι με την αυθαιρεσία, την αναλγησία και την αλαζονεία όλων των υποκριτικώς κοπτόμενων για το καλό του ερασιτεχνικού αθλητισμού που διοικούν τα κλειστά γυμναστήρια και την Ένωση Θεσσαλονίκης το «Σπίτι του Χάντμπολ» έγινε η έπαυλη, η βίλα ή καλύτερα το εξοχικό του Π.Α.Ο.Κ. όπου φιλοξενεί ενίοτε και άλλους ευγενείς συγγενείς του, τον Άρη και τον Ηρακλή σε μια διαρκή Σύνοδο G3 των «ισχυρών» της πόλης και στους υπολοίπους μένει να πάρουν οι ίδιοι τα G3 (μεταφορικώς φυσικά).

    Ο Δημήτρης Σαλονικιός ο μόνος που μίλησε για την αυθαιρεσία των "μεγάλων" στη Συνέλευση της Ε.Σ.Χ.Θ.
     Από σημειωτικής απόψεως είναι ενδιαφέρον ότι οι ομάδες των μεγάλων πλέον δεν μεταφέρουν τις μπάλες και τις στολές τους στα γραφεία τους ή όπου αλλού αλλά τις αφήνουν στο γραφείο της Ένωσης (ακόμη και τα νερά του ο Π.ΑΟ.Κ.), στις αποθήκες (τις μπάλες τους) και στην αίθουσα συσκέψεων (τις στολές του ο Άρης). Πολλές δε φορές κάποιοι προπονητές παίρνουν και τα κλειδιά των αποδυτηρίων καθώς αφήνουν μέσα τα πράγματά τους για την άλλη μέρα. Εκτός και εάν έχουν ρεπό, όπως συχνά έχει ο Π.ΑΟ.Κ. τη Δευτέρα, οπότε τα ανοίγουν την Τρίτη. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο εξοργιστικό είναι να ακούμε να ονομάζουν οι παράγοντες του Π.Α.Ο.Κ. το πατρικό τους «Παλατάκι» και να μας καλούν να συνδράμουμε την ευρωπαική τους προσπάθεια.

    Εμείς θέλουμε να κατέβουμε στο γήπεδο ως παίκτες και κανένας δεν θα μας κάνει από ενεργούς ερασιτέχνες χειροσφαιριστές, οπαδούς και χειροκροτητές.