Ο ΚΘΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Όπως είπε και ένας από τους παλαιότερους παίκτες μας στην άμμο, ο Δημήτρης Χατζησάββας : «Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος οφθαλμολάγνος παράγοντας στο beachhandball και οργανώνει τα Τουρνουά κατά αυτό τον τρόπο». Και έχει φυσικά δίκιο, αφού και σε αυτό το Τουρνουά οι μόλις τέσσερεις γυναικείες ομάδες «υποχρεώθηκαν» (διαμαρτύρονταν εν χορώ το Σάββατο βράδυ οι παίκτριες του δικού μας Άγγελου Μαυρίδη, κατάκοπες μετά από έξι αγώνες) να παίζουν ατερμόνως μεταξύ τους, ίσως γιατί κάποιοι να έλπιζαν πως θα βγουν επιτέλους από (τα λίγα) ρούχα τους. Όσο για τις ανδρικές ομάδες, αυτές έδωσαν μόλις τρεις ή και τέσσερεις αγώνες. Καθώς φαίνεται το θέαμα που παρουσιάζουν δεν προάγει το σπορ και οι φωτογράφοι (ποιοι;) δεν βρίσκουν σε αυτούς κανένα ενδιαφέρον. Αποκορύφωμα της απαξίας της ανδρικής συμμετοχής, το ότι οι διοργανωτές προέβλεψαν μόνο έναν αγώνα για την κατάταξη μεταξύ των δύο τρίτων και των δύο τετάρτων των ομίλων για να αποφύγουν ακόμη δύο αγώνες. Έτσι η, καλύτερη από τη δική μας, ομάδα της Κοζάνης τερμάτισε έβδομη (ο Κθούλου έκτος) καθώς είχαμε την «τύχη» να παίξουμε με την ομάδα- φάντασμα του Ιωνικού Λαμίας. Αλήθεια, γιατί εξακολουθούμε να παίζουμε σε Τουρνουά που δεν μας «παίζουν»; Στα δικά μας τώρα.
Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΑΣ
Είμαστε πλέον η μακράν πολυπληθέστερη και με μεγαλύτερη συνοχή ομάδα της Ελλάδας. Περισσότεροι από δεκαπέντε αθλητές, σε δύο μόλις Τουρνουά, έπαιξαν με τα χρώματά μας, ενώ δανείσαμε και παίκτες και στην ομάδα του Διός, του Θάνου Μαντζούνη που ούτε και σε αυτό το Τουρνουά δεν ήταν όπως υπόσχονταν «πήκτρα». Στην αναφορά ομάδας της διοργάνωσης έδωσαν παρόν έντεκα παίκτες ,οι: Γιάννης Μπαχάς, Γιώργος Δρόσος, Γιώργος Φλογενίδης, Δημήτρης Τσαβδαρίδης, Μπάμπης Καλαβρινός, Λευθέρης Σαλτσόγλου, Χρήστος Κυρκενίδης, Ηρακλής Αδαμίδης, Νώντας Φουντουκάκης, Αλέκος Κατσούνης και Δημήτρης Χατζησάββας.
ΟΙ (ΛΙΓΟΙ) ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ
Και πάλι κληθήκαμε να παίξουμε με τις ίδιες δύο ομάδες, την Παρασκευή με την Vamos 2005 και την Μεταλλοπλαστική Αριστοτέλης και το Σάββατο με το αερικό, τον Ιωνικό Λαμίας. Στον αγώνα με τον πρώτο, κάναμε και πάλι ένα εξαιρετικό πρώτο σετ, το οποίο δεν κερδίσαμε από δικά μας λάθη και κακές επιλογές, το σκορ του 13-12, ενώ στο δεύτερο δεν καταβάλλαμε ιδιαίτερη αντίσταση και το χάσαμε με 17-10. Ο Αδαμίδης Ηρακλής ήταν ασυναγώνιστος αλλά και ο Μπάμπης Καλαβρινός και ο Νώντας Φουντουκάκης ήταν σταθερές αξίες. Στο τέρμα μας σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης και ήταν τα μόνα διαστήματα που δεν έβλεπε αγώνα πίσω από τη φωτογραφική του μηχανή, φαντάζομαι πως θα ήθελε να μπορεί να την κρατάει και όταν ο αντίπαλος του θα σουτάρει προς την εστία μας, το πλάνο θα ήταν εξαιρετικό αλλά αυτό είναι διαστροφή και δεν πρέπει να του δίνουμε ιδέες. Στον δεύτερο αγώνα της Παρασκευής με την Μεταλλοπλάστικη ηττηθήκαμε κατά κράτος με 22-12 και 17-8. Μόνο παρήγορο πως ακόμη ένας μας μπήκε στο κλαμπ των αποπειραθέντων και επιτυχόντων την στροφή, κι ας ήταν το αισθητικό αποτέλεσμα της προσπάθειας του σαν το αργό γύρισμα καλοψημένου γύρου, όσο για την αποτελεσματικότητά του δεν θα μπορούσε να ήταν παρά μηδενική όση και η δύναμη που του απέμενε μετά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε. Ο λόγος για τον Γιάννη Μπαχά, που προσπέρασε τον Χατζησάββα που το’χει αλλά δεν μας το έδειξε ακόμη. Βάζει όμως στοίχημα πως θα το δούμε όποτε θέλει. Πολύ τζογαδόρος ο Δημήτρης. Στην άμυνα υψώνεται σαν απόρθητος πύργος ο Μι-Νώντα-υρος, στις επάλξεις του οποίου τσακίστηκε αρκετές φορές ο Λαζαρίδης του Αριστοτέλη, δυστυχώς όμως οι πλάτες του δεν καλύπτουν και τα δώδεκα μέτρα του πλάτους του γηπέδου. Έμπαιναν γκολ και από αλλού. Στο τέρμα ο Λευθέρης Σαλτσόγλου που έγινε και αυτός φωτομανιακός και πλέον γεμίζει γιγάντιες κάρτες μνήμης βοηθώντας τη δικιά του μνήμη (και λίμπιντο). Σύντομα στον αγώνα αυτό στερηθήκαμε τις υπηρεσίες, και τη γκρίνια, του Κατσούνη που πήρε αμέσως κόκκινη για μαρκάρισμα το οποίο αν ήξερε ο Ορεστίδης που του την έδειξε τι περάσαμε για να μας εξηγήσει το δίκιο του ο Αλέκος, θα μας λυπόταν και δεν θα του την έδειχνε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας του έδειχνε ο Αλέκος το «φίδι» του, για το οποίο μίλησε με θαυμασμό ο παλαιός συμπαίκτης του Μεντζελλόπουλος. Ο Γιώργος Δρόσος βγήκε οικιοθελώς από την ομάδα όταν διαπίστωσε πως όλοι σφύριζαν κλέφτικα στην παρότρυνση του αρχηγού για κλήρωση. Το Σάββατο λόγο να ανηφορήσουν στη Πυλαία είχαν μόνο ο Νώντας Φουντουκάκης και ο Κώστας Ορφανίδης που επιχείρησαν να παρακολουθήσουν τη Σχολή Διαιτητών, ανεπιτυχώς όμως καθώς ο μεν πρώτος ήταν πολύ κουρασμένος για να την ολοκληρώσει και ο δεύτερος ήταν υπό την κηδεμονία του γιού του Αιμίλιου, πρόλαβε όμως να θορυβήσει όλους όσους γνωρίζει και από άλλους χώρους όπως την πυγμαχία και το μπάντμιντον, πράγμα που σίγουρα απόλαυσε. Την Κυριακή ξαναβρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον Ζευς, ο οποίος αν και χρησιμοποίησε τα παντελονάκια μας δεν δίστασε να μας πάρει και τα σώβρακα. Τα σετ 18-15 και 15-5. Μόνη μας ικανοποίηση το γεγονός πως ο Ζευς συνεχίζει να είναι πελάτης μας αφού και τώρα δανείστηκε τον φύλακα-Άγγελο του, Μαυρίδη. Στον αγώνα αυτόν είχαμε αρκετό εκνευρισμό και μπινελίκια, γεγονός που βρίσκω ενθαρρυντικό, αφού σημαίνει πως ενοχλούμαστε που χάνουμε και αυτό είναι μια καλή αρχή (13 χρόνια μετά τον πρώτο μας αγώνα, το 1996!!). Πέρα από τη γελοιότητα της μεταξύ μας ή με τους διαιτητές διένεξης ας μην ξεχνάμε, και να μην βιαζόμαστε να εκνευριστούμε από τα αποτελέσματα, πως είναι οι πρώτοι μας (λίγοι) αγώνες με μια τέτοια σύνθεση και θα δέσουμε και θα αποδώσουμε καλύτερα από αγώνα σε αγώνα.
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ.
Κατ΄αρχήν να παραδεχθούμε πως είναι μέγιστη προσφορά και δώρο για το σπορ και τους αθλητές του αυτό το Τουρνουά μέσα στην πόλη μας, όλα αυτά τα χρόνια που διεξάγεται.. Και το οφείλουμε πρωτίστως, στον Γιώργο Μπεμπέτσο και τον Στεπάν Παρτε-μιάν (γεύση του τι μπορώ να κάνω). Αναφορικά όμως με το πρόγραμμα του φετινού Τουρνουά και ως θεατές, γιατί αυτός κυρίως ήταν ο ρόλος μας, δεν μπορούμε να πούμε πως ενθουσιαστήκαμε από το αισθητικό αθλητικό ή εξωαθλητικό θέαμα που μας παρείχαν οι ομάδες των γυναικών, οι οποίες ήταν και οι μόνες που έπαιζαν όλο το Σάββατο. Ούτε οι στροφές που είδαμε μας ικανοποίησαν , ούτε οι διαστροφές μας ικανοποιήθηκαν. Παρατηρήσαμε στις έως τώρα στις πρώτες διοργανώσεις του 2008 μια γενικότερη έκπτωση σε όλους τους δείκτες που εμφανίζει στις εκθέσεις του για την δικιά του βέβαια ομάδα ο Κώστας Αλεξανδρής (τα γκολ με στροφή και με φόλοου) και ο Πρόεδρος της Επιτροπής ο Γιώργος Μπεμπέτσος (αριθμός Τουρνουά, ομάδων, παικτών και διαιτητών). Και φυσικά ευλογώντας τα γένια μας, σε όλους τους απολογισμούς είμαστε ένα πολύ σημαντικό μέρος τους, είτε με τον μεγαλύτερο αριθμό ομάδων (6 πέρσι στον Αγιόκαμπο!!!), είτε με διοργανώσεις Τουρνουά, είτε τέλος με την επιμόρφωση των αθλητών μας ως διαιτητών και παρατηρητών. Και μια και ο λόγος είναι για τη διαιτησία πρέπει κανείς να παραδεχθεί πως ήταν σαφώς υψηλότερου επιπέδου από ότι στον Αγιόκαμπο, κυρίως λόγω του άγρυπνου βλέμματος των Διεθνών. Ο Γιάννης (Ήττα) Βήττας (ο ήρωας των Μίκυ Μάους τρώει ναφθαλίνη όπως και ο ως άνω στον Αγιόκαμπο) έκανε πολύ καλά παιχνίδια και έναν ωραίο τελικό Ανδρών. Ο Μεντζελόπουλος ήταν ήπιος και φιλικός και οι Ορεστίδης, Τόλιος και Θεοδοσάκης έφεραν μια αύρα ευθυμίας και χαλαρότητας στους αγώνες που έκαναν. Ο Τύπος, στον οποίο τόση σημασία δίνουν κάποιοι, φέτος μας απαξιώνει και ενώ το 2004 η ΕΤ3 κάλυπτε τους τελικούς του Πηλίου και του Αγιόκαμπου, φέτος εξαφανίστηκε και φωτογραφίες παίρνει και στέλνει σε ενδιαφερόμενους και μη ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης, ο Γιάννης Βήττας και η Άρτεμις Καραμανλή. Όσο δε για την τηλεόραση και τις εφημερίδες είναι λίγο θλιβερή η εικόνα όλων μας που ξεφυλλίζουμε τις τελευταίες στους χώρους των αγώνων ψάχνοντας εναγωνίως, αλλά μάταια, φωτογραφίες και αποτελέσματα.
Και για να ρίξουμε και κάποιες προτάσεις στην άμμο, πιστεύουμε πως ένα άμεσο μέτρο για την βελτίωση των Τουρνουά είναι ο σωστός και δίκαιος για τους Άνδρες σχεδιασμός του προγράμματος. Και ένα δεύτερο (πρόταση του Δημήτρη Τσακίρη) η επαναφορά των, συμβολικών έστω, χρηματικών επάθλων. Να σιγοντάρουμε την πρότασή του πως μια πρώτη πηγή εσόδων που μπορούν να διατεθούν είναι τα παράβολα των ομάδων, μέρος τους το οποίο μπορεί να πηγαίνει στην αθλοθέτηση, όπως γίνεται στα open Τουρνουά της επιτραπέζιας αντισφαίρισης και αλλού.
ΝΕΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΘΛΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
Οι ηθικές επιβραβεύσεις πιστεύουμε πως είναι ήδη αρκετές και πρέπει να συγχαρούμε τους φιλόκαλο θιασώτες της θηλυκής ομορφιάς Γιώργο Μπεμπέτσο και Στεπάν Παρτεμιάν που βραβεύουν την Αφροδίτη του Τουρνουά κάθε χρόνο, ενώ έδωσε και φέτος έπαθλο ήθους (γιατί στη ομάδα της Κοζάνης;) και το ακατανόητο ειδικό βραβείο στην ομάδα γυναικών της Profit. Μάλλον μόνο και μόνο για την ύπαρξη της, αφού οι ομάδες γυναικών μας τελείωσαν γρήγορα και η ομάδα της Νέας Ελβετίας που ανέβηκε την τεράστια απόσταση από το Χαριλάου για να τιμήσει το Τουρνουά πρέπει να βραβευτεί. Βεβαίως αν η ομάδα του πλησιάσει αρκετά το τρόπαιο να δείτε που ο προπονητής της Θανάσης Γιαννακός θα μπει να παίξει, πράγμα που έχει ξανακάνει άλλωστε στο παρελθόν πάλι με τη Νέμεσις σε αγώνα σάλας νεανίδων. Σκεφτόμαστε και εμείς να αθλοθετήσουμε ένα βραβείο για τον Άδωνη του Τουρνουά μας αλλά και με την ευκαιρία της αναφοράς στον α-λέκτορα του Τ.Ε.Φ.Α.Α. σε εκείνον που με τις ενέργειες του αποπειράθηκε να βλάψει (γιατί κανείς δεν το κατάφερε) το μικρό «γαλάτικο χωριό» μας στα 18 χρόνια της παρουσίας του. Κάτι δηλαδή σαν τα χρυσά βατόμουρα του Χόλυγουντ . Θα είναι και αυτή μια εορταστική εκδήλωση από τις πολλές που κάθε χρόνο κάνουμε (πέρσι στον Αγιόκαμπο για τα 12 χρόνια της ομάδας μας beachhandball). Όπως θα συμφωνήσει ο καθένας όλες οι ευκαιρίες να έρθει ο χώρος κοντά, οι αθλητές οι διαιτητές και οι παράγοντες, ώστε να διασκεδάσουν σε κοινές εξόδους και εκδηλώσεις εκφυλίζονται σε πλαστική διασκέδαση που την χρυσοπληρώνουμε στους Λαρισαίους, Χαλκιδικίωτες ή Κρητικούς μαγαζάτορες και οι (πολλοί και καλοί) επιμένοντες στην φιλική συντροφιά και στις εμπνευσμένες εκδηλώσεις παρουσιαζόμαστε λίγο πολύ ως γραφικοί. Ας είναι.
Ραντεβού λοιπόν το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στην Τούζλα, όπου γιορτάζουμε τα 13 χρόνια συνεχούς παρουσίας μας στις διοργανώσεις του beach handball (από το 1996 στον Ποταμό Επανωμής) και το πρώτο αναγνωρισμένο και ενταγμένο στο Καλεντάρι Τουρνουά μας της μ.Α. εποχής (μετά Αγγελούδη). Και, όπως έλεγε ο Σάκης Μπουλάς και ο Γιάννης Ζουγανέλης στην ομώνυμη ταινία τους πηγαίνοντας και αυτοί στην Καβάλα: «Ας περιμένουν οι γυναίκες».
Όπως είπε και ένας από τους παλαιότερους παίκτες μας στην άμμο, ο Δημήτρης Χατζησάββας : «Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος οφθαλμολάγνος παράγοντας στο beachhandball και οργανώνει τα Τουρνουά κατά αυτό τον τρόπο». Και έχει φυσικά δίκιο, αφού και σε αυτό το Τουρνουά οι μόλις τέσσερεις γυναικείες ομάδες «υποχρεώθηκαν» (διαμαρτύρονταν εν χορώ το Σάββατο βράδυ οι παίκτριες του δικού μας Άγγελου Μαυρίδη, κατάκοπες μετά από έξι αγώνες) να παίζουν ατερμόνως μεταξύ τους, ίσως γιατί κάποιοι να έλπιζαν πως θα βγουν επιτέλους από (τα λίγα) ρούχα τους. Όσο για τις ανδρικές ομάδες, αυτές έδωσαν μόλις τρεις ή και τέσσερεις αγώνες. Καθώς φαίνεται το θέαμα που παρουσιάζουν δεν προάγει το σπορ και οι φωτογράφοι (ποιοι;) δεν βρίσκουν σε αυτούς κανένα ενδιαφέρον. Αποκορύφωμα της απαξίας της ανδρικής συμμετοχής, το ότι οι διοργανωτές προέβλεψαν μόνο έναν αγώνα για την κατάταξη μεταξύ των δύο τρίτων και των δύο τετάρτων των ομίλων για να αποφύγουν ακόμη δύο αγώνες. Έτσι η, καλύτερη από τη δική μας, ομάδα της Κοζάνης τερμάτισε έβδομη (ο Κθούλου έκτος) καθώς είχαμε την «τύχη» να παίξουμε με την ομάδα- φάντασμα του Ιωνικού Λαμίας. Αλήθεια, γιατί εξακολουθούμε να παίζουμε σε Τουρνουά που δεν μας «παίζουν»; Στα δικά μας τώρα.
Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΑΣ
Είμαστε πλέον η μακράν πολυπληθέστερη και με μεγαλύτερη συνοχή ομάδα της Ελλάδας. Περισσότεροι από δεκαπέντε αθλητές, σε δύο μόλις Τουρνουά, έπαιξαν με τα χρώματά μας, ενώ δανείσαμε και παίκτες και στην ομάδα του Διός, του Θάνου Μαντζούνη που ούτε και σε αυτό το Τουρνουά δεν ήταν όπως υπόσχονταν «πήκτρα». Στην αναφορά ομάδας της διοργάνωσης έδωσαν παρόν έντεκα παίκτες ,οι: Γιάννης Μπαχάς, Γιώργος Δρόσος, Γιώργος Φλογενίδης, Δημήτρης Τσαβδαρίδης, Μπάμπης Καλαβρινός, Λευθέρης Σαλτσόγλου, Χρήστος Κυρκενίδης, Ηρακλής Αδαμίδης, Νώντας Φουντουκάκης, Αλέκος Κατσούνης και Δημήτρης Χατζησάββας.
ΟΙ (ΛΙΓΟΙ) ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ
Και πάλι κληθήκαμε να παίξουμε με τις ίδιες δύο ομάδες, την Παρασκευή με την Vamos 2005 και την Μεταλλοπλαστική Αριστοτέλης και το Σάββατο με το αερικό, τον Ιωνικό Λαμίας. Στον αγώνα με τον πρώτο, κάναμε και πάλι ένα εξαιρετικό πρώτο σετ, το οποίο δεν κερδίσαμε από δικά μας λάθη και κακές επιλογές, το σκορ του 13-12, ενώ στο δεύτερο δεν καταβάλλαμε ιδιαίτερη αντίσταση και το χάσαμε με 17-10. Ο Αδαμίδης Ηρακλής ήταν ασυναγώνιστος αλλά και ο Μπάμπης Καλαβρινός και ο Νώντας Φουντουκάκης ήταν σταθερές αξίες. Στο τέρμα μας σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης και ήταν τα μόνα διαστήματα που δεν έβλεπε αγώνα πίσω από τη φωτογραφική του μηχανή, φαντάζομαι πως θα ήθελε να μπορεί να την κρατάει και όταν ο αντίπαλος του θα σουτάρει προς την εστία μας, το πλάνο θα ήταν εξαιρετικό αλλά αυτό είναι διαστροφή και δεν πρέπει να του δίνουμε ιδέες. Στον δεύτερο αγώνα της Παρασκευής με την Μεταλλοπλάστικη ηττηθήκαμε κατά κράτος με 22-12 και 17-8. Μόνο παρήγορο πως ακόμη ένας μας μπήκε στο κλαμπ των αποπειραθέντων και επιτυχόντων την στροφή, κι ας ήταν το αισθητικό αποτέλεσμα της προσπάθειας του σαν το αργό γύρισμα καλοψημένου γύρου, όσο για την αποτελεσματικότητά του δεν θα μπορούσε να ήταν παρά μηδενική όση και η δύναμη που του απέμενε μετά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε. Ο λόγος για τον Γιάννη Μπαχά, που προσπέρασε τον Χατζησάββα που το’χει αλλά δεν μας το έδειξε ακόμη. Βάζει όμως στοίχημα πως θα το δούμε όποτε θέλει. Πολύ τζογαδόρος ο Δημήτρης. Στην άμυνα υψώνεται σαν απόρθητος πύργος ο Μι-Νώντα-υρος, στις επάλξεις του οποίου τσακίστηκε αρκετές φορές ο Λαζαρίδης του Αριστοτέλη, δυστυχώς όμως οι πλάτες του δεν καλύπτουν και τα δώδεκα μέτρα του πλάτους του γηπέδου. Έμπαιναν γκολ και από αλλού. Στο τέρμα ο Λευθέρης Σαλτσόγλου που έγινε και αυτός φωτομανιακός και πλέον γεμίζει γιγάντιες κάρτες μνήμης βοηθώντας τη δικιά του μνήμη (και λίμπιντο). Σύντομα στον αγώνα αυτό στερηθήκαμε τις υπηρεσίες, και τη γκρίνια, του Κατσούνη που πήρε αμέσως κόκκινη για μαρκάρισμα το οποίο αν ήξερε ο Ορεστίδης που του την έδειξε τι περάσαμε για να μας εξηγήσει το δίκιο του ο Αλέκος, θα μας λυπόταν και δεν θα του την έδειχνε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας του έδειχνε ο Αλέκος το «φίδι» του, για το οποίο μίλησε με θαυμασμό ο παλαιός συμπαίκτης του Μεντζελλόπουλος. Ο Γιώργος Δρόσος βγήκε οικιοθελώς από την ομάδα όταν διαπίστωσε πως όλοι σφύριζαν κλέφτικα στην παρότρυνση του αρχηγού για κλήρωση. Το Σάββατο λόγο να ανηφορήσουν στη Πυλαία είχαν μόνο ο Νώντας Φουντουκάκης και ο Κώστας Ορφανίδης που επιχείρησαν να παρακολουθήσουν τη Σχολή Διαιτητών, ανεπιτυχώς όμως καθώς ο μεν πρώτος ήταν πολύ κουρασμένος για να την ολοκληρώσει και ο δεύτερος ήταν υπό την κηδεμονία του γιού του Αιμίλιου, πρόλαβε όμως να θορυβήσει όλους όσους γνωρίζει και από άλλους χώρους όπως την πυγμαχία και το μπάντμιντον, πράγμα που σίγουρα απόλαυσε. Την Κυριακή ξαναβρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον Ζευς, ο οποίος αν και χρησιμοποίησε τα παντελονάκια μας δεν δίστασε να μας πάρει και τα σώβρακα. Τα σετ 18-15 και 15-5. Μόνη μας ικανοποίηση το γεγονός πως ο Ζευς συνεχίζει να είναι πελάτης μας αφού και τώρα δανείστηκε τον φύλακα-Άγγελο του, Μαυρίδη. Στον αγώνα αυτόν είχαμε αρκετό εκνευρισμό και μπινελίκια, γεγονός που βρίσκω ενθαρρυντικό, αφού σημαίνει πως ενοχλούμαστε που χάνουμε και αυτό είναι μια καλή αρχή (13 χρόνια μετά τον πρώτο μας αγώνα, το 1996!!). Πέρα από τη γελοιότητα της μεταξύ μας ή με τους διαιτητές διένεξης ας μην ξεχνάμε, και να μην βιαζόμαστε να εκνευριστούμε από τα αποτελέσματα, πως είναι οι πρώτοι μας (λίγοι) αγώνες με μια τέτοια σύνθεση και θα δέσουμε και θα αποδώσουμε καλύτερα από αγώνα σε αγώνα.
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ.
Κατ΄αρχήν να παραδεχθούμε πως είναι μέγιστη προσφορά και δώρο για το σπορ και τους αθλητές του αυτό το Τουρνουά μέσα στην πόλη μας, όλα αυτά τα χρόνια που διεξάγεται.. Και το οφείλουμε πρωτίστως, στον Γιώργο Μπεμπέτσο και τον Στεπάν Παρτε-μιάν (γεύση του τι μπορώ να κάνω). Αναφορικά όμως με το πρόγραμμα του φετινού Τουρνουά και ως θεατές, γιατί αυτός κυρίως ήταν ο ρόλος μας, δεν μπορούμε να πούμε πως ενθουσιαστήκαμε από το αισθητικό αθλητικό ή εξωαθλητικό θέαμα που μας παρείχαν οι ομάδες των γυναικών, οι οποίες ήταν και οι μόνες που έπαιζαν όλο το Σάββατο. Ούτε οι στροφές που είδαμε μας ικανοποίησαν , ούτε οι διαστροφές μας ικανοποιήθηκαν. Παρατηρήσαμε στις έως τώρα στις πρώτες διοργανώσεις του 2008 μια γενικότερη έκπτωση σε όλους τους δείκτες που εμφανίζει στις εκθέσεις του για την δικιά του βέβαια ομάδα ο Κώστας Αλεξανδρής (τα γκολ με στροφή και με φόλοου) και ο Πρόεδρος της Επιτροπής ο Γιώργος Μπεμπέτσος (αριθμός Τουρνουά, ομάδων, παικτών και διαιτητών). Και φυσικά ευλογώντας τα γένια μας, σε όλους τους απολογισμούς είμαστε ένα πολύ σημαντικό μέρος τους, είτε με τον μεγαλύτερο αριθμό ομάδων (6 πέρσι στον Αγιόκαμπο!!!), είτε με διοργανώσεις Τουρνουά, είτε τέλος με την επιμόρφωση των αθλητών μας ως διαιτητών και παρατηρητών. Και μια και ο λόγος είναι για τη διαιτησία πρέπει κανείς να παραδεχθεί πως ήταν σαφώς υψηλότερου επιπέδου από ότι στον Αγιόκαμπο, κυρίως λόγω του άγρυπνου βλέμματος των Διεθνών. Ο Γιάννης (Ήττα) Βήττας (ο ήρωας των Μίκυ Μάους τρώει ναφθαλίνη όπως και ο ως άνω στον Αγιόκαμπο) έκανε πολύ καλά παιχνίδια και έναν ωραίο τελικό Ανδρών. Ο Μεντζελόπουλος ήταν ήπιος και φιλικός και οι Ορεστίδης, Τόλιος και Θεοδοσάκης έφεραν μια αύρα ευθυμίας και χαλαρότητας στους αγώνες που έκαναν. Ο Τύπος, στον οποίο τόση σημασία δίνουν κάποιοι, φέτος μας απαξιώνει και ενώ το 2004 η ΕΤ3 κάλυπτε τους τελικούς του Πηλίου και του Αγιόκαμπου, φέτος εξαφανίστηκε και φωτογραφίες παίρνει και στέλνει σε ενδιαφερόμενους και μη ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης, ο Γιάννης Βήττας και η Άρτεμις Καραμανλή. Όσο δε για την τηλεόραση και τις εφημερίδες είναι λίγο θλιβερή η εικόνα όλων μας που ξεφυλλίζουμε τις τελευταίες στους χώρους των αγώνων ψάχνοντας εναγωνίως, αλλά μάταια, φωτογραφίες και αποτελέσματα.
Και για να ρίξουμε και κάποιες προτάσεις στην άμμο, πιστεύουμε πως ένα άμεσο μέτρο για την βελτίωση των Τουρνουά είναι ο σωστός και δίκαιος για τους Άνδρες σχεδιασμός του προγράμματος. Και ένα δεύτερο (πρόταση του Δημήτρη Τσακίρη) η επαναφορά των, συμβολικών έστω, χρηματικών επάθλων. Να σιγοντάρουμε την πρότασή του πως μια πρώτη πηγή εσόδων που μπορούν να διατεθούν είναι τα παράβολα των ομάδων, μέρος τους το οποίο μπορεί να πηγαίνει στην αθλοθέτηση, όπως γίνεται στα open Τουρνουά της επιτραπέζιας αντισφαίρισης και αλλού.
ΝΕΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΘΛΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
Οι ηθικές επιβραβεύσεις πιστεύουμε πως είναι ήδη αρκετές και πρέπει να συγχαρούμε τους φιλόκαλο θιασώτες της θηλυκής ομορφιάς Γιώργο Μπεμπέτσο και Στεπάν Παρτεμιάν που βραβεύουν την Αφροδίτη του Τουρνουά κάθε χρόνο, ενώ έδωσε και φέτος έπαθλο ήθους (γιατί στη ομάδα της Κοζάνης;) και το ακατανόητο ειδικό βραβείο στην ομάδα γυναικών της Profit. Μάλλον μόνο και μόνο για την ύπαρξη της, αφού οι ομάδες γυναικών μας τελείωσαν γρήγορα και η ομάδα της Νέας Ελβετίας που ανέβηκε την τεράστια απόσταση από το Χαριλάου για να τιμήσει το Τουρνουά πρέπει να βραβευτεί. Βεβαίως αν η ομάδα του πλησιάσει αρκετά το τρόπαιο να δείτε που ο προπονητής της Θανάσης Γιαννακός θα μπει να παίξει, πράγμα που έχει ξανακάνει άλλωστε στο παρελθόν πάλι με τη Νέμεσις σε αγώνα σάλας νεανίδων. Σκεφτόμαστε και εμείς να αθλοθετήσουμε ένα βραβείο για τον Άδωνη του Τουρνουά μας αλλά και με την ευκαιρία της αναφοράς στον α-λέκτορα του Τ.Ε.Φ.Α.Α. σε εκείνον που με τις ενέργειες του αποπειράθηκε να βλάψει (γιατί κανείς δεν το κατάφερε) το μικρό «γαλάτικο χωριό» μας στα 18 χρόνια της παρουσίας του. Κάτι δηλαδή σαν τα χρυσά βατόμουρα του Χόλυγουντ . Θα είναι και αυτή μια εορταστική εκδήλωση από τις πολλές που κάθε χρόνο κάνουμε (πέρσι στον Αγιόκαμπο για τα 12 χρόνια της ομάδας μας beachhandball). Όπως θα συμφωνήσει ο καθένας όλες οι ευκαιρίες να έρθει ο χώρος κοντά, οι αθλητές οι διαιτητές και οι παράγοντες, ώστε να διασκεδάσουν σε κοινές εξόδους και εκδηλώσεις εκφυλίζονται σε πλαστική διασκέδαση που την χρυσοπληρώνουμε στους Λαρισαίους, Χαλκιδικίωτες ή Κρητικούς μαγαζάτορες και οι (πολλοί και καλοί) επιμένοντες στην φιλική συντροφιά και στις εμπνευσμένες εκδηλώσεις παρουσιαζόμαστε λίγο πολύ ως γραφικοί. Ας είναι.
Ραντεβού λοιπόν το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στην Τούζλα, όπου γιορτάζουμε τα 13 χρόνια συνεχούς παρουσίας μας στις διοργανώσεις του beach handball (από το 1996 στον Ποταμό Επανωμής) και το πρώτο αναγνωρισμένο και ενταγμένο στο Καλεντάρι Τουρνουά μας της μ.Α. εποχής (μετά Αγγελούδη). Και, όπως έλεγε ο Σάκης Μπουλάς και ο Γιάννης Ζουγανέλης στην ομώνυμη ταινία τους πηγαίνοντας και αυτοί στην Καβάλα: «Ας περιμένουν οι γυναίκες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου