Ο ΚΘΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ (ΟΙ ΘΕΟΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ) ΤΟΥ ΑΓΙΟΚΑΜΠΟΥ.
30/5-1/6/2008
Επιστροφή στις Αρχές μας.
Για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι η ομάδα beachhandball Ανδρών από τη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία Κθούλου συμμετείχε στο πρώτο Τουρνουά του Πανελληνίου Πρωταθλήματος του 2008 στον Αγιόκαμπο της Λάρισας. Αυτή τη χρονιά φάνηκε πως βρήκε τον δρόμο της, καθώς επανήλθε στις αξίες και τις αρχές που ενέπνευσαν την πρώτη συγκρότηση της ομάδας την επιστροφή στις οποίες ζητούσε επίμονα ο συμπαίκτης μας Δρόσος Γιώργος ήτοι, μια σύνθεση μεγάλων σε ηλικία παικτών με μέτρια φυσική κατάσταση που εναλλάσσονται στο γήπεδο μοιράζοντας τον χρόνο της συμμετοχής τους ακριβοδίκαια χωρίς να αγχώνονται για τη νίκη και διασκεδάζοντας μέσα και έξω από τα γήπεδα. Ο Αρχηγός της αξιόμαχης και πολλά υποσχόμενης ομάδας του Δία, ο Θάνος Μαντζούνης (που υπηρέτησε ευδόκιμα τον Κθούλου πέρσι στην Κέρκυρα και στην Χαλκιδική) περιέγραψε το, κατά την άποψή του, μυστικό της επιτυχίας μας λέγοντας : «Τελικά αυτή η ομάδα κάποτε θα επικρατήσει, έχει τον σταθερό και πολυάριθμο κόσμο της, όλοι στενοί φίλοι και παίζει πάντα σε όλα τα Τουρνουά. Μάλλον κάποτε θα μείνουν οι τελευταίοι που συνεχίζουν». Είναι λίγο ειρωνικό αλλά με μεγάλη δόση αλήθειας. Εξάλλου και ο H.P. Lovecraft στο διήγημά του «Το Κάλεσμα του Κθούλου» είπε: «Νεκρό δεν είναι αυτό που αιώνια κοιμάται, αλλά με το πέρασμα των παράξενων αιώνων ακόμη και ο Θάνατος μπορεί να πεθάνει». Τέλος όμως με τις δηλώσεις των φίλων και να περάσουμε στην καταγραφή των εντυπώσεων μας από την απόβασή μας στον Αγιόκαμπο.
Η σύνθεση της ομάδας μας.
Πιο πολλοί από όσους μπορούσαμε να χωρέσουμε στην σύνθεσή μας προσέτρεξαν στο πρώτο προσκλητήριο της ομάδας, τόσοι που κάποιοι από αυτούς βοήθησαν και τον Δία του Μαντζούνη να κατεβάσει αξιόμαχη ομάδα και την πρώτη δύσκολη ημέρα του Τουρνουά (αργότερα συμπληρώθηκε πλήρως). Έτσι, ο Άγγελος Μαυρίδης και ο Γιώργος Φλογενίδης , από τους παλαιότερους λεγεωνάριους της ομάδας πήραν φύλο πορείας για τη συμμαχική πόλη. Και στον «μητρικό πλανήτη» (κατά τον Χρήστο Κυρκενίδη) έμειναν ο Γιάννης Μπαχάς (αποκλειστικός εισαγωγέας της Μυθολογίας Κθούλου στον Ελληνικό αθλητισμό), ο Γιώργος Δρόσος, σύμβουλος σε θέματα αισθητικής, ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης (ο μισός), ο «Σκάϊ (γάϊδαρο) της ενημέρωσης», και για πρώτη φορά μαζί μας ο Μπάμπης Καλαβρινός, ο αυτοαποκαλούμενος και ηγέτης του λόμπι της Β’ Θεσσαλονίκης, με τους στρατιώτες του, κατά τον ίδιο τον Μπάμπη, Λευθέρη Σαλτσόγλου τον μόνο από τους νέους τερματοφύλακες που διασώθηκε από τη «σφαγή των γκολκήπερ» των τελευταίων δύο ετών που έγινε στη Νέμεση, τον Χρήστο Κυρκενίδη, τον νεαρό δασολόγο από την Κερασούντα, που συκοφαντικές πληροφορίες τον θέλουν πράκτορα του Συνδέσμου Κριτών και της Νάνσυ Παπαδημητρίου στην κοινότητά μας και τον μαθουσάλα Αλέκο Κατσούνη που ανέβασε το επίπεδο της ομάδας και το μέσο όρο ηλικίας της. Τέλος φέτος για φόντο στις φωτογραφίες είχαμε τον Φουντουκάκη Νώντα από τον Δία (για λίγο ακόμα) του οποίου η παρουσία μας έκανε να αισθανθούμε όλοι μεγαλύτερη σιγουριά για την πιθανή έκβαση κάποιας αψιμαχίας με αντιπάλους, φυσικά αγνοώντας τον κίνδυνο να ξεκληριστούμε από φίλια πυρά.
Η αγωνιστική μας παρουσία.
Και ενώ το πρόγραμμα του τουρνουά καλούσε τις γυναικείες ομάδες να παίξουν στο γήπεδο 1 ή στο γήπεδο 2, οι ανδρικές ομάδες όλες τις μέρες των αγώνων (των άλλων) και κυρίως το Σάββατο έπαιζαν είτε στην ταβέρνα 1 (δίπλα στα γηπεδάκια) είτε στο ουζερί 2 (δίπλα στο κύμα) είτε σε άλλα εστιατόρια, καφετέριες και διάφορες ξαπλώστρες και ίσκιους. Και ενώ στις γυναίκες δίνονταν η ευκαιρία να κάνουν follows στην άμμο εμείς ακολουθούσαμε το «follow your heart» πίνοντας ουϊσκι στα μπαρ. Οι διοργανωτές έφτιαξαν ένα Τουρνουά με κεντρικό μενού τους αγώνες των Γυναικών με τα μπικίνι και μαντηλάκια για τα χέρια για μετά το φαγητό και γλυκό, τους αγώνες των Ανδρών. Έτσι, μπροστά στην απαξίωση των διοργανωτών που βιώσαμε οι αγώνες μας περάσανε σε δεύτερη μοίρα, ο Κθούλου έδωσε μόλις τέσσερεις αγώνες, δύο την Παρασκευή, έναν το Σάββατο!!! και έναν την Κυριακή. Στον πρώτο αγώνα με τη Vamos 2005 στον οποίο ηττηθήκαμε με 2-0, βρεθήκαμε πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρώτου μας σετ και εάν τα τελευταία 13 δευτερόλεπτα δεν διαρκούσαν μια αιωνιότητα, κατά την οποία άλλαζαν ακόμη και οι εποχές στον Αγιόκαμπο αλλά ο χρόνος δεν περνούσε (λες και η Θεά Άρτεμις , που παρατηρούσε τον αγώνα είχε πατήσει το pause στο τηλεκοντρόλ της) θα είχαμε ίσως νικήσει και τον αγώνα. Ο Σαλτσόγλου είχε εξαιρετική απόδοση στο τέρμα και ο Καλαβρινός ξεδίπλωσε φέτος, για πρώτη φορά, την ικανότητα του στο σουτ με στροφή. Στο δεύτερο παιχνίδι με την Μεταλλοπλαστική την χτυπήσαμε μετωπικά στο πρώτο συνθετικό του ονόματός της, ελπίζουμε όμως πως σύντομα η σύγκρουση θα επικεντρωθεί στο δεύτερο. Μόνο θετικό στοιχείο της αναμέτρησης η άμυνα του θηριώδους Μι-Νώντα-υρου (νονός του ονόματος ο Μαντζούνης) πάνω στον Λαζαρίδη του Κιλκίς που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τη φανέλα, κατά τα άλλα είχε κάποιες καλές προσπάθειες ο Γιώργος Δρόσος οι οποίες όμως δεν συνεχίστηκαν στο δεύτερο σετ καθώς οι συμπαίκτες του, του δίδαξαν την ταπεινότητα και τον προφυλάξαν από την έπαρση και τη ματαιοδοξία του γκολτζή με το να μην του δίνουν πάσα. Για αυτό είναι οι φίλοι Γιώργο. Ήττα και στο παιχνίδι αυτό με 2-0. Την επόμενη μέρα εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες ελπίδες μας να τερματίσουμε τρίτοι στον όμιλο μας και το βράδυ παίξαμε και χάσαμε με την Κοζάνη BH.T. με 2-0 σετ. Στο παιχνίδι αυτό ήρθε και έπαιξε και ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης, ενώ ο Καλαβρινός συνέχισε τις στροφές του, οι συμπαίκτες του όμως αντί για στροφές είχαν να χωνέψουν τις τροφές που συσσωρεύαν από το πρωϊ. Σε μια χειρονομία αγνού αθλητικού πνεύματος και ήθους (την οποία δεν βράβευσαν οι διοργανωτές καθώς αντί για ήθους απέδωσαν κύπελο στήθους) ο Κθούλου πέταξε το γάντι στον Δία (που δεν είχε αγώνα το Σάββατο) και αναμετρήθηκαν στα μαρμαρένια αλώνια με διαιτητές τους αφιλοκερδώς προσφερθέντες Ντίνα Γιαννοπούλου και Δημήτρη Σαλονικιό σε έναν αγώνα τριών σετ που και αυτόν δεν κερδίσαμε (3-0) αν και δώσαμε μια πρόγευση στους φίλους μας της αντίστασης που θα καταβάλλαμε την Κυριακή στον επίσημο αγώνα. Την Κυριακή λοιπόν, τεθήκαμε ξανά αντίπαλοι στο ίδιο γήπεδο και πήραμε το πρώτο μας σετ στο Τουρνουά. Ο Τσαβδαρίδης και ο Κατσούνης με φανέλα αιφνιδίασαν τους αθλητές με τους ορθωμένους φαλλούς στην μπλούζα τους και τους ανάγκασαν να τους βάλουν στα σκέλια. Ο αγώνας πήγε στους αιφνιδιασμούς όπου και συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο ο ανδρισμός τους καθώς ο Καλαβρινός και ο Κατσούνης πέτυχαν γκολ και έφεραν το σκορ στο 3-2 υπέρ μας για να χάσουμε τελικά με 4-3 καθώς Μπαχάς και Καλαβρινός βρήκαν ή δοκάρι ή γραμμή. Όπως έλεγε και ο Σίμος Πατσιαλάς για τους συμπαίκτες του «Κοίτα τους , πανηγυρίζουν κιόλας που κέρδισαν», αυτή η εκδήλωσή τους ήταν και η καλύτερη δικαίωση για τον Κθούλου και γιορτάστηκε δεόντως από τους παίκτες μας. Να πούμε πως κάναμε και μια νίκη, άνευ όμως αγώνος εναντίον της ομάδας του Ιωνικού Νέας Μαγνησίας που δεν μπήκε καν στον κόπο να έρθει στη Λάρισα. Η Επιτροπή του Beachhandball τιμώρησε τους Βολοιώτες με την «εξοντωτική» ποινή του μείον ένα βαθμού. Ποιόν κοροϊδεύουν, τέλος πάντων όμως.
Λίγες σκέψεις για το Τουρνουά του Αγιόκαμπου.
Όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος «Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς». Αν εμείς που αποτελούμε και τις δύο ομάδες (και πέρσι τις τέσσερεις) και φέτος φθάσαμε τους δεκαοκτώ παίκτες, δεν απολαμβάναμε πρωτίστως την φιλία μας και δεν εξαντλούσαμε όλη μας την επιείκεια και την ανοχή μας χάρη σε όσους είδαμε στον Αγιόκαμπο να συμβάλλουν πραγματικά στην διεξαγωγή του Τουρνουά όπως τον Γιάννη Βήττα και τον Παναγιώτη Γιαννακό (αλλά και άλλους που δεν γνωρίζω ή δεν θυμάμαι τα ονόματα τους) δεν θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να συμμετέχουμε στον υποστηρικτικό αυτό μηχανισμό των αέναων διακοπών ανά την υφήλιο των διεθνών διαιτητών μας. Και συνεχίζοντας τον Σαββόπουλο «…και θ α βρούμε αλλοιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί» σας λέμε την σκέψη που αναφύεται στο μυαλό μας. Εξάλλου, ήδη προσφέραμε μια εναλλακτική πρόταση αθλοτουρισμού στους αθλητές μας, το Κόρφμπολ, που ήδη για κάποιους αθλητές μας όπως η Έρις Τριανταφυλλοπούλου αποτελεί πιο θελκτική επιλογή (δεν αγωνίστηκε εξάλλου και με την πολυπολιτισμική, πολυφυλετική «Νέμεσις» του Άγγελου Μαυρίδη).
Οι διοργανωτές σχεδίασαν ένα Τουρνουά-φεστιβάλ οφθαλμολαγνείας με σκοπό να προωθήσουν το άθλημα (sic) με την επιβολή προκλητικής εμφάνισης στις αθλήτριες, μέτρο όμως το οποίο γύρισε μπούμερανγκ καθώς εμφανίστηκαν όλων των ειδών οι ευρεσιτεχνίες που επινόησαν οι ευτραφείς παίκτριες για να καλύψουν τις όποιες ατέλειες τους. Το συνολικό ζητούμενο αισθητικό αποτέλεσμα δεν επιτεύχθηκε και θα μπορούσαμε να γίνουμε βορά κανενός κακοήθους φωτορεπόρτερ που θα αποδείκνυε πως «της κοντού πέους, οι όρχεις του φταίνε». Η ομάδα του «Ζευς» δεν πήρε τους βαθμούς που της αναλογούσαν διότι κάποιοι ενημέρωσαν τον Δαλάϊ Λάμα (Γιώργο Μπεμπέτσο) του σπορ πως δεν φορούσαν όλοι οι παίκτες της ομάδας σε κάποιους αγώνες ομοιόμορφα παντελονάκια. Συγγνώμη, και αυτών τα παντελονάκια δεν ήρθαν με την φορτωτική από την Θεσσαλονίκη, όπως και οι εμφανίσεις των διαιτητών και τα διακριτικά των τερματοφυλάκων που θα έφθαναν το Σάββατο από την Αθήνα. Κανείς δεν θα τιμωρήσει τους διαιτητές του τελικού των γυναικών που φόρεσαν χαβανέζικες βερμούδες μην ξεχωρίζοντας από τον τρελό ποιητή της περιοχής. Άποψή μας, είναι πως καθώς οι άνδρες αθλητές από την μία πλευρά είναι σαφώς ικανότεροι να παράγουν όμορφο θέαμα αφού οι περισσότεροι κάνουν σουτ με κανονική στροφή (χωρίς εκπτώσεις) η Επιτροπή πρέπει να φτιάχνει στο μέλλον Τουρνουά που θα δίνουν την ευκαιρία στις ομάδες τους να παίζουν πολλούς αγώνες και όχι έναν την ημέρα όπως έγινε στον Αγιόκαμπο. Βεβαίως ο Γιάννης Μεϊμαρίδης θα πρέπει να είναι στον χώρο των αγώνων και όχι να στέλνει e-mail από μακριά για να βλέπει ιδίοις όμμασι την εφαρμογή των μέτρων και των προγραμμάτων που σχεδιάζει επί χάρτου. Εννοείται πως και τα άλλα μέλη της Επιτροπής πρέπει να βρίσκονται σε όλα τα Τουρνουά με θεσμική θέση και όχι με την ιδιότητα του συνοδού ομάδας όπως ο Κώστας Αλεξανδρής, ο οποίος ξεχνάει την θέση του ως μέλος και κάνει διακοπές αποφεύγοντας να παρέμβει ποτέ σε οτιδήποτε. Από μια άποψη, γιατί από πολλές άλλες έχει απαράδεκτη συμπεριφορά, έχει δίκιο ο κουτσαβάκης διαιτητής Μεντζελόπουλος που λέει πως δεν ανέχεται να κάνει κουμάντο στους διαιτητές ο συνοδός της Μεταλλοπλαστικής. Να παραδεχθούμε ότι η Άρτεμις Καραμανλή είναι το μόνο μέλος αυτής της Επιτροπής που συμμετέχει τόσο ενεργά σε κάθε εκδήλωση του σπορ αν και όπως έχουμε μακράν πείρα θα προτιμούσε να έμεναν στον χώρο μόνο οι πλούσιες και επώνυμες ομάδες αντί το «Λούμπεν-Μπιτς Χάντμπολ» που εκπροσωπούμε εμείς. Λες και θα ήταν οι πρωταθλητές, πρώτοι εάν δεν υπήρχαμε εμείς. Μπορούμε βέβαια πάντα να κάνουμε, όπως προτείνει ο πρωτοπόρος Δημήτρης Καρράς, δικά μας Τουρνουά ή να βγούμε στο εξωτερικό σε διοργανώσεις που θα μας σέβονται και δεν θα μας βλέπουν σαν το παντεσπάνι στην τούρτα τους, αυτούς δηλαδή που θα νοικιάσουν τα δωμάτια, θα καταναλώσουν τα κατεψυγμένα στις ταβέρνες και θα γεμίσουν τα ταμείο του Τάκη Τζουβάρα, που φέτος χρέωνε την μπύρα 5 ευρώ και 3 τον καφέ, όπως τα πληρώνουμε δηλαδή στην Αριστοτέλους. Και εάν θέλουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα μπορούμε πάντα να κάνουμε δική μας Ομοσπονδία, όπως όλα τα αθλήματα των World Games. Και για να τελειώσουμε τον σχολιασμό με στίχο τραγουδιού, όπως αρχίσαμε, ας αφήσουμε τον Τζίμη Πανούση να βγάλει τον πόνο του που μοιάζει πολύ με τον δικό μας «για δες που ανεβήκανε στην πλάτη μας ρε μάγκα… και θέλουν να μας δείρουν να μας βάλουν φυλακή». Τους γελάσανε.
Η Γενική συνέλευση των κατοίκων του μικρού (Ελληνικού) αυτόνομου χωριού μας
30/5-1/6/2008
Επιστροφή στις Αρχές μας.
Για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι η ομάδα beachhandball Ανδρών από τη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία Κθούλου συμμετείχε στο πρώτο Τουρνουά του Πανελληνίου Πρωταθλήματος του 2008 στον Αγιόκαμπο της Λάρισας. Αυτή τη χρονιά φάνηκε πως βρήκε τον δρόμο της, καθώς επανήλθε στις αξίες και τις αρχές που ενέπνευσαν την πρώτη συγκρότηση της ομάδας την επιστροφή στις οποίες ζητούσε επίμονα ο συμπαίκτης μας Δρόσος Γιώργος ήτοι, μια σύνθεση μεγάλων σε ηλικία παικτών με μέτρια φυσική κατάσταση που εναλλάσσονται στο γήπεδο μοιράζοντας τον χρόνο της συμμετοχής τους ακριβοδίκαια χωρίς να αγχώνονται για τη νίκη και διασκεδάζοντας μέσα και έξω από τα γήπεδα. Ο Αρχηγός της αξιόμαχης και πολλά υποσχόμενης ομάδας του Δία, ο Θάνος Μαντζούνης (που υπηρέτησε ευδόκιμα τον Κθούλου πέρσι στην Κέρκυρα και στην Χαλκιδική) περιέγραψε το, κατά την άποψή του, μυστικό της επιτυχίας μας λέγοντας : «Τελικά αυτή η ομάδα κάποτε θα επικρατήσει, έχει τον σταθερό και πολυάριθμο κόσμο της, όλοι στενοί φίλοι και παίζει πάντα σε όλα τα Τουρνουά. Μάλλον κάποτε θα μείνουν οι τελευταίοι που συνεχίζουν». Είναι λίγο ειρωνικό αλλά με μεγάλη δόση αλήθειας. Εξάλλου και ο H.P. Lovecraft στο διήγημά του «Το Κάλεσμα του Κθούλου» είπε: «Νεκρό δεν είναι αυτό που αιώνια κοιμάται, αλλά με το πέρασμα των παράξενων αιώνων ακόμη και ο Θάνατος μπορεί να πεθάνει». Τέλος όμως με τις δηλώσεις των φίλων και να περάσουμε στην καταγραφή των εντυπώσεων μας από την απόβασή μας στον Αγιόκαμπο.
Η σύνθεση της ομάδας μας.
Πιο πολλοί από όσους μπορούσαμε να χωρέσουμε στην σύνθεσή μας προσέτρεξαν στο πρώτο προσκλητήριο της ομάδας, τόσοι που κάποιοι από αυτούς βοήθησαν και τον Δία του Μαντζούνη να κατεβάσει αξιόμαχη ομάδα και την πρώτη δύσκολη ημέρα του Τουρνουά (αργότερα συμπληρώθηκε πλήρως). Έτσι, ο Άγγελος Μαυρίδης και ο Γιώργος Φλογενίδης , από τους παλαιότερους λεγεωνάριους της ομάδας πήραν φύλο πορείας για τη συμμαχική πόλη. Και στον «μητρικό πλανήτη» (κατά τον Χρήστο Κυρκενίδη) έμειναν ο Γιάννης Μπαχάς (αποκλειστικός εισαγωγέας της Μυθολογίας Κθούλου στον Ελληνικό αθλητισμό), ο Γιώργος Δρόσος, σύμβουλος σε θέματα αισθητικής, ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης (ο μισός), ο «Σκάϊ (γάϊδαρο) της ενημέρωσης», και για πρώτη φορά μαζί μας ο Μπάμπης Καλαβρινός, ο αυτοαποκαλούμενος και ηγέτης του λόμπι της Β’ Θεσσαλονίκης, με τους στρατιώτες του, κατά τον ίδιο τον Μπάμπη, Λευθέρη Σαλτσόγλου τον μόνο από τους νέους τερματοφύλακες που διασώθηκε από τη «σφαγή των γκολκήπερ» των τελευταίων δύο ετών που έγινε στη Νέμεση, τον Χρήστο Κυρκενίδη, τον νεαρό δασολόγο από την Κερασούντα, που συκοφαντικές πληροφορίες τον θέλουν πράκτορα του Συνδέσμου Κριτών και της Νάνσυ Παπαδημητρίου στην κοινότητά μας και τον μαθουσάλα Αλέκο Κατσούνη που ανέβασε το επίπεδο της ομάδας και το μέσο όρο ηλικίας της. Τέλος φέτος για φόντο στις φωτογραφίες είχαμε τον Φουντουκάκη Νώντα από τον Δία (για λίγο ακόμα) του οποίου η παρουσία μας έκανε να αισθανθούμε όλοι μεγαλύτερη σιγουριά για την πιθανή έκβαση κάποιας αψιμαχίας με αντιπάλους, φυσικά αγνοώντας τον κίνδυνο να ξεκληριστούμε από φίλια πυρά.
Η αγωνιστική μας παρουσία.
Και ενώ το πρόγραμμα του τουρνουά καλούσε τις γυναικείες ομάδες να παίξουν στο γήπεδο 1 ή στο γήπεδο 2, οι ανδρικές ομάδες όλες τις μέρες των αγώνων (των άλλων) και κυρίως το Σάββατο έπαιζαν είτε στην ταβέρνα 1 (δίπλα στα γηπεδάκια) είτε στο ουζερί 2 (δίπλα στο κύμα) είτε σε άλλα εστιατόρια, καφετέριες και διάφορες ξαπλώστρες και ίσκιους. Και ενώ στις γυναίκες δίνονταν η ευκαιρία να κάνουν follows στην άμμο εμείς ακολουθούσαμε το «follow your heart» πίνοντας ουϊσκι στα μπαρ. Οι διοργανωτές έφτιαξαν ένα Τουρνουά με κεντρικό μενού τους αγώνες των Γυναικών με τα μπικίνι και μαντηλάκια για τα χέρια για μετά το φαγητό και γλυκό, τους αγώνες των Ανδρών. Έτσι, μπροστά στην απαξίωση των διοργανωτών που βιώσαμε οι αγώνες μας περάσανε σε δεύτερη μοίρα, ο Κθούλου έδωσε μόλις τέσσερεις αγώνες, δύο την Παρασκευή, έναν το Σάββατο!!! και έναν την Κυριακή. Στον πρώτο αγώνα με τη Vamos 2005 στον οποίο ηττηθήκαμε με 2-0, βρεθήκαμε πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρώτου μας σετ και εάν τα τελευταία 13 δευτερόλεπτα δεν διαρκούσαν μια αιωνιότητα, κατά την οποία άλλαζαν ακόμη και οι εποχές στον Αγιόκαμπο αλλά ο χρόνος δεν περνούσε (λες και η Θεά Άρτεμις , που παρατηρούσε τον αγώνα είχε πατήσει το pause στο τηλεκοντρόλ της) θα είχαμε ίσως νικήσει και τον αγώνα. Ο Σαλτσόγλου είχε εξαιρετική απόδοση στο τέρμα και ο Καλαβρινός ξεδίπλωσε φέτος, για πρώτη φορά, την ικανότητα του στο σουτ με στροφή. Στο δεύτερο παιχνίδι με την Μεταλλοπλαστική την χτυπήσαμε μετωπικά στο πρώτο συνθετικό του ονόματός της, ελπίζουμε όμως πως σύντομα η σύγκρουση θα επικεντρωθεί στο δεύτερο. Μόνο θετικό στοιχείο της αναμέτρησης η άμυνα του θηριώδους Μι-Νώντα-υρου (νονός του ονόματος ο Μαντζούνης) πάνω στον Λαζαρίδη του Κιλκίς που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τη φανέλα, κατά τα άλλα είχε κάποιες καλές προσπάθειες ο Γιώργος Δρόσος οι οποίες όμως δεν συνεχίστηκαν στο δεύτερο σετ καθώς οι συμπαίκτες του, του δίδαξαν την ταπεινότητα και τον προφυλάξαν από την έπαρση και τη ματαιοδοξία του γκολτζή με το να μην του δίνουν πάσα. Για αυτό είναι οι φίλοι Γιώργο. Ήττα και στο παιχνίδι αυτό με 2-0. Την επόμενη μέρα εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες ελπίδες μας να τερματίσουμε τρίτοι στον όμιλο μας και το βράδυ παίξαμε και χάσαμε με την Κοζάνη BH.T. με 2-0 σετ. Στο παιχνίδι αυτό ήρθε και έπαιξε και ο Δημήτρης Τσαβδαρίδης, ενώ ο Καλαβρινός συνέχισε τις στροφές του, οι συμπαίκτες του όμως αντί για στροφές είχαν να χωνέψουν τις τροφές που συσσωρεύαν από το πρωϊ. Σε μια χειρονομία αγνού αθλητικού πνεύματος και ήθους (την οποία δεν βράβευσαν οι διοργανωτές καθώς αντί για ήθους απέδωσαν κύπελο στήθους) ο Κθούλου πέταξε το γάντι στον Δία (που δεν είχε αγώνα το Σάββατο) και αναμετρήθηκαν στα μαρμαρένια αλώνια με διαιτητές τους αφιλοκερδώς προσφερθέντες Ντίνα Γιαννοπούλου και Δημήτρη Σαλονικιό σε έναν αγώνα τριών σετ που και αυτόν δεν κερδίσαμε (3-0) αν και δώσαμε μια πρόγευση στους φίλους μας της αντίστασης που θα καταβάλλαμε την Κυριακή στον επίσημο αγώνα. Την Κυριακή λοιπόν, τεθήκαμε ξανά αντίπαλοι στο ίδιο γήπεδο και πήραμε το πρώτο μας σετ στο Τουρνουά. Ο Τσαβδαρίδης και ο Κατσούνης με φανέλα αιφνιδίασαν τους αθλητές με τους ορθωμένους φαλλούς στην μπλούζα τους και τους ανάγκασαν να τους βάλουν στα σκέλια. Ο αγώνας πήγε στους αιφνιδιασμούς όπου και συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο ο ανδρισμός τους καθώς ο Καλαβρινός και ο Κατσούνης πέτυχαν γκολ και έφεραν το σκορ στο 3-2 υπέρ μας για να χάσουμε τελικά με 4-3 καθώς Μπαχάς και Καλαβρινός βρήκαν ή δοκάρι ή γραμμή. Όπως έλεγε και ο Σίμος Πατσιαλάς για τους συμπαίκτες του «Κοίτα τους , πανηγυρίζουν κιόλας που κέρδισαν», αυτή η εκδήλωσή τους ήταν και η καλύτερη δικαίωση για τον Κθούλου και γιορτάστηκε δεόντως από τους παίκτες μας. Να πούμε πως κάναμε και μια νίκη, άνευ όμως αγώνος εναντίον της ομάδας του Ιωνικού Νέας Μαγνησίας που δεν μπήκε καν στον κόπο να έρθει στη Λάρισα. Η Επιτροπή του Beachhandball τιμώρησε τους Βολοιώτες με την «εξοντωτική» ποινή του μείον ένα βαθμού. Ποιόν κοροϊδεύουν, τέλος πάντων όμως.
Λίγες σκέψεις για το Τουρνουά του Αγιόκαμπου.
Όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος «Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς». Αν εμείς που αποτελούμε και τις δύο ομάδες (και πέρσι τις τέσσερεις) και φέτος φθάσαμε τους δεκαοκτώ παίκτες, δεν απολαμβάναμε πρωτίστως την φιλία μας και δεν εξαντλούσαμε όλη μας την επιείκεια και την ανοχή μας χάρη σε όσους είδαμε στον Αγιόκαμπο να συμβάλλουν πραγματικά στην διεξαγωγή του Τουρνουά όπως τον Γιάννη Βήττα και τον Παναγιώτη Γιαννακό (αλλά και άλλους που δεν γνωρίζω ή δεν θυμάμαι τα ονόματα τους) δεν θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να συμμετέχουμε στον υποστηρικτικό αυτό μηχανισμό των αέναων διακοπών ανά την υφήλιο των διεθνών διαιτητών μας. Και συνεχίζοντας τον Σαββόπουλο «…και θ α βρούμε αλλοιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί» σας λέμε την σκέψη που αναφύεται στο μυαλό μας. Εξάλλου, ήδη προσφέραμε μια εναλλακτική πρόταση αθλοτουρισμού στους αθλητές μας, το Κόρφμπολ, που ήδη για κάποιους αθλητές μας όπως η Έρις Τριανταφυλλοπούλου αποτελεί πιο θελκτική επιλογή (δεν αγωνίστηκε εξάλλου και με την πολυπολιτισμική, πολυφυλετική «Νέμεσις» του Άγγελου Μαυρίδη).
Οι διοργανωτές σχεδίασαν ένα Τουρνουά-φεστιβάλ οφθαλμολαγνείας με σκοπό να προωθήσουν το άθλημα (sic) με την επιβολή προκλητικής εμφάνισης στις αθλήτριες, μέτρο όμως το οποίο γύρισε μπούμερανγκ καθώς εμφανίστηκαν όλων των ειδών οι ευρεσιτεχνίες που επινόησαν οι ευτραφείς παίκτριες για να καλύψουν τις όποιες ατέλειες τους. Το συνολικό ζητούμενο αισθητικό αποτέλεσμα δεν επιτεύχθηκε και θα μπορούσαμε να γίνουμε βορά κανενός κακοήθους φωτορεπόρτερ που θα αποδείκνυε πως «της κοντού πέους, οι όρχεις του φταίνε». Η ομάδα του «Ζευς» δεν πήρε τους βαθμούς που της αναλογούσαν διότι κάποιοι ενημέρωσαν τον Δαλάϊ Λάμα (Γιώργο Μπεμπέτσο) του σπορ πως δεν φορούσαν όλοι οι παίκτες της ομάδας σε κάποιους αγώνες ομοιόμορφα παντελονάκια. Συγγνώμη, και αυτών τα παντελονάκια δεν ήρθαν με την φορτωτική από την Θεσσαλονίκη, όπως και οι εμφανίσεις των διαιτητών και τα διακριτικά των τερματοφυλάκων που θα έφθαναν το Σάββατο από την Αθήνα. Κανείς δεν θα τιμωρήσει τους διαιτητές του τελικού των γυναικών που φόρεσαν χαβανέζικες βερμούδες μην ξεχωρίζοντας από τον τρελό ποιητή της περιοχής. Άποψή μας, είναι πως καθώς οι άνδρες αθλητές από την μία πλευρά είναι σαφώς ικανότεροι να παράγουν όμορφο θέαμα αφού οι περισσότεροι κάνουν σουτ με κανονική στροφή (χωρίς εκπτώσεις) η Επιτροπή πρέπει να φτιάχνει στο μέλλον Τουρνουά που θα δίνουν την ευκαιρία στις ομάδες τους να παίζουν πολλούς αγώνες και όχι έναν την ημέρα όπως έγινε στον Αγιόκαμπο. Βεβαίως ο Γιάννης Μεϊμαρίδης θα πρέπει να είναι στον χώρο των αγώνων και όχι να στέλνει e-mail από μακριά για να βλέπει ιδίοις όμμασι την εφαρμογή των μέτρων και των προγραμμάτων που σχεδιάζει επί χάρτου. Εννοείται πως και τα άλλα μέλη της Επιτροπής πρέπει να βρίσκονται σε όλα τα Τουρνουά με θεσμική θέση και όχι με την ιδιότητα του συνοδού ομάδας όπως ο Κώστας Αλεξανδρής, ο οποίος ξεχνάει την θέση του ως μέλος και κάνει διακοπές αποφεύγοντας να παρέμβει ποτέ σε οτιδήποτε. Από μια άποψη, γιατί από πολλές άλλες έχει απαράδεκτη συμπεριφορά, έχει δίκιο ο κουτσαβάκης διαιτητής Μεντζελόπουλος που λέει πως δεν ανέχεται να κάνει κουμάντο στους διαιτητές ο συνοδός της Μεταλλοπλαστικής. Να παραδεχθούμε ότι η Άρτεμις Καραμανλή είναι το μόνο μέλος αυτής της Επιτροπής που συμμετέχει τόσο ενεργά σε κάθε εκδήλωση του σπορ αν και όπως έχουμε μακράν πείρα θα προτιμούσε να έμεναν στον χώρο μόνο οι πλούσιες και επώνυμες ομάδες αντί το «Λούμπεν-Μπιτς Χάντμπολ» που εκπροσωπούμε εμείς. Λες και θα ήταν οι πρωταθλητές, πρώτοι εάν δεν υπήρχαμε εμείς. Μπορούμε βέβαια πάντα να κάνουμε, όπως προτείνει ο πρωτοπόρος Δημήτρης Καρράς, δικά μας Τουρνουά ή να βγούμε στο εξωτερικό σε διοργανώσεις που θα μας σέβονται και δεν θα μας βλέπουν σαν το παντεσπάνι στην τούρτα τους, αυτούς δηλαδή που θα νοικιάσουν τα δωμάτια, θα καταναλώσουν τα κατεψυγμένα στις ταβέρνες και θα γεμίσουν τα ταμείο του Τάκη Τζουβάρα, που φέτος χρέωνε την μπύρα 5 ευρώ και 3 τον καφέ, όπως τα πληρώνουμε δηλαδή στην Αριστοτέλους. Και εάν θέλουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα μπορούμε πάντα να κάνουμε δική μας Ομοσπονδία, όπως όλα τα αθλήματα των World Games. Και για να τελειώσουμε τον σχολιασμό με στίχο τραγουδιού, όπως αρχίσαμε, ας αφήσουμε τον Τζίμη Πανούση να βγάλει τον πόνο του που μοιάζει πολύ με τον δικό μας «για δες που ανεβήκανε στην πλάτη μας ρε μάγκα… και θέλουν να μας δείρουν να μας βάλουν φυλακή». Τους γελάσανε.
Η Γενική συνέλευση των κατοίκων του μικρού (Ελληνικού) αυτόνομου χωριού μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου